(Özellik) Empatik Öfke Ölçeği'nin Türkçe Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması

Bu çalışma, (Özellik) Empatik Öfke Ölçeği (Vitaglione ve Barlett, 2003)’nin psikometrik özelliklerinin Türkiye örneklemi için uygunluğunu belirlemeyi amaçlamaktadır. Empatik öfke, bir diğerinin haksızlık yaşaması durumunda mağdur için hissedilen, aynı zamanda mağdura yardım etme ve ihlalde bulunanı cezalandırma isteği yaratan bir duygu olarak tanımlanmaktadır. Çalışmanın örneklemini 225 lisans öğrencisi (175 kadın, 49 erkek, cinsiyeti belirsiz 1) oluşturmaktadır. Veriler, (Özellik) Empatik Öfke Ölçeği, Kişilerarası Tepkisellik İndeksi, Ahlaki Kimlik Ölçeği ve demografik bilgi formu aracılığıyla toplanmıştır. Ölçeğin faktör yapısı açımlayıcı ve doğrulayıcı faktör analizleri ile sınanmıştır. Açımlayıcı faktör analizi sonuçları, tek faktörlü bir ölçek modeline işaret etmektedir. Modelin açıkladığı varyans %42.15’tir. Doğrulayıcı faktör analizinde en çok olabilirlik tahmin tekniği kullanılmıştır. Bulgular, tek faktörlü ölçme modelinin geçerliğinin doğrulayıcı faktör analizi ile doğrulandığını göstermektedir. (Özellik) Empatik Öfke Ölçeği, empatinin bilişsel (bakış açısı alma ve fantezi) ve duygusal boyutları (empatik ilgi ve kişisel rahatsızlık) ile olumlu yönde bir ilişki göstermektedir. Olumlu yöndeki benzer ilişki empatik öfke duygusu ve ahlaki kimliğin içselleştirme alt boyutu arasında da gözlenmektedir. Bu sonuçlar ölçeğin ölçüt bağıntılı geçerliğini kanıtlamaktadır. Ölçekten en yüksek ve en düşük puan alan iki grup arasında farkın anlamlılığı da (Özellik) Empatik Öfke Ölçeği’nin geçerli bir ölçme aracı olduğunu ifade etmektedir. Ölçme aracının güvenirliği, Cronbach Alpfa iç tutarlılık katsayısı (0.71) ile iki-yarım ve test-tekrar test güvenirlik değerleri ile desteklenmektedir. Sonuç olarak, geçerlik ve güvenirlik analizi sonuçları (Özellik) Empatik Öfke Ölçeği’nin geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı olduğuna işaret etmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Empatik öfke, Empati, Ölçek uyarlama

Turkish Validity and Reliability Study of (Trait) Empathic Anger Scale

The present study aims to adapt (Trait) Empathic Anger Scale (Vitaglione & Barlett, 2003) into Turkish and examine its psychometric properties. Empathic anger is defined as a feeling that is felt for the victim in the event of an injustice. This emotion also creates a desire to help the victim and punish the violator. The sample consisted of 225 undergraduate students (175 women, 49 men, undetermined 1). Data was collected by (Trait) Empathic Anger Scale, Interpersonal Reactivity Index, Moral Identity Scale, and demographic information form. Factor structure of the scale was tested with exploratory and confirmatory factor analyses. The results of the exploratory factor analysis indicated that a single factor measurement model. The variance explained by the model is 42.15%. The maximum likelihood estimation technique was used in confirmatory factor analysis. The results showed that the validity of the single factor measurement model was confirmed by confirmatory factor analysis. The Empathic Anger Scale had a positive relationship with the cognitive (perspective taking and fantasy) and emotional dimensions (empathic concern and personal distress) of empathy. A similar positive relationship was also observed between the empathic anger and the internalization sub-factor of moral identity. These results have proved the criterion validity of the scale. Also, the significance of the difference between the two groups with the highest and lowest scores indicated that the (Trait) Empathic Anger Scale is a valid scale. The reliability of the scale was supported by Cronbach Alpha’s internal consistency coefficient (0.71) and two-half and test-retest reliability values. Consequently, the validity and reliability of the analysis results indicated that the (Trait) Empathic Anger Scale is a valid and reliable measurement tool.

