NAMIK KEMAL ŞAHBAZ, YUNUS EMRE ÇEKİCİ

DİSİPLİNLER ARASI BİR DİSİPLİN OLARAK TÜRKÇE EĞİTİMİ

Disiplinler arasılık, günümüz sosyal bilimleri için bir gerekliliktir. Çoğu kez, herhangi bir soruna bir tek disiplinin çerçevesinden bakmak yetersiz olabilir. Disiplinler arası araştırmalar, bilgiye farklı bakış açıları sunar. Bu çalışmada görece yeni bir bilimsel disiplin olan Türkçe eğitiminin disiplinler arası niteliği gerek kuramsal gerek de uygulama boyutuyla betimlenmeye çalışılmıştır. Bu amaçla öncelikle Türkçe eğitiminin araştırma alanları (Okuma eğitimi, konuşma eğitimi, yazma eğitimi, dinleme eğitimi, dil bilgisi öğretimi, ilk okuma ve yazma öğretimi, çocuk edebiyatı, Türkçe öğretmeni yetiştirme, Türkçe eğitimi tarihi) açıklanmış, daha sonra Türkçe eğitiminin disiplinler arası araştırmalara neden gereksinim duyduğu tartışılmıştır. Çalışmada, araştırılması amaçlanan olgu ve olgular hakkında bilgi içeren yazılı materyallerin analizini kapsayan doküman inceleme yöntemi kullanılmıştır.Türkçe eğitimi ile eğitim bilimleri, dilbilim, yazınbilim, sosyoloji, psikoloji, tarih ve tıp disiplinleri arasındaki disiplinler arası ilişkiler irdelenmiştir. Bilimsel bir disiplin olarak ele alınmasa da kişisel gelişim konularıyla (ikna, etkili iletişim, yapay zekâ, duygusal zekâ, NLP) Türkçe eğitimi arasındaki etkileşim, bu çalışmada açıklanmaya çalışılmıştır. Bu çalışma, Türkçe eğitimi alanında yapılacak yeni araştırmalara farklı bir boyut ve bir bakış açısı kazandıracak olması nedeniyle önemlidir. Araştırmanın sonuçları itibariyle hâlihazırda Türkçe eğitimine yönelik disiplinler arası çalışmalar yapılmaktadır. Ancak okuma eğitimi, konuşma eğitimi, yazma eğitimi, dinleme eğitimi, dil bilgisi öğretimi, ilkokuma ve yazma öğretimi, çocuk edebiyatı, Türkçe öğretmeni yetiştirme ve Türkçe eğitiminin tarihsel gelişimi bağlamında yukarıda söz edilen disiplinlerle doğrudan ilişkili araştırmaların yapılabilmesi Türkçenin bir bilim dili olarak kendini ispatlamasına aracı olacaktır

TURKISH EDUCATION AS AN INTERDISCIPLINARY DISCIPLINE

Interdisciplinary is a requirement for social sciences at the present time. Most of the time, it may be insufficient to look at any problem from the same framework of a discipline. Interdisciplinary researches offer different perspectives to the knowledge. In this study, as a new scientific discipline, Turkish education and its interdisciplinary quality is defined in terms of both theoretical and practical aspects. For this purpose, firstly, research areas of Turkish education (reading training, speaking training, writing training, listening training, first reading and first writing teaching, children's literature, Turkish teacher training, history of Turkish training) are described; then, it is discussed that why Turkish education needs for interdisciplinary research. In the study, document review method was used as it includes analysis of written materials about fact and facts aimed to be researched. The interdisciplinary relationships between Turkish education and educational sciences, linguistics, science of literature, sociology, psychology, history and medical are analysed. In this study, it is tried to explain the interaction between Turkish education and personal development which is not accepted even as a scientific discipline. It was tried to explain in the study that here is an interaction between Turkish education and personal development issues (persuasion, effective communication, artificial intelligence, emotional intelligence, NLP) even though these are not considered to be a scientific discipline. This study is important in that it will help new researches over Turkish education have a different dimension and a new viewpoint. There are already interdisciplinary studies over Turkish education as a result of this study. However, the researches in relation with the disciplines above mentioned will help Turkish prove itself to be a scientific language if they can be done in context of reading education, speaking education, writing education, listening education, grammar teaching, first reading and writing teaching, children’s literature, training Turkish teachers and historical development of Turkish education

PDF

___

AKSAN, Doğan (2007). Her Yönüyle Dil Ana Çizgileriyle Dilbilim, Ankara: TDK.

AKYÜZ, Yahya (2011). Türk Eğitim Tarihi M.Ö. 1000-M.S. 2011, Ankara: Pegem Akademi.

