Anlatılarında uyguladığı farklı ve değişken yaklaşımlarla, geleneksel roman ile yeni roman arasında köprü görevi gören yazarlar arasında bulunan Giono, yapıtlarında, hem gelenekselin hem de yeninin özelliklerini bir arada kullanmayı başaran ender yazarlardan birisidir. Okur, bir taraftan, anlatıda her şeyi kontrolü altında bulundurmak ve yönlendirmek isteyen diğer taraftan da sık sık kişilere söz hakkı veren ve olup biteni onlara anlattırmayı ya da onların ağzından öğrenmeyi yeğleyen anlatıcı ya da anlatıcılarla karşılaşır. Anlatıcı oldukça farklı görünümlere bürünür anlatı boyunca. Bazen birinci tekil şahıs bazen üçüncü tekil şahıs bazen de anonim -şahsı tam olarak bilinmeyen- anlatıcılarla karşılaşır okur. Anlatıcı bazen kendi öyküsünü, bazen tanığı olduğu bir öyküyü bazen başkasından duyduğu bir öyküyü bazen de başkasının öyküsünü anlatır bize. Okur bir taraftan öykü bolluğuyla karşılaşırken diğer taraftan da farklı öyküleme tekniklerinin ustaca kullanımının farkına varır. Kuşkusuz bunun en büyük nedeni yazarın yazmayı çok sevmesi, yazarken mutlu olmasıdır. Giono anlatılarında, öznellik ve nesnellik, ben anlatıcı ve o anlatıcı, elöyküsellik, benöyküsellik ve özöyküsellik birbirine karışır çoğu zaman. Yazar, sıfır bakış açısından iç ve dış bakış açılarına, elöyküsellikten benöyküselliğe ve özöyküselliğe, dışöyküsellikten içöyküselliğe, somut zamandan soyut zamana ve artsüremli anlatıdan eşsüremli anlatıya, nesnel anlatımdan öznel anlatıma uzanan, okuru sürekli şaşırtan oldukça zengin bir anlatı serüveni sunar bize

Giono, who is among the authors serve as a bridge between traditional and new novel with different and variable approaches he applies, is one of the rare novelists who achieves using both the features of traditional novel and the new one together in his works. The reader experiences narrator or narrators who want to direct and control everything in the narration on one hand and who often recognize people and prefer to make them tell or to learn from them goings-on, on the other hand. Throughout the narration the narrator strikes quite different perspectives. The reader comes across first-person singular, sometimes third-person singular and sometimes anonymous narrators whose person is unknown precisely. The narrator tells us sometimes his own story, sometimes the story that he/she witnesses, sometimes the story that he/she hears of someone else and sometimes tells somebody else’s story. On one hand the reader comes across narrative abundance, on the other hand he/she realizes different narrative techniques skillfully used. Beyond doubt the biggest reason for that is because the author goes for writing very much and he is happy during writing process. Subjectivity and objectivity, first-person narration and thirdperson narration often intermingle in Giono’s narration. The author presents us quite rich narrative adventure that surprises the reader continually and that ranges from zero point of view to internal and external point of view, from third-person narration to first-person narration and self-narration, from external narration to internal narration, perceptible time to abstract time, from diachronic narration to synchronic narration, from objective narration to subjective narration.