Keywords:

Empathic anger, Empathy, Scale adaptation,

PDF

___

Albayrak, A. S. (2006). Uygulamalı çok değişkenli istatistik teknikleri. Ankara: Asil Yayın Dağıtım.
Aquino, K. ve Reed, A., II. (2002). The self-importance of moral identity. Journal of Personality and Social Psychology, 83, 1423-1440.
Batson, C. D. (2011). What’s wrong with morality? Emotion Review, 3(3), 230-236.
Batson, C. D. (2009). These things called empathy. J. Decety ve W. Ickes (Eds.), The social neuroscience of empathy içinde (3-15). Cambridge, MA: MIT Press.
Batson, C. D., Kennedy, C. L., Nord, L.-A., Stocks, E. L., Fleming, D. A., Marzette, C. M. ve ark. (2007). Anger at unfairness: Is it moral outrage? European Journal of Social Psychology, 37, 1272-1285.
Batson, C. D., Chao, M. C. ve Givens, J. M. (2009). Pursuing moral outrage: Anger at torture. Journal of Experimental Social Psychology, 45(1), 155-160.
Batson, C. D., Sager, K., Garst, E., Kang, M., Rubchinsky, K. ve Dawson, K. (1997). Is empathy induced helping due to self-other merging? Journal of Personality and Social Psychology, 73, 495-509.
Batson, C. D. (1987a). Prosocial motivation: Is it ever truly altruistic? L. Berkowitz (Ed.), Advances in experimental social psychology içinde (65-122). San Diego, CA: Academic Press.
Batson, C. D. (1987b). Self-report ratings of empathic concern. N. Eisenberg ve J. Strayer (Eds.), Empathy and its development içinde (356-360). Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Betancourt, H. (1990). An attribution-empathy model of helping behavior: Behavioral intentions and judgments of help-giving. Personality and Social Psychology Bulletin, 16(3), 573-591.
Bora, E. ve Baysan, L. (2009). Empati Ölçeği Türkçe formunun üniversite öğrencilerinde psikometrik özellikleri. Klinik Psikofarmakoloji Bülteni, 19, 39-47.
Cramer, D. ve Jowett, S. (2010). Perceived empathy, accurate empathy and relationship satisfaction in heterosexual Couples. Journal of Social and Personal Relationships, 27(3), 327-349.
Cesur, S. (2018). Ahlakın sosyal psikolojisi. İstanbul: Pales Yayınları.
Çiftçi-Arıdağ, N. ve Yüksel, A. (2010). Üniversite öğrencilerinin ahlaki yargı yetenekleri ile empati becerileri arasındaki ilişkinin incelenmesi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 10 (2), 683-727.
Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş. (2010). Sosyal bilimler için çok değişkenli istatistik: SPSS ve LISREL uygulamaları. Ankara: Pegem Akademi.
Davis, M. H. (1983). Measuring individual differences in empathy: Evidence for a multidimensional approach. Journal of Personality and Social Psychology, 44(1), 113-126.
Davis, M. H. (1980). A Multidimensional approach to individual differences in empathy. JSAS: Catalog of Selected Documents in Psychology,10, 85.
Dimitroff, S. J., Harrod, E. G., Smith, K. E., Faig, K. E., Decety, J. ve Norman, G. J. (2019). Third-Party punishment following observed social rejection. Emotion. Advance online publication.
Doğan, H., Üngüren, E. ve Algür, S. (2010). Öfke ve empati ilişkisine yönelik otel zincirinde bir araştırma. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 19(3), 277-298.
Dovidio, J. F., Johnson, J. D., Gaertner, S. L., Pearson, A. R., Saguy, T. ve Ashburn-Nardo, L. (2010). Empathy and intergroup relations. M. Mikulincer ve P. R. Shaver (Eds.), Prosocial motives, emotions, and behavior: The better angels of our nature içinde (393-408). Washington, DC: American Psychological Association.
Dökmen, Ü. (1988). Empatinin yeni bir modele dayanılarak ölçülmesi ve psikodrama ile geliştirilmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 21, 155-190.
Eisenberg, N. ve Fabes, R. A. (1990). Empathy: Conceptualization, measurement, and relation to prosocial behavior. Motivation and Emotion, 14(2), 131-149.
Eisenberg-Berg, N. ve Mussen, P. (1978). Empathy and moral development in adolescence. Developmental Psychology, 14(2), 185-186.
Ekici, H. (2019). Politik şiddet deneyimi ve ahlaki temeller kuramı: Politik şiddete maruz kalan Suriyeli ergenler ile politik şiddet deneyimi yaşamayan Türk ergenlerin ahlaki temellerinin incelenmesi. İstanbul Üniversitesi, İstanbul: Yayınlanmamış doktora tezi.
