Simone de Beauvoir’ın Olgunluk Çağı adlı yapıtı özyaşamöyküsel üçlemesinin ikincisi olarak yayımlanmıştır. Yazarının yirmi ile kırk yaşları arasındaki dönemin ele alındığı yapıt aynı zamanda İkinci Dünya Savaşı’nın da yaşandığı yıllara denk gelmektedir. Bu dönemi anlatırken, yazar özyaşamöyküsünün geçmişe dönük söyleminden çıkar ve anlatısına savaş sırasında tuttuğu günlükleri hiç değiştirmeden ekler. Günü gününe yazılmış günlükler okuru geçmişin zamansal uzaklığından çıkararak savaşın tüm korkunçluğunu şimdiki zamanda gözler önüne sermektedir. Bu çalışma söz konusu yapıtta ve günlüklerde anlatılan savaşın anlatıcı/sözcelem öznesi olarak ortaya çıkan “özne” tarafından nasıl algılandığı üzerine göstergebilimsel bir inceleme olarak sunulmaktadır. İnceleme felsefede algı fenomenolojisi üzerine çalışan Maurice Merleau-Ponty adlı fenomenolog ve onu takiben bu felsefi düşünceyi dilbilim ve göstergebilimle bir kuram haline getirmiş Jean-Claude Coquet adlı göstergebilimcinin önerdiği yöntemler doğrultusunda gerçekleşecektir. Öznenin savaş gibi ezici bir güç karşısında algısının nasıl değiştiği, algısıyla birlikte varlık alanındaki değişimlerin de ona koşut olarak gerçekleştiği görülmektedir. Savaş henüz uzaktayken endişe tarafından yönetilen özne bilişsel ve duygusal bir karmaşanın içine girerek güçsüzlüğü iliklerine kadar hissedecektir. Artık özerk bir varlık alanına sahip olamayan özne bu alanlardaki güçlerini yavaş yavaş kaybederek “eşik özne”ye dönüşür. Savaşla karşı karşıya gelince içkin ve aşkın güçlerin etkisiyle bilişsel ve duygusal bir anestezi olarak tanımladığı bir halde bulur kendini. Dolayısıyla algının ilk aşaması olan phusis’te kalarak logos’a geçemez ve bir “yükümsüz özne” olarak içinde kaybolduğu dünyayı anlamlandıramaz. Savaş özneye yaklaştıkça duygu durumları ve düşünceleri değişen öznenin sözü edilen tüm pozisyonları algı fenomenolojisi ve söyleyenler kuramı ışığında ortaya çıkarılmaya çalışılacaktır.

Simone de Beauvoir's The Prime of Life was published as the second of her autobiographical trilogy. The work, which deals with the period of the author between the ages of twenty and forty, also coincides with the years of the Second World War. While describing this period, the author leaves the retrospective discourse of her autobiography and adds to her narrative the diaries she kept during the war without any change. The diaries written daily take the reader out of the temporal distance of the past, revealing all the horrors of war in the present. This study is presented as a semiotic analysis on how the war described in the diaries is perceived by the "subject" who emerges as the narrator/utterance subject. The analysis will be carried out in line with the methods proposed by the phenomenologist named Maurice Merleau-Ponty, who works on the phenomenology of perception in philosophy, followed by the semiotician named Jean-Claude Coquet, who transformed this philosophical thought into a theory with linguistics and semiotics. How the perception of the subject changes in the face of an overwhelming force such as war is read in the diaries, and the changes in the field of existence occur in parallel with her perception. While the war is still far away, the subject ruled by anxiety will enter a mental and emotional turmoil and feel the powerlessness to the very bones. The subject, who can no longer have an autonomous area of existence, gradually loses his powers in these areas and turns into a "quasi-subject". Faced with war, she finds himself in a state that she describes as cognitive and emotional anesthesia under the influence of immanent and transcendent forces. Therefore, she cannot pass to logos by remaining in phusis, which is the first stage of perception, and cannot make sense of the world she is lost in as a "non-subject". All those positions of the subject which changes according to the degree of contact of the war with the subject will be revealed in the light of perception phenomenology and semiotics of instances of enunciation.