Din Eğitimi Açısından Çocuğun Hakkını Korumada Ailenin Sorumluluğu

Dünyadaki değişimlere rağmen, toplumsal hayatın en önemli temel kurumu olan aile, önemini devam ettirmektedir. Aile, çocuk için toplumsallaşma sürecinin gerçekleştiği, temel değer ve normların verildiği, bunların davranışa dönüştürüldüğü ilk çevredir. Çocuğun her yönüyle yetiştirilmesine özen göstermek, anne-babaların en önemli sorumluluğudur. Ebeveynlerin bu sorumluluğu yerine getirebilmeleri, büyük ölçüde çocuklara karşı hak ve sorumluluklarının farkında olmaları ile ilgilidir. Çocuğun var olma sürecinin her aşamasında en etkin unsur olan ebeveyn, onunla doğrudan veya dolaylı olarak güçlü bir ilişki ve etkileşim içindendir. İslam dini ebeveyne, çocuğun maddî ve manevî gelişimdeki rolünden dolayı, gerek çocuğun dünyaya gelmesinden önce gerekse dünyaya geldikten sonraki süreçte, hak ve ödevler yüklemiştir. Tarihi süreçte, ihmal edilen ve bu konuda gerekli hukukî çalışmaların yapılmadığı çocuk hakları, ancak 20. y. y. da ele alınan bir mesele olmuştur. Son yüzyılda birey olarak çocuğa verilen değerin artması, çocukluk döneminin yetişkinlikten ayrı bir süreç olduğunun kabul edilmesi ve çocukların gelişimsel ihtiyaçlarından ötürü bazı özel haklara sahip olması gerektiğinin kabul edilmesi, çocuk haklarının düzenlenerek yasalarla güvence altına alınması gerekliliğini gündeme getirmiştir. Toplumlar, zamana, gelişmişlik düzeylerine ve sosyo-kültürel yapılarına bağlı olarak, çocuğa ve çocukluk dönemine farklı değerler atfetmişlerdir. İslam toplumlarının, çocuklarla ile ilgili uygulamaları, genel olarak dinî ve hukukî normlara dayanmaktadır. Kur’ân’a göre ebeveyn ve çocuk ilişkisi karşılıklı hak ve sorumlulukların yerine getirilmesi üzerine temellendirilmiştir. Sorumluluk hususunda birinci görev ebeveyne düşmektedir. Bu sorumlulukların yerine getirilmesi çocuğun hem dinîhem de hukuki hakları olmakla birlikte, anne-babanın temel sorumluluğudur. Bu hak ve sorumlulukları bilmemekten veya ihmal edilmesinden kaynaklanan hak ihlallerinin önlenmesinde, İslam’ın bakış açısını sunmak, çalışmamızın amacını oluşturmaktadır. Ayrıca bu konu literatür bağlamında ele alınıp işlenmiştir.

Family’s Responsibility In Protecting the Right of the Child In Terms of Religious Education

Despite the rapid changes in the socio-cultural, economic and political fields in the world, the family, which is the most basic institution of social life, continues to maintain its importance and existence. Because it is an indispensable element of the construction of society on solid foundations. The family is the first environment in which the socialization process for the child takes place, basic values and norms are given, and these are turned into behavior. It is the most important responsibility of parents to be careful about the best upbringing of the child in all aspects. The ability of parents to fulfill this responsibility is largely related to their awareness of their rights and responsibilities towards children. The development of this awareness in the parent is an important factor in determining the future behavior of the child as well as influencing the current behavior of the child. The parent, which is the most effective element in every stage of the child's development process, has a strong relationship with him directly or indirectly. Islam has given parents the right and duties for the child's role in material and spiritual development. In order to understand the development of children's rights in the historical process, it is useful tofirst look at the development of the concept of childhood and the meaning that societies give to children in ages. Children's rights, which have been neglected for ages in the historical process and that there are almost no legal arrangements, only the 20th century has also been an issue addressed. Increasing the value given to the child as an individual in the last century, accepting that childhood is a separate process from adulthood, and accepting that children should have some special rights due to their developmental needs have brought up the necessity to regulate children's rights and secure them by law. In the historical process, societies attributed different values to the child and childhood, depending on time, development levels and sociocultural structures. The practices of Islamic societies about children are generally based on religious and legal norms.Because Islam stated important norms related to children's rights. According to the Qur'an, the relationship between parents and children is based on the fulfillment of common rights and responsibilities. The first task for responsibility falls to the parent.The fulfillment of these responsibilities is both the religious and legal rights of the child, but it is the main responsibility of the parents. The aim of our study is to provide a perspective of Islam in the prevention of violations of rights arising from not knowing or neglecting these rights and responsibilities. Also, the processing of this subject has been discussed and interpreted in thecontext of the relevant literature.

