Kişilerarası İletişim Yetkinliği Envanteri’nin (KİYE) Türkçeye uyarlanması

Bu çalışmada, Huang ve Lin (2018) tarafından geliştirilen Kişilerarası İletişim Yetkinliği Envanteri’ni (KİYE) Türkçeye uyarlamak amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda bağımsız dört farklı çalışma yürütülmüştür. KİYE’nin geçerlik ve güvenirliği belirlemek için dil geçerliği (N = 45), yapı geçerliği (N = 208), güvenirlik ve madde analizi (N = 211), ölçüt ve ayırt edici geçerliği (N = 370) incelenmiştir. Geçerlik ve güvenirlik prosedürlerine dil geçerliği ile başlanmış ve KİYE’nin hedef dilde (Türkçe) geçerli olduğu sonucuna ulaşılmıştır. İkinci aşamada ölçme aracının yapı geçerliği değerlendirilmiştir. Huang ve Lin (2018) tarafından belirlenen dört faktörlü yapının (dinleme becerisi, sosyal rahatlık becerisi, empati becerisi, ifade becerisi) Türk örnekleminde geçerli olduğu doğrulayıcı faktör analizi sonucunda belirlenmiştir. Üçüncü aşamada, ölçme aracını güvenirliği iç tutarlık katsayıları aracılığıyla sınanmıştır. Güvenirlik analizi ile ilgili bulgular, KİYE’nin Türkçe formunun güvenilir olduğunu desteklemektedir. Araştırmanın son aşamasında ölçme aracının ölçüt ve yapı geçerliği araştırılmıştır. Ölçüt geçerliği kapsamında KİYE toplam puanları ile İletişim Becerileri Ölçeği toplam puanları arasındaki korelasyon ele alınmıştır. İki ölçme aracı arasındaki korelasyon değeri, KİYE’nin ölçüt geçerliğini sağladığına ilişkin güçlü bulgular sunmaktadır. Son olarak KİYE’nin ayırt edici geçerliği araştırılmıştır. Kurulan regresyon modelinden elde edilen bulgulara göre, KİYE’nin kabul edilebilir düzeyde ayırt edici geçerliğe sahip olduğu ifade edilebilir. Sonuç olarak, KİYE’nin Türkçeye uyarlaması sürecinde elde edilen bulgular ölçme aracının geçerli ve güvenilir olduğunu yansıtmaktadır. Kişilerarası iletişim yetkinliğinin oldukça geniş bir kullanım alanına sahip olduğu alan yazında açıkça belirtilmiştir. KİYE Türkçe formunun özellikle eğitim ve psikoloji çalışmalarına önemli katkılarının olacağı düşünülmektedir.

Adaptation of the Interpersonal Communication Competence Inventory (ICCI) into Turkish

In current paper, it was aimed to adapt the Interpersonal Communication Competence Inventory (ICCI) developed by Huang and Lin (2018) into Turkish. For this purpose, four independent studies were conducted. To determine the validity and reliability of ICCI, language equivalence (N = 45), structural validity (N = 208), reliability and item analysis (N = 211), convergent and discriminant validity (N = 370) were examined. Validity and reliability procedures were started with language equivalence and it was concluded that ICCI was valid in the target language (Turkish). In the second phase, the structural validity of the measure was evaluated. As a result of the confirmatory factor analysis, it was determined that the four-factor structure (listening skill, social relaxation skill, empathy skill, expressiveness skill) determined by Huang and Lin (2018) was valid in the Turkish sample. In the third phase, the reliability of the measure was tested through internal consistency coefficients. Reliability analysis results supported that the Turkish form of ICCI was reliable. In the last phase of the research, the convergent and discriminant validity of the measure was investigated. Within the scope of convergent validity, the correlation between ICCI total scores and Communication Skills Scale total scores was considered. The correlation value between the two measures provided strong evidence that ICCI had the convergent validity. Finally, the discriminant validity of ICCI was investigated. According to the findings obtained from the established regression model, it would be stated that ICCI had an acceptable level of discriminating validity. As a result, the results obtained during the adaptation of ICCI into Turkish reflected that the measure was valid and reliable. It was clearly stated in the literature that interpersonal communication competence has a wide range of usages. It would be thought that the Turkish version of ICCI will have significant contributions especially to education and psychology studies.