Engeler, A. (2005). Psikopati ve antisosyal kişilik bozukluğu. İstanbul Üniversitesi, İstanbul: Yayınlanmamış doktora tezi.
Er-Vargün, G. (2019). Çocuklarda olumlu sosyal davranışın yordayıcıları olarak ahlaki muhakeme, ahlaki duygu ve ebeveyn davranışları. Mersin Üniversitesi, Mersin: Yayınlanmamış doktora tezi.
Everitt, B. S. (2006). The Cambridge dictionary of statistics. New York: Cambridge University Press.
Fernando, J. W., Kashima, Y. ve Laham, S. M. (2019). A multiple-method analysis of appraisal–emotion relationships: The case of the prosocial intergroup emotions. Asian Journal of Social Psychology, 22, 227-243.
Feshbach N, ve Feshbach S. (1969). The relationship between empathy and aggression in two age groups. Developmental Psychology, 1(2), 102-107.
Field, A. (2009). Discovering statistics using SPSS. London: Sage publications.
Forsberg, C., Thornberg, R. ve Samuelsson, M. (2014). Bystanders to bullying: Fourth- to seventh-grade students’ perspectives on their reactions. Research Papers in Education, 29, 557-576.
Gini, G., Albiero, P., Benelli, B. ve Altoè, G. (2007). Does empathy predict adolescents' bullying and defending behavior? Aggressive Behavior, 33(5), 467-476.
Gummerum, M., van Dillen, L. F., van Dijk, E. ve López-Pérez, B. (2016). Costly third-party interventions: The role of incidental anger and attention focus in punishment of the perpetrator and compensation of the victim. Journal of Experimental Social Psychology, 65, 94-104.
Gunther, M. (2011). Empathic anger in junior nursing students. Journal of Nursing Education, 50(5), 242-247.
Hall, J. A. ve Schwartz, R. (2019). Empathy present and future. The Journal of Socıal Psychology, 159(3), 225-43.
Hoffman, M. L. (2008). Empathy and prosocial behavior. M. Lewis, J. M. Haviland-Jones, L. Feldman Barrett (Eds.), Handbook of emotions içinde (440-456). NY: The Guilford Press.
Hoffman, M. L. (1990). Empathy and justice motivation. Motivation and emotion, 14(2), 151-172.
Hoffman, M. L. (1989). Empathy and prosocial activism. N. Eisenberg, J. Reykowski ve E. Staub (Eds.), Social and moral values içinde (65-86). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum Associates.
Hoffman, M. L. (1987). The contribution of empathy to justice and moral judgment. N. Eisenberg ve J. Strayer (Eds.), Empathy and its development içinde (47-80). NY: Cambridge University Press.
Kalaycı, Ş. (Ed.). (2010). SPSS uygulamalı çok değişkenli istatistik teknikleri. Ankara: Asil Yayın Dağıtım.
Kaya, A. ve Siyez, D. M. (2010). KA-Sİ çocuk ve ergenler için empatik eğilim ölçeği: geliştirilmesi geçerlik ve güvenirlik çalışması. Eğitim ve Bilim, 35(156), 110-125.
Keck, S. (2019). Gender, leadership, and the display of empathic anger. Journal of Occupational and Organizational Psychology. Early view.Laible, D. J.,
Murphy, T. P. ve Augustine, M. (2014). Adolescents’ aggressive and prosocial behaviors: Links with social information processing, negative emotionality, moral affect, and moral cognition. The Journal of Genetic Psychology, 175, 270-286.
Laible, D., Eye, J. ve Carlo, G. (2008). Dimensions of conscience in mid-adolescence: Links with social behavior, parenting, and temperament. Journal of Youth and Adolescence, 37(7), 875-887.
Landmann, H. ve Hess, U. (2017). What elicits third-party anger? The effects of moral violation and others’ outcome on anger and compassion. Cognition and Emotion, 31(6), 1097-1111.
Lawrence, E. J., Shaw, P., Baker, D., Baron-Cohen, S. ve David, A. S. (2004). Measuring empathy: reliability and validity of the empathy quotient. Psychological Medicine, 34(5), 911-924.
Leana-Taşcılar, M. Z., Biber, M. ve Kurt, T. (2018). Kids’ empathic development scale: turkish language validity and reliability. Journal of Education and Learning, 7(6), 111-123.
McFarland, S. (2010). Personality and support for universal human rights: A review and test of a structural model. Journal of Personality 78(6), 1735-1764.