PDF

___

Adler, A. (1996). Sorunlu Okul Çocuğu. çev. Kamuran Şipal. Cem Yay.
Ağca, H. (1993). Ailede Eğitim. TDV. Yay.
Akben, A. (2006). Kur'ân-ı Kerîm'de Mesûliyet: Kaynağı Sınırları Sonuçları. ed. Bedrettin Çetiner. Ensar Neş.
Akdoğan, A. (2002). Geleneksel Toplumdan Modern Topluma Geçişte Dini Hayat. Rağbet Yay.
Akdoğan, A. (2002). Geleneksel Geniş Aileden Modern Çekirdek Aileye Geçişte Dini Hayattaki Değişim. Harran Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 9(9), 27-72.
Altınköprü, T. ( 1999). Şahsiyet Analizi. Hayat Yay.
Aras, Ö. (1988). Ad Koyma. DİA., 332- 333.
Aral, N. (1997). Fiziksel İstismar ve Çocuk. Tekışık Veb Ofset Tesisleri.
Ardoğan, R. (2004). İnsan Haklarına Saygının Yükseltilmesinde İslâmî Teolojinin Rolü. AÜİFD., 45(2), 83-111. https://doi.org/10.1501/Ilhfak_0000000199
Arı, Karatepe; B., E. (2010). Dede Korkut Hikayelerin de Kadın ve Çocuk Eğitimi. MKÜSBED, 7(14), 275-284.
Armaner, N. (1989). Din Psikolojisine Giriş. Ayyıldız Matbaası.
Atar, F.(1989). Akîka. DİA., 263-264.
Ataseven, A. (2005). Çocuğun Süt Dönemi ve Süt İle Beslenmesi. İslam’da Aile ve Çocuk Terbiyesi. Ensar Neş.
Ay, M. E. (1993). Çocuklarımıza Allah’ı Nasıl Anlatalım. Timaş Yay.
Aydın, M. A. (1993). Çocuk. DİA., 361-363.
Aydın, A. (2000). Gelişim ve Öğrenme Psikolojisi. Alfa Yay.
Aydın, A. (2014). Eğitim Psikolojisi Gelişim-Öğrenme-Öğretim. Pegem Yay.
Aydın, B. (2015). Çocuk ve Ergen Psikolojisi. Nobel Yay.
Aynî, M. A.( ty.). Umdetu”l-Kârî Şerhu Sahîhi”l-Buhâr. Dâru”l-Fikr.
Bacanlı, H. (2002). Gelişim ve Öğrenme. Nobel Yay.
Banu,Y. İ., Mera, K. A., Mehmet, B.( 2007). Gelişim Psikolojisi. Pegem Yay.
Bardakoğlu, A. (1997). Hak. DİA., 152.
Bardakoğlu, A. (1994). Ehliyet. DİA., 533-538.
Başaran, İ. E. (1996). Eğitim Psikolojisi. Gül Yay.
Bayar, M. (2018). İbn Haldun’a Göre Bireyin Beslenme Alışkanlığının Kişilik Gelişimine ve Dini Hayata Etkisi. Akra Kültür Sanat ve Edebiyat Dergisi, 6(15), 123-134. https://doi.org/10.31126/akrajournal.387485
Baymur, F.(1994). Genel Psikoloji. İnkılâp Kitabevi.
Bayraklı, B. (1989). İslâm’da Eğitim. İFAV Yay.
Bayraklı, B. (1994). Eğitimin Doğum Öncesi Boyutu. İslâm’da Aile ve Çocuk Terbiyesi Sempozyumu. İSAV Yay.
Bayraklı, B. (2005). Kur’ân’ı Kerime Göre Ailede Çocuk Eğitimi. İslâm’da Aile ve Çocuk Terbiyesi Sempozyumu. Ensar Neşr.
Bilgili, F. B. (t.y.). Çocuğun Din Eğitimi ve Karşılaşılan Güçlükler. Beyan Yay.
Bilgin, B. ( 1991). İslam ve Çocuk. DİB. Yay.
Bilmen, Ö. N. (ty). Hukuk-u Islâmiyye ve Istılâhât-i Fıkhiyye Kâmusu. Bilmem Yay.
Binbaşıoğlu, C. (1998). Geleneksel Kültüre Göre Türkiye’de Çocuk Eğitimi Üzerinde Bir Araştırma. Kültür Bakanlığı Yay.
Bozkurt, N. (2010). Sünnet. DİA. 157-169.
Buhâri, M. İ. (1987). Sahihu’l-Buhari. Dâru İbn Kesir.
Buhâri, M. İ. (2005). Edebü’l-Müfred. thk: Ferîd Abdülazîz el-Cindiyyi. Dâru’l- Hadîs.
Bumin, K. (1983). Batı’da Devlet Ve Çocuk. Alan Yay.
Bruce C. S. (1994). Research student's early experiences of the dissertation literature review. Studies in Higher Education, 19(2), 217-229.
Câhız, M. K. (1968), el-Beyȃn ve’t-Tebyȋn. Dârü'l-Fikr.
Canan, İ. (1967). Peygamberin Sünnetinde Terbiye. Tuğra Neşr.
Canan, İ. (1998). Kuran'da Çocukla İlgili Meseleler. AÜİFD., 2(8), 19-42.
Canan, İ. (2011) Kur’ân’da Çocuk. Nesil Yay.
Canan, İ. (1981). İslam’da Çocