ÇİN'İN AFRİKA'DAKİ EKONOMİK HEGEMONYASI

1950'den sonra yeni planlarını ortaya koyan Çin devleti, Soğuk Savaş'a rağmen bu planlarınısürdürdü. 1978 yılında dünyaya açılmaya başlayan Çin, uyguladığı ekonomik politikalarla yoksulbir ülkeden dünyanın ikinci büyük ekonomisi konumuna yükseldi. Daha sonra 'Bir Kuşak Bir Yol Projesi' ile dünya üzerindeki etkisini artıran Çin, sınırlarını aşmış durumda. Ulusal savunma vesilahlı kuvvetlerinin modernizasyonu ile askeri faaliyetlerini ilerleten Çin, diğer yandan ülkelerleekonomik iş birliğini artırmaktadır. Kuzey Kutbu, Akdeniz, Avrupa ve Afrika ile ikili ilişkileriniartıran Çin, özellikle Afrika bölgesine yöneliyordu. Afrika'daki kamu diplomasisi ile hegemonyasınıartıran Çin, kurduğu enstitülerle sosyal etkinliğini bölge halkına aktarmaktadır. Demiryolu sistemive ekonomik yatırımlar Çin'in Avrupa ülkelerinin önüne geçmesini sağladı. Böylece Çin, bölgedeekonomik hegemonyasını kurmuş oldu. Çin'in bu bölgede olmasının en önemli nedeni artan enerjiihtiyacıdır. Artan endüstriyel faaliyetler küresel arenada enerji kıtlığına neden oluyor ve Çin buenerji ihtiyacı için Afrika ülkeleriyle iş birliğini artırmaktadır. Bu nedenle, Çin'in Afrika politikaları,gelecekteki küresel hegemonya yarışı için çok önemlidir. Bu çalışmada, Çin'in Afrika ülkeleriüzerindeki hegemonyasının ekonomik faktörlerini bağımlılık teorisi üzerinden inceleyeceğiz.

CHINA'S ECONOMIC HEGEMONY IN AFRICA

The Chinese state, which revealed its new plans after 1950, continued these plans despite theCold War. China, which started to open up to the world in 1978, rose from a poor country to theworld's second largest economy with its economic policies. China, which later increased itsinfluence on the world with the 'One Belt One Road Project', has reached beyond its borders.China, which advances its military activities with the modernization of its national defence andarmed forces, on the other hand, increases its economic cooperation with countries. Increasingits bilateral relations with the Arctic, Mediterranean, Europe and Africa, China was increasing allits activities, especially in the African region. China, which has increased its hegemony with itspublic diplomacy in Africa, transfers its social activity to the people of the region with theinstitutes it has established. The railway system and economic investments enabled China to getahead of European countries. Thus, China established economic hegemony in the region. Themost important reason why China is in this region is its increasing energy need. Increasingindustrial activities lead to a shortage of energy in the global arena and China is increasing itscooperation with African countries for this energy need. Therefore, China's African policies arecrucial to the future race for global hegemony. In this study, we will examine the economicfactors of China's hegemony over African countries through dependency theory.

PDF

___

Bloomberg, (2020). https://www.bloomberg.com/news/articles/2021-03-04/china-oil-demand-growthaccelerates-amid-swift-factory-rebound.
British Petroleum (2011). BP Statistical Review of World Energy. London: BP, https://www.bp.com/content/dam/bpcountry/de_de/PDFs/brochures/statistical_review_of_world_ene rgy_full_report_2011.pdf.
CEIC, (2019). China Oil Consumption, https://www.ceicdata.com/en/indicator/china/oil-consumption.
Chien-hui L. & Bwo-Nung H. (2002). The Relationship Between Exports and Economic Growth in East Asian Countries: A Multivariate Threshold Autoregressive Approach, Journal of Economic Development, (27) 2, 45-68.
Güçyetmez F. (2020). Interdependence And Hegemony In Europe During The Pandemic Process, Euro Politika, 4(2), 271-305.
Holsti K. J. (1978). A New International Politics? International Organization Journal, 32(2), 525. International Energy Agency (IEA). Africa Energy Outlook. 2014. https://www.iea.org/publications/ freepublications/publication/AEO_ES_English.pdf
İşyar, Göksel Ö. (2013). Karşılaştırmalı Dış Politikalar, Bursa: Dora Yayınevi.
Khaled Hanafi A. (2007). Global Companies: The Game of Resource Conflict in Africa, International Politics, (43)169, 91-93.
Kılıç S. (1987). Çin-Afrika İlişkilerinin Gelişmesinde Baraj İnşaatlarının Rolü, Ortadoğu Analiz Dergisi. 5(52), 94.
Mearsheımer, J. (2001). The Tragedy of Great Power Politics, New York: Norton Publishing.
Sayın, H. (2018). Uluslararası Göç ve Uluslararası Güvenlik, Ankara: Berikan Yayınları.
Seyidoğlu H. (2007). Uluslararası İktisat Teori, Politika ve Uygulamaları, İstanbull: Güzem Can Yayınları.
Stephan H. & Beth S. (1987). Theories of International Regimes, International Organization, (41)3, 11-36. DOI: 10.1017/S0020818300027569.
Umejei E. (2015). China’s Engagement with Nigeria: Opportunity or Opportunist? African East-Asian Affairs, 3(4), 54–78, DOI: 10.7552/0-3-4-165
Uzer U. (2013). 21. Yüzyılda Tek Kutupluluk Tartışmaları, Bilge Strateji Dergisi, 5(8), 69-93.
White L. & Cheng L. (1998). The Fifteenth Central Committee of the Chinese Communist Party: Full-Fledged Technocratic Leadership with Partial Control by Jiang Zemin. Asian Survey, 3(2), 231-264.
Yılmaztürk, H. (2005). Başat Güç Olma Yolunda Çin: Enerji Ve Pazar İhtiyacı Bağlamında Afrika Politikalar, Niğde Ömer Halisdemir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 1 (2), 156-170.
Zafar A. (2007). “The Growing Relationship between China and Sub-Saharan Africa: Macroeconomic, Trade, Investment and Aid Links, Oxford University Press, (22)1, 103-130.