Miller, P. A, Eisenberg N. (1988). The relation of empathy to aggressive and externalizing / antisocial behavior. Psychological Bulletin, 103(3), 324-344.
Nalbant, A., Emine Babaoğlan, E. ve Çelik, E. (2018). Akran Zorbalığına Uğrayan Kurbana Karşı Empati Ölçeğinin Türk Kültürüne Uyarlanması. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 14(2), 840-851.
Nelissen, R. M. A. ve Zeelenberg, M. (2009). Moral emotions as determinants of third-party punishment: Anger, guilt, and the functions of altruistic sanctions. Judgment and Decision Making, 4(7), 543-553.
Okutan, N. (2016). Ahlaki söylem, siyasal kimlik ile ahlaki çözülme arasındaki ilişkiler. Ankara Üniversitesi, Ankara: Yayınlanmamış doktora tezi.
Özbay, Y. ve Şahin M. (2000). Empatik sınıf atmosferi tutum ölçeği (ESATÖ): geçerlik ve güvenirlik çalışması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 19, 104-113.
Özdikmenli-Demir, G. ve Demir, S. (2014). Testing the psychometric properties of the Scale of Ethnocultural Empathy in Turkey. Measurement and Evaluation in Counseling and Development,47(1), 27-42.
Pozzoli, T., Gini, G. ve Thornberg, R. (2017). Getting angry matters: Going beyond perspective taking and empathic concern to understand bystanders’ behavior in bullying. Journal of Adolescence 61, 87-95.
Raine, A. ve Chen, F.R. (2018). The Cognitive, Affective, and Somatic Empathy Scales (CASES) for children. Journal of Clinical Child & Adolescent Psychology, 47(1), 24-37.
Reid, C., Davis, H., Horlin, C., Anderson, M., Baughman, N. ve Campbell, C. (2012). The Kids’ empathic development scale (KEDS): a multi-dimensional measure of empathy in primary school-aged children. British Journal of Developmental Psychology, 31(2), 231-256.
Staub, E. (1987). Commentary on Part I. N. Eisenberg ve J. Strayer (Eds.), Empathy and its development içinde (103-115). New York: Cambridge University Press.
Stephan, W. G. ve Finlay, K. (1999). The role of empathy in improving intergroup relations. Journal of Social issues, 55(4), 729-743.
Tabachnick, B. G. ve Fidell, L. S. (2007). Using multivariate statistics. New York: Pearson.
Tangney, J. P., Stuewig, J. ve Mashek, D. J. (2007). Moral emotions and moral behavior. Annual Review of Psychology, 58, 345-372.
Tezbaşaran, A. A. (1997). Likert tipi ölçek geliştirme kılavuzu. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları.
Trach, J. ve Hymel, S. (2019). Bystanders’ affect toward bully and victim as predictors of helping and non-helping behaviour. Scandinavian Journal of Psychology. Early view.
Tutarel-Kışlak, Ş. ve Çabukça, F. (2002). Empati ve demografik değişkenlerin evlilik uyumu ile ilişkisi. Aile ve Toplum, 5(2).
Tutuk, A., Al, D. ve Doğan, S. (2002). Hemşirelik öğrencilerinin iletişim becerisi ve empati düzeylerinin belirlenmesi. Cumhuriyet Üniversitesi Hemşirelik Yüksek Okulu Dergisi, 6(2), 36-41.
van Doorn, J., Zeelenberg, M., Breugelmans, S. M., Berger, S. ve Okimoto, T. G. (2018). Prosocial consequences of third-party anger. Theory and Decision, 84, 585-599.
Vitaglione, G. D. ve Barnett, M. A. (2003). Assessing a New Dimension of Empathy: Empathic Anger as a Predictor of Helping and Punishing Desires. Motivation and Emotion, 27(4), 301-325.
Wang, Y.-W., Davidson, M. M., Yakushko, O. F., Savoy, H. B., Tan, J. A. ve Bleier, J. K. (2003). The Scale of Ethnocultural Empathy: Development, validation, and reliability. Journal of Counseling Psychology, 50, 221-234.
Yılmaz, H. (2018). Pozitif ve negatif yönelimli bilişsel, duyuşsal ve somatik empati ölçeği: çocuk ve ergen sürümünün Türk kültürüne uyarlama çalışması. Yaşam Becerileri Psikoloji Dergisi, 2(4), 319-344.
Yüksel, A. (2004). Empati eğitim programının ilköğretim öğrencilerinin empatik becerilerine etkisi. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 17(2), 341-354.
Zengin, H., Yalnızoğlu-Çaka, S. ve Çınar, N. (2018). Adaptation of the adolescent measure of empathy and sympathy (AMES) to Turkish: a validity and reliability study. Anatolian Journal of Psychiatry, 19(2), 184-191.