PDF

___

Akın, A. ve Özcan, N. A. (2015). Short Turkish version of Proactive Scale: A study of validity and reliability. Mevlana International Journal of Education, 5(1), 165-172.
Almeida, E. P. (2004) A discourse analysis of student perceptions of their communication competence. Communication Education, 53(4), 357-364.
American Educational Research Association. (2011). Code of ethics. Retrieved March 23, 2021, from: https://www.aera.net/About-AERA/AERA-Rules-Policies/Professional-Ethics.
American Psychological Association. (2020). Publication manual of the American Psychological Association (7th ed.). Washington: American Psychological Association.
Aydın, D. (1997). Bilişsel davranışcı yaklaşımlı grupla psikolojik danışmanın üniversite öğrencilerinin iletişim çatışmalarını önlemede etkisi, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
Aydın, D. (2018). Relationship between the spiritual intelligence and self-regulation skills of education faculty students. Journal of Education and Training Studies, 6(12), 227-234.
Aypay, A. (2010). Genel Öz Yeterlik Ölçeği’nin GÖYÖ Türkçe’ye uyarlama çalışması. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 11(2), 113-131.
Bateman, T. S., and Crant, J. M. (1993). The proactive component of organizational behavior: A measure and correlates. Journal of Organizational Behavior, 14(2), 103-118.
Beebe, S., Beebe, S. J., and Redmond, M. (2014). Interpersonal communication: Relating to others (7th ed.). Essex: Pearson.
Bochner, A. P., and Kelly, C. W. (1974). Interpersonal competence rationale, philosophy and implementation of a conceptual framework. Speech Teacher, 23, 279-301.
Bodie, G. D. (2011). The understudied nature of listening in interpersonal communication: Introduction to a special issue. The International Journal of Listening, 25(1-2), 1-9.
Brislin, R. W. (1970). Back-translation for cross-cultural research. Journal of Cross-Cultural Psychology, 1, 185-216.
Bubas, G. (2001). Toward competence in interpersonal communication: Constitutive traits, skills, and dimensions. World Futures, 57, 557–581.
Buluş, M., Atan, A. ve Erten Sarıkaya, H. (2017). Etkili iletişim becerileri: bir kavramsal çerçeve önerisi ve ölçek geliştirme çalışması. International Online Journal of Educational Sciences, 9(2), 575-590.
Caprara, G. V., Alessandri, G., Eisenberg, N., Kupfer, A., Steca, P., Caprara, M. G., and Abela, J. (2012). The Positivity Scale. Psychological Assessment, 24, 701-712.
Carl, W. J., and Duck, S. (2004). How to do things with relationships … and how relationships do things with us. Annals of the International Communication Association, 28(1), 1-35.
Carrell, L. J., and Willmington, S. C. (1996). A comparison of self‐report and performance data in assessing speaking and listening competence. Communication Reports, 9(2), 185-191.
Creswell, J. W. (2012). Educational Research: Planning, Conducting, and Evaluating Quantitative and Qualitative Research (4th ed.). New York: Pearson.
Çıkrıkçı, Ö., Çiftçi, M. ve Gençdoğan, B. (2015). Pozitiflik Ölçeği Türkçe formu’nun psikometrik özellikleri. The Journal of Happiness &Well-Being, 3(1), 57-76.
Dağıstan, A. ve Çalışkan, N. (2018). İletişim becerileri üzerine bir araştırma “öğretmen adaylarının kalıplaşmış düşünce eğilimleri”. Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(2), 123-133.
Ersanlı, K. ve Balcı, S. (1998). İletişim Becerileri Envanterinin geliştirilmesi: Geçerlik ve güvenirlik çalışması. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 2(10), 7-12.
Graham, E. E., and Shue, C. K. (2001). Reflections on the past, directions for the future: A template for the study and instruction of interpersonal communication. Communication Research Reports, 18(4), 337-348.
Graham, E. E., Papa, M. J., and Brooks, G. P. (1992). Functions of humor in conversation: Conceptualization and measurement. Western Journal of Communication, 56(2), 161–183.
Hambleton, R. K. (2005). Issues, designs and technical guidelines for adapting tests into multiple languages and cultures. In R.K. Hambleton, P.F. Merenda & S.D. Spielberger (Eds.), Adapting educational and psychological tests for cross-cultural assessment (pp. 3-38). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.
Huang, Y. C., and Lin, S. H. (2018). An inventory for assessing interpersonal communication competence of college students. British Journal of Guidance & Counselling, 46(4), 385-401.
Mehmet, K. ve Çalışkan, N. (2019). Ahilik ve iletişim: Nitel bir çalışma. Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 5(1), 93-111.
Klemmer, E. T., and Snyder, F. W. (1972). Measurement of time spent communicating. Journal of Communication, 22(2), 142-158.
Kline, R. B. (2016). Principles and practice of structural equation modeling (4th ed.). Guilford Press.
Koca, G. Ş. ve Erigüç, G. (2017). İletişim Yeterlilik Ölçeği’nin geçerlik ve güvenilirliği. Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, 13(4), 789-799.
Korkut, F. (1996). İletişim Becerileri Değerlendirme Ölçeğinin geliştirilmesi: Güvenirlik ve geçerlik çalışmaları. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 2(7), 18-23.
Korkut-Owen, F. ve Bugay, A. (2014). İletişim Becerileri Ölçeği’nin geliştirilmesi: geçerlik ve güvenirlik çalışması. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(2), 51-64.
McCroskey, J. C. (1982). Oral communication apprehension: A reconceptualization. Annals of the International Communication Association, 6(1), 136-170.
Miller, J. B., and de Winstanley, P. A. (2002). The role of interpersonal competence in memory for conversation. Personality and Social Psychology Bulletin, 28(1), 78-89.
Rogers, C. R. (1975). Empathic: An unappreciated way of being. The Counseling Psychologist, 5(2), 2-10.
Rubin, R. B., and Martin, M. M. (1994). Development of a measure of interpersonal communication competence. Communication Research Reports, 11(1), 33-44.
Schwarzer, R., and Jerusalem, M. (1995). Generalized Self-Efficacy Scale. J. Weinman, S. Wright, & M. Johnston (Ed.), Measures in Health Psychology: A User’s Portfolio. Causal and Control Beliefs (pp. 35-37). Windsor: NFER-Nelson.
Spitzberg, B. H. (1983). Communication competence as knowledge, skill, and impression. Communication Education, 32(3), 323-329.
Spitzberg, B. H., and Cupach, W. R. (1984) Interpersonal communication competence. Beverly Hills: Sage.
Webb, L., and Thompson-Hayes, M. (2002). Do popular collegiate textbooks in interpersonal communication reflect a common theory base? A telling content analysis. Communication Education, 51(2), 210-224.
Wilson, S. R., and Sabee, C. M. (2003). Explicating communicative competence as a theoretical term. In J. O. Greene and B. R. Burleson (Eds.), Handbook of Communication and Social Interaction Skills (pp. 3-50). NJ: Erlbaum.