Bu çalışmada Rimbaud'nun şiirlerinde sıkça yer alan alışılmamış bağdaştırmalar irdelenmiştir. Yöntem olarak gösterge, anlam, gönderge ve bağlam gibi anlamlandırma süreçleri kullanılmıştır. Alışılmamış bağdaştırma özellikle şiirlerdeki renk anlatımlarında, düzyazı şiirlerde ve bu türlere göre daha az olmak üzere düzyazılarda ortaya çıkmaktadır. Dil algısına ve mantığına aykırı bir şekilde anlamlandırma güçlükleri ortaya koymaktadır. Böylece alışılmamış bağdaştırma, simgeci şiirde özellikle de Rimbaud'nun şiirlerinde geniş bir yer tutmaktadır. Bu yapıların şiirlerine belirli bir oranda edebi katkısı söz konusudur. Şiir dilinin olağan dile göre bir sapma olduğu düşünülürse, sapmanın özellikle eğretilemelere ve alışılmamış bağdaşık yapılara dayalı olduğu saptanmıştır. Alışılmamış bağdaştırmaların, sıfat tamlamalarında, özne ve fiil bağlamında ve isim tamlamalarında olmak üzere üç aşamada anlamsal uyumsuzluk olarak ortaya çıktığı görülmüştür. Buna göre çalışma sözü edilen bu üç temel konu çevresinde ele alınmıştır. Alışılmamış bağdaştırma ile eğretileme arasında dolaylı bir ilişki söz konusudur. Her eğretileme aslında bir alışılmamış bağdaştırma gibi görünmektedir. Belirli bir oranda her iki kavram arasındaki farklar ve benzerlikler ortaya konmuştur. Simgeci şiirde kullanılan her iki sıfattan biri alışılmamış bağdaştırmaya dayalıdır. Bu türden dil biçimleri Rimbaud'nun şiirinde oldukça yoğun bir şekilde bulunmaktadır. Renk sıfatlarını, renk adlarını ve renk fiillerini büyük bir ustalıkla kullanır. Bu anlamda alışılmamış bağdaştırmalarla somut ve soyut nesnelere olmadık renk yakıştırmaları yapar. Bunun da onun şiirini daha ilgi çekici bir hale getirdiği ileri sürülebilir. Böylece betimleme yapmamakla birlikte şairin renkleri simgesel ve soyut bir çerçevede kullanması şiirini kendi deyişiyle masalsı bir operaya dönüştürür

In this study, uncommon reconciliations which are frequently involved in Rimbaud’s poems have been researched. Methodically, certain processes of explanations such as sign, meaning referent and context are used. Uncommon reconciliation appears especially in expression of colours in poetries as well as prose poems, and apart from these types, it appears slightly in prose written compared to these types. Contrary to perception and logic of language, he puts fort difficulties of explanation for consideration. Thus, uncommon reconciliation has a large position in symbolist poetry especially in Rimbaud’s verses. It is obvious that such structure provides a literary contribution to his poetry in a certain proportion. When poetry language is thought as digression compared to usual language, the digression especially based on metaphors and unusual homogeneous structure is determined. It is seen that uncommon reconciliations occur in three phases as semantic inharmoniousness like the adjective clauses, the context of subject-verb and noun clauses. According to it, study has been realized in the cadre of these three basic issues. There is an indirect relation between uncommon reconciliation and metaphors. Each metaphor seems like an uncommon reconciliation. Differences and similarities between two concepts have been revealed at a certain rate. One of each two adjectives used in symbolist poetry is based on uncommon reconciliation. These kinds of language forms exist quite intensively in Rimbaud’s poetries. Rimbaud uses colour adjectives, colour names in addition to colour verbs with a great skill. In this manner, he embroiders colours to concrete and abstract objects by using unperceived reconciliations, which have never been done before. It can be claimed that it makes his poetry attractive. In this way, without making descriptions, using colours in framework of symbolic and abstract turns his poetry to a fantastic opera like he says