TÜRKÇE ÖĞRETMENİ ADAYLARININ KONUŞMA KAYGILARI ÜZERİNDEKİ ETKİSİ AÇISINDAN AKRAN VE ÖĞRETMEN GERİBİLDİRİMİ

Bu araştırmanın amacı, Türkçe öğretmeni adaylarının konuşma kaygıları üzerinde akran geribildirimi ile öğretmen geribildirimi arasında bir farklılık olup olmadığını belirlemektir. Bu amaç doğrultusunda Gaziantep Üniversitesi Türkçe ve Sosyal Bilimler Eğitimi Bölümü 2. sınıfta öğrenim görmekte olan 30 öğrenciden biri deney (akran geribildirimi), diğeri kontrol (öğretmen geribildirimi) olmak üzere iki grup oluşturulmuştur. Gruplar, öncelikle olasılıklı örnekleme yoluyla yansız atamayla belirlenmiş, 6 haftalık uygulama sürecinin ardından bu gruplara katılan öğrencilere akran ya da öğretmen geribildirimlerine katılma durumlarına göre sorular sorulmuş ve bu doğrultuda geribildirimlere ilişkin onların görüşleri alınmıştır. Karma yönteme göre yapılan bu çalışmada nicel ve nitel veri toplama yöntemleri birlikte kullanılmıştır. Nicel veri toplama aracı olarak Kınay ve Özkan (2014) tarafından geliştirilen “Öğretmen Adayları İçin Konuşma Kaygısı Ölçeği (ÖAKKÖ)” kullanılmıştır. Nitel veri toplama aracı olarak da “yarı yapılandırılmış görüşme formu” kullanılmıştır. Araştırma sonucunda, hem akran hem de öğretmen geribildirimi alan grupların ön test-son test ortalamaları arasında konuşma kaygısının azaldığına yönelik anlamlı bir farklılığa ulaşılırken, gruplar arası son test ortalaması arasında anlamlı bir farklılığa ulaşılamamıştır. Yapılan görüşme sonucunda ise her iki grubun konuşma etkinlikleri öncesinde kaygı durumları yaşadıkları; ancak yapılan geribildirime ilişkin etkinlikler sonrasında ise onlarda konuşma kaygısının azalması yönde farklılıklar yarattığı ve öğretmen adaylarının özellikle geribildirimlere ilişkin olumlu görüş bildirdiğine ulaşılmıştır. Ancak her iki grubun da geribildirim olarak öğretmen geribildirimini yeğledikleri sonucu elde edilmiştir.

PEER AND TEACHER FEEDBACK IN TERMS OF EFFECT ON SPEAKING ANXIETY OF TURKISH LANGUAGE STUDENT- TEACHERS

The purpose of this research is to determine whether there is a difference between peer feedback and teacher feedback on the speaking anxiety of Turkish language student-teachers. For this purpose, 30 students in the second year of Department of Turkish and Social Sciences Education in Gaziantep University were seperated two groups: one is experimental group including peer feedback and the other is control group including teacher feedback. Groups were determined by using random sampling. Activities were applied for 6 weeks. At the end of the practice, students who participated in the groups were interviewed related to peer feedback and teacher feedback. Mixed method including quantitative and qualitative method was used to collect data. "Speaking Anxiety Scale for Student-Teachers" developed by Kınay and Özkan (2014) was used as a quantitative data collection tool. As a qualitative data collection tool, semi-structured interview form was used. As a result of the research, a significant difference was found between the pre-test and post-test averages of the peer and teacher feedback groups, but no significant difference was found between two groups’ post-test averages. As a result of the interview, both groups had anxiety situations before speaking activities; but after the activites related to the feedback, it was reached that there was a decrease in the speaking anxiety of student- teachers, and also, Turkish language student-teachers reported a positive opinion on the feedback in particular. However, both groups preferred teacher feedback rather than peer feedback.

