Edebiyat tarihçiliği, bir tür olarak ortaya çıktığı Avrupa dillerinde, edebiyatı ciddiye alan ilim adamlarının önemli bir birikimden sonra yöneldikleri bir çalışma alanı olmuştur. Türk edebiyatı tarihi yazanlarının hemen hepsi de aynı hassasiyeti taşımışlardır. Bu geleneğin son halkası olan Prof. Dr. M. Orhan Okay da 52 yıllık ve hayli çeşitlilikler taşıyan birikiminden sonra Batılılaşma Devri Türk Edebiyatı (2005) adlı çalışmasıyla edebiyat tarihçiliği alanında eser verdi. Edebiyat tarihçiliğinde farklı yöntemlerin tek başına veya birkaç yöntemin birlikte kullanabileceğini belirten Okay, her bir farklı bakış açısının edebî eseri bir başka cephesiyle tanımak anlamına geleceği kanaatindedir. Fakat toplumun bir üyesi olan edibin yazdıklarının da toplumdan ve toplum meselelerinden soyutlanamayacağı ve esere bakışta bundan vazgeçilemeyeceği üzerinde durur. Türk edebiyatını tasnifte ilk defa onun kullandığı "II. Abdülhamit Dönemi Türk Edebiyatı" terimi de bu yaklaşımın yansımasıdır. Okay'ın edebiyat tarihçiliğinde en önemli yaklaşımı metodik ve kaynaklara dayalı hükümler vermesidir

Literary historiography is a study field that scientists are interested, who considers literature seriously, after significant amount of experience. Almost all who has written history of Turkish literature has shared the same sensitivity. The last example of this tradition, Prof Dr M Orhan Okay wrote a book called Turkish Literature (2005) after 52 years of various experience. Okay, citing that different techniques can be used solely or severally, is of the opinion that each different point of view means to know a literature piece in different zones. However, he mentions that the texts of a writer as a society member cannot differ from society issues and on this cannot be given up. In the regimentation of Turkish literature, the term which he used first as “2nd Abdülhamit era Turkish literature” is the reflection of this approach. The most important approach of Okay in literary historiography is that he gave methodical judgements based on sources