İLETİŞİM GEREKLİLİĞİ AÇISINDAN TİYATRO

Güzel sanatların bütün unsurlarını barındıran bu unsurları hem gösterme hem de anlatma aracı olarak kullanan tiyatro, günümüzde bir sanat etkinliğinden çok kişisel gelişimin vazgeçilmez aracı olarak kabul edilmektedir. Bu özelliklerinden hareketle tiyatronun çoklu iletişim alanlarını bir arada kullandığı söylenebilir. Günümüzde tiyatronun dil becerilerini geliştirmedeki rolü ve gerekliliği anlaşılarak konu ile ilgili birçok alanda olduğu gibi eğitim ve öğretim programlarında da önemli değişikliklere gidilmektedir. Birbirleriyle sürekli iletişim içerisinde olan ve bu iletişim ihtiyacını değişik şekillerde yerine getiren insan, hangi boyut ve şekilde olursa olsun, iletişimin her aşamasında teatral bir durum sergiler. Bu durum ister bilinçle, ister istem dışı olsun her zaman ve şartta geçerli olduğu görülür. Tiyatronun sistemli bir şekilde hayatımıza germeye başlamasıyla birlikte, bazı iletişim hataları giderilmeye ve iletişim gerekliliği ve önemi daha çok anlaşılmaya başlar. Kendi içinde doğal ve resmi iletişim olmak üzere iki farklı biçimde gelişen iletişim, tiyatro ile birlikte daha iyi anlaşılır. Tiyatro, bu iki iletişim etkili ve verimli bir şekilde anlaşılmasına ve fark edilmesine katkı sunarak iletişimde yeni bir alan oluşturur. Tiyatro metinlerinin yazılma aşamasından başlamak üzere, bu metinlerin sahnelenme aşamasına kadar geçen süreçte, dil ve iletişim farklılaşmalarının gereklilikleri dikkate alındığında, tiyatronun hayatın içinde ve hayatla iç içe olduğu görülür. Tiyatronun dili hem gündelik olanı, hem de edebi olanı bir arada kullanır, insanın farklı alan ve durumlarda ihtiyaç duyduğu Davranışların anlamlı bir şekilde söze dökülmesinde, sözün davranışlarla anlamlı ve tutarlı hale gelmesinde de tiyatronun etkisi ve önemi tartışılmaz

THEATRE IN TERMS OF COMMUNICATION NECESSITY

Theatre which contains the whole components of the fine arts and which is used for both indicating and explaining these components is accepted as a tool for personal development rather than an art activity at the present time. On the basis of these features, it can be said that theatre uses multiple communication areas together. Today, because it has been understood that theatre has an important and essential role in developing language skills, significant changes are being made in education and instruction programs as in many related field. Human being who is in communication with one another and who is meeting his/her communication needs in various ways performs a theatrical performance in every step of communication, no matter its dimension and type. This situation is valid in every time and condition as voluntarily or involuntarily. As soon as theatre walks into one's life in a sort of way, some communication mistakes starts to disappear and the importance and necessity of communication is understood more. The communication that develops in two different ways as natural and formal is understood better thanks to theatre. Theatre creates a new area in communication by contributing to the understanding of these two communication types in an effective way. When the necessities for the differentiations of language and communication are considered starting from the writing process of theatre scripts to the period of acting of these scripts, it is understood that theatre is a part of the life. Theatre uses both ordinary language and literary language, and provides a basis for developing language skills that people need in different areas and situations. Undoubtedly, theatre has an important place and effect in expressing behaviors in words meaningfully and in getting words meaningful and consistent with behaviors.

___

  • AND, Metin (1978). "İlköğretimde Tiyatro", Tiyatro Araştırmaları Dergisi, S. 7, Ankara.
  • ARAPD, Burhan (1968). "Türk Halkı İçin Tiyatroda Dil", Türk Dili, C. XVIII, S. 203, s. 520-541, Ankara.
  • AYRAL, Necdet Mahfi (1945). "Çocuk Tiyatrosu", Türk Tiyatrosu, S. 184, 1 Kasım.
  • AYTAŞ, Gıyasettin (2001). "Çocuk ve Tiyatro", Gazi Üniversitesi Kastamonu Eğitim Fakültesi Eğitim Dergisi, C. 9, S. 1, Mart.
  • BALTACIOĞLU, İsmayıl Hakkı (1951). "Tiyatro Dili Üzerine Düşünceler", Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi, C: I, S: 2, s. 31-32, Kasım.
  • EGEMEN, Ferih (1943). "Çocuk Tiyatrosu 9 Yaşında", Türk Tiyatrosu, S. 159, 15 Ekim.
  • ENGİNÜN, İnci (1993). "Tiyatroda Dil", Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi,C. I, S: 493, s. 11-14, Ocak.
  • NUTKU, Özdemir (1989). Sahne Bilgisi, 3. bs. Kabalcı Yayınları, İstanbul.
  • OFLAZOĞLU, Turan (1985). "Dil ve Tiyatro", Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi, C: L, S: 408, s. 407-413, Aralık.
  • ÖZERTEM, Tekin (1992). Türkiye'de Çocuk Tiyatrosu, Kültür Bakanlığı Yayınları, Eskişehir.
  • STROWSKY, Fortunat (1990). Tiyatro ve Bizler, Çev: Sabri Esat Siyavuşgil, Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları, İstanbul.