PDF

___

Akkaya, A. (2012). Öğretmen adaylarının konuşma sorunlarına ilişkin görüşleri. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9 (20), 405-420.
Arat, R. R. (1999). Kutadgu Bilig I- metin. Ankara: TDK Yayınları.
Ayan, S.,Katrancı, M. ve Melanlıoğlu, D. (2014). Awareness level of teacher candidates’ in terms of their Turkish language sufficiency: A qualitative research. International Journal of Academic Research, 6 (2), 137-143.
Baki, A. ve Gökçek, T. (2012). Karma yöntem araştırmalarına genel bir bakış. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 11(42), 1-21.
Baki, Y. ve Karakuş, Y. (2015). A research on speech anxiety of prospective Turkish teachers. The Anthropologist, 2015, 1-2, 271-276.
Baki, Y. ve Kahveci, G. (2017). Türkçe öğretmeni adaylarının konuşma kaygılarının etkili konuşma becerileri üzerindeki etkisi: bir yapısal eşitlik modellemesi. Turkish Studies, 12 (4), 47-70.
Beck, A. T. ve Emery, G. (2011). Anksiyete bozuklukları ve fobiler bilişsel bir bakış. (V. Öztürk, Çev.) İstanbul: Litera Yayıncılık.
Brookhart, S. (2003). Developing measurement theory for classroom assessment purposes and uses. Educational Measurement: Issues And Practice, 22(4), 5-12.
Bulut, K. (2015). Mikro öğretim tekniğinin Türkçe öğretmen adaylarının konuşma beceri ve kaygılarına etkisi. Yayımlanmamış doktora tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2009). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
Campbell, K. S., Mothersbaugh, D., Brammer, C. ve Taylor, T. (2001). Peer versus self-assessment of oral business presentation performance. Business Communication Quarterly, 64(3), 23- 42.
Cheng, W. ve Warren, M. (1997) Having second thoughts: student perceptions before and after a peer assessment exercise, Studies in Higher Education, 22 (2), 233–239.
Cheng, W. ve Warren, M. (2005). Peer assessment of language proficiency. Language Testing, 22 (1), 93-121.
De Grez, L., Valcke, M. ve Roozen, I. (2012). How effective are self- and peer-assessment of oral presentation skills compared with teachers’ assessment? Active Learning In Higher Education, 13(2), 129-142.
Doğan, Y. (2009). Konuşma becerisinin geliştirilmesine yönelik etkinlik önerileri. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 7(1), 185-204.
Güneş, F. (2007). Türkçe öğretimi ve zihinsel yapılandırma. Ankara: Nobel Yayınları.
Gürzap, C. (2010). Söz söyleme ve diksiyon. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Işık, E. (1996). Nevrozlar. Ankara: Kent Matbaası.
İşcan, A. ve Karagöz, B. (2016). Türkçe öğretmeni adaylarının konuşma kaygılarının incelenmesi (Gaziosmanpaşa Üniversitesi örneği). Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD), 17 (3), 193-206.
Johnson, K. H. (2012). The effect of a high school speech course on public speaking anxiety for students in a college-level public speaking class. Yayımlanmamış doktora tezi, Trevecca Nazarene University School Of Education, Tennessee.
Katrancı, M. ve Kuşdemir, Y. (2015). Öğretmen adaylarının konuşma kaygılarının incelenmesi: sözlü anlatım dersine yönelik bir uygulama. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi, 24, 415-445.
Katrancı, M. ve Melanlıoğlu, D. (2013). Öğretmen adaylarına yönelik konuşma öz yeterlik ölçeği: geçerlik ve güvenilirlik çalışması. The Journal Of Academic Social Science Studies, 6 (6), 651-665.
Kavcar, C., Oğuzkan, F. ve Hasırcı, S. (2016). Türkçe öğretimi- Türkçe ve sınıf öğretmenleri için. Ankara: Anı Yayıncılık.
Kaya, M. ve Varol, K. (2004). İlahiyat fakültesi öğrencilerinin durumluk-sürekli kaygı düzeyleri ve kaygı nedenleri (Samsun örneği). Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 17, 31-63.
Kınay, İ. ve Özkan, E. (2014). Öğretmen adayları için konuşma kaygısı ölçeği geliştirilmesi: geçerlik ve güvenirlik çalışması. Turkish Studies, 9(5), 1747-1760.
Köroğlu, E. (2012). Kaygılarımız korkularımız- nedir? Nasıl baş edilir? Ankara: Hyb Yayıncılık.
Lüle Mert, E. (2015). Türkçe öğretmen adaylarının konuma kaygılarına ilişkin bir inceleme. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8 (37), 784-789.
McDowell, L. (2006). The impact of innovative assessment on student learning. Innovations in Education and Training International, 32 (4), 302-313.