BAYKARA PEHLĠVAN, Kevser (2005). “Öğretmen Adaylarının ĠletiĢim Becerisi Algıları Üzerine Bir ÇalıĢma”, İlköğretim-Online Dergisi, S: 4/2, s. 17-23.

BĠNBAġIOĞLU, Cavit (1992). Eğitim Psikolojisi, Ankara: Kadıoğlu Matbaası.

BÜYÜKÖZTÜRK, ġener-ÇAKMAK KILIÇ, Ebru-KGÜN, Özcan Erkan-KARADENĠZ, ġirinDEMĠREL Funda (2011). Bilimsel Araştırma Yöntemleri, Ankara: Pegem Akademi.

ÇAKAR, UlaĢ ve ARBAK, Yasemin (2004). “Modern YaklaĢımlar IĢığında DeğiĢen Duygu-Zekâ ĠliĢkisi ve Duygusal Zekâ”, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, S: 6/3, s.23-48.

ÇAKMAKLI, Kemal (1999). Çocuklara Söz Dinletebilme Sanatı ve Yönlendirme Teknikleri, Ġstanbul: Nobel Tıp Kitabevi.

ÇEÇEN, Mehmet Akif (2011). “Yazma Eğitimi Açısından Metin Bilgisi”, (Editör: Murat Özbay), Yazma Eğitimi, Pegem Akademi: Ankara, s.127-144.

DEMiR, Ömer (2009). Bilim Felsefesi, Ankara: Vadi Yayınları.

DEMiREL, Özcan (1999). İlköğretim Okullarında Türkçe Öğretimi, Ġstanbul: MEB Basımevi.

ERGENÇ, Ġclal (1994). “Beyindeki Dil”, Bilim ve Teknik Dergisi, Ankara: Tübitak Yayınları. S: 314.

ERKUş, Adnan (2011). Davranış Bilimleri İçin Bilimsel Araştırma Süreci, Ankara: Seçkin.

GÜNAY, Doğan (2004). Dil ve İletişim, Ġstanbul: Multilingual.

HARRiS, A. J. ve SĠPAY, E. R. (1981). How to Increase Reading Ability: A Guide to Developmental & Remedial Methods. (7th Edition). London: Longman.

HEPKON, Zeliha (2006). “ĠletiĢim Bilimleri ve Kültürel ÇalıĢmalar: Bir Disiplinin Sınırları Sorularımızın Sınırlarını Kapsayabilecek mi?”, İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, S: 9, s.19-27.

HIZ, KoĢar ve DURDU, Zafer (2004). “Türkiye‟de Sosyolojinin Kimliği”, Sosyoloji Dergisi, S: 12-13, s. 1-14.

KAN, Adnan (2009). “Ölçmenin Temel Kavramları”, (Editör: Hakan Atılgan), Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme, Ankara: Anı Yayıncılık. s.1-22.

KANATLI, Faik (1998). Dilbilimsel Gerekçelendirme Çözümlemesi –Almanca ve Türkçe Boşanma Metinleri Bağlamında Gerekçelendirme ve Belirleyenleri-, YayımlanmamıĢ Doktora Tezi, Çukurova Üniversitesi.

KANATLI, Faik ve ÇEKĠCĠ, Yunus Emre. “Nermi Uygur Penceresinden Okuma Sorunsalına Felsefi Bir YaklaĢım”, 11. Uluslar arası Dil, Yazın DeyiĢbilim Sempozyumu, 13-14 Ekim 2011, Sakarya.

KARAHAN, Leyla (2009). “Dil Bilgisi Öğretiminde Bütün-Parça ĠliĢkisinin Önemi”, Turkish Studies, S: 4/8, s.23-30.

KARASAR, Niyazi (2011). Bilimsel Araştırma Yöntemi, Ankara: Nobel.

KAVCAR, Cahit (2002). “Cumhuriyet Döneminde Dal Öğretmeni YetiĢtirme”, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, S: 35/1-2, s.1-14.

KAVCAR, Cahit-OĞUZKAN, Ferhat-SEVER, Sedat (2005). Türkçe Öğretimi Türkçe ve Sınıf Öğretmenleri İçin, Ankara: Engin Yayınevi.

MENTEġE, Oya Batum (2008). “Edebiyat Nedir?”, Littera Edebiyat Yazıları, S:22, s.49-56.

ONAN, Bilginer (2011). Anlama Sürecinde Türkçenin Yapısal İşlevleri, Ankara: Nobel.