Mcroskey, J. C. (1984). The communication apprehension perspective. (J. A. Daly, J. C. Mccroskey, Ed.), Avoiding communication: shyness, reticence, and communication apprehension (1. Baskı) içinde (ss. 1-38). Beverly Hills, California: Sage Publications.
Orsmond, P., Merry, S. ve Reiling, K. (1996). The importance of marking criteria in the use of peer assessment. Assessment and Evaluation in Higher Education, 21 (3), 239-249.
Osterlund, C. (2011). Fun with speaking. Corvallis, Oregon: Oregon State University Extension Service Gilliam County.
Öner, N. ve Le Compte, A. (1983). Durumluk-sürekli kaygı envanteri el kitabı. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınları.
Özer, K. (2017). Kaygı- sınanma duygusuyla baş edebilme. İstanbul: Aura Kitapları.
Özkan, E. ve Kınay, İ. (2015). Öğretmen adaylarının konuşma kaygılarının incelenmesi (Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi örneği). Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 4 (3), 1290-1301.
Özsoy, S. ve Özsoy, G. (2013). Eğitim araştırmalarında etki büyüklüğü raporlanması. İlköğretim Online, 12(2), 334‐346.
Öztürk, M. O. (1994). Nevrotik stresle ilgili somatoform bozukluklar. İstanbul: Hekimler Yayın Birliği.
Pribyl, C. B., Keaten, J. ve Sakamoto, M. (2001). The effectiveness of a skills-based program in reducing public speaking anxiety. Japanese Psychological Research, 43(3), 148-155.
Qu, W. ve Yang, S. (2010). A peer and self-assessment project implemented in practical group work. Journal of Language Teaching and Research, 1 (6), 776-781.
Saito, H. ve Fujita, T. (2004). Characteristics and user acceptance of peer rating in EFL writing classrooms. Language Teaching Research, 8, 31-54.
Schlenker, B. R. ve Leary, M. R. (1985). Social anxiety and communication about the self. Journal Of Language And Social Psychology, 4, 171- 193.
Sever, S. (2011). Türkçe öğretimi ve tam öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
Sevim, O. (2012). Öğretmen adaylarına yönelik konuşma kaygısı ölçeği: bir geçerlik ve güvenirlik çalışması. Turkish Studies, 7 (2), 927-937.
Sevim, O. ve Varışoğlu, B. (2012). Öğretmen adaylarının temel dil becerilerinde yaşanan sorunlarla ilgili düşünceleri: Atatürk Üniversitesi örneği. Gaziantep University Journal of Social Sciences, 11(4), 1042-1057.
Sluijsmans, D., Brand-Gruwel, S., and Van Merriënboer, J. J. G. (2002). Peer assessment training in teacher education: Effects on performance and perceptions. Assessment and Evaluation in Higher Education, 27 (5), 443-454.
Somervell, H. (1993). Issues in assessment, enterprise and higher education: The case for self, peer and collaborative assessment. Assessment and Evaluation in Higher Education, 18 (3), 221- 233.
Spielberger, C. D. (1966). Anxiety and behavior. New York: Academic.Press.
Suroğlu Sofu, M. (2012). Öğretmen adaylarının konuşma kaygıları. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Sakarya Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Sakarya.
Temiz, E. (2013). Speech anxiety of music and Turkish language teacher candidates. Journal of Educational And Instructional Studies, 3 (2), 101-105.
Temiz, E. (2015). Pedagojik formasyon alan öğretmen adaylarının konuşma kaygıları. Turkish Studies, 10 (3), 985-992.
Temizkan, M. (2009). Akran değerlendirmenin konuşma becerisinin geliştirilmesi üzerindeki etkisi. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6 (12), 90-112.
Topping, K. J. (1998). Peer assessment between students in college and university. Review Of Educational Research, 68 (3), 249-276.
Topping, K. J. (2009). Peer assessment. Theory Into Practice, 48 (1), 20-27.
Türnüklü, A. (2000). Eğitim bilim araştırmalarında etkin olarak kullanılabilecek nitel araştırma tekniği: görüşme. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 24, 543-559.
Ünalan, Ş. (2007). Sözlü anlatım. Ankara: Nobel Yayınevi.
Yalçın, A. (2002). Türkçe öğretim yöntemleri yeni yaklaşımlar. Ankara: Akçağ Yayınları.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2011). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayınları.
Yıldırım, H.H. ve Yıldırım, S. (2011). Hipotez testi, güven aralığı, etki büyüklüğü ve merkezi olmayan olasılık dağılımları üzerine. İlköğretim Online, 10 (3), 1112-1123.