ORHANOĞLU, Yasemin (2009). Kişilerarası İletişimde İknanın Gücü: Dilbilimsel Bir Yaklaşım, Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, YayımlanmamıĢ Yüksek Lisans Tezi.

ÖZÇELĠK, DurmuĢ Ali (2010). Okullarda Ölçme ve Değerlendirme Öğretmen El Kitabı, Ankara: Pegem Akademi.

ÖZDEMĠR, Nebi (2011). “Edebiyat ve Ekonomi Kültürel Ekonomik Bir Alan Olarak Edebiyat”, Milli Folklor Dergisi, S: 91, s.101-114.

ÖZDEMĠR YAYLACI, Gaye (2012). Kişisel Gelişim ve Kurumsal Diyalog Yönetiminde „İletişim Eğitimi‟nin Rolü. http://cim.anadolu.edu.tr/pdf/2004/1130848903.pdf (EriĢim Tarihi:17 Temmuz 2012).

SAHRANÇ, Ümit (2008). “Öğrenme Psikolojisi ile Ġlgili Temel Kavramlar”, (Editör: Ġbrahim Yıldırım), Eğitim Psikolojisi, Ankara: Anı Yayıncılık. s.293-322.

SARTRE, Jean-Paul (1995). Edebiyat Nedir?, Çev: Bertan Onaran, Ġstanbul: Payel.

SEVER, Sedat (2007). “Çocuk Edebiyatı Öğretimi Nasıl Olmalıdır?” (Editör: Sedat Sever), II. Ulusal Çocuk ve Gençlik Edebiyatı Sempozyumu, 04-06 Ekim 2006, Ankara. s. 41-56.

şAHBAZ, Namık Kemal (2009). Türkiye‟de İlkokuma ve Yazma Öğretiminin Tarihsel Gelişimi-I Tanzimat‟tan Cumhuriyet‟in İlk Yıllarına Kadar (1839-1928), Ankara: MEB.

TEKTAġ, Mehmet-AKBAġ, Ahmet-TOPUZ, Vedat (2012). Yapay Zeka Tekniklerinin Trafik Kontrolünde Kullanılması Üzerine Bir İnceleme. http://www.trafik.gov.tr/icerik/bildiriler/pdf/C4-7.pdf (EriĢim Tarihi: 17 Temmuz 2012).

TEMĠZYÜREK, Fahri-ERDEM, Ġlhan-TEMĠZKAN, Mehmet (2011). Konuşma Eğitimi Sözlü Anlatım, Ankara: Pegem Akademi.

TĠNKER, M. A. ve MCCULLOUGH, C. M. (1968). Teaching Elementary Reading. (Third Edition). New York: Appleton-Century-Crofts.

TURGUT, Fuat ve BAYKUL, YaĢar (2010). Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme, Ankara: Pegem Akademi.

ULAĞLI, Serhat (2006). İmgebilim “Öteki”nin Bilimine Giriş, Ankara: Sinemis.

ULUSOY, Gündüz (2007). “Disiplinler Arası AraĢtırma ve Eğitim”, (Editör: CoĢkun Can Aktan), Değişim Çağında Yüksek Öğretim, Global Trendler – Paradigmal Yönelimler, Ġzmir: YaĢar Üniversitesi, s. 389-398.

UYGUNOĞLU, Tayfun ve YURTCU, ġaban (2006). “Yapay Zekâ Tekniklerinin ĠnĢaat Mühendisliği Problemlerinde Kullanımı”, Yapı Teknolojileri Elektronik Dergisi, S:1, s. 61-70.

ÜNLÜ, Sezen (2001). Psikoloji, EskiĢehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.

VARDAR, Berke (1999). “Berke Vardar ile “Anlambilim” Üstüne KonuĢma”, Anlambilim, Ġstanbul: Multilingual.

YAġAR, Metin (2010). Ölçme ve Değerlendirmenin Önemi, (Editör: Salih Tekindal), Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme, Ankara: Pegem Akademi. s. 1-8.

YILDIRIM, Ali ve ġĠMġEK, Hasan (2008). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri, Ankara: Seçkin.

YILDIRIM, Cemal (2010). Bilim Felsefesi. Ġstanbul: Remzi Kitabevi.

YILDIZ, Ahmet (2000). “Okumak, Bir Eğitim ĠĢi…”, (Editör: Orhan Tüleylioğlu), Okumak mı, O da Ne?, Ġstanbul: Cumhuriyet Kitapları. S. 107-108.

YURTAL, Filiz (2008). Eğitim Psikolojisinin Kapsamı, (Editör: Ġbrahim Yıldırım), Eğitim Psikolojisi, Ankara: Anı Yayıncılık. s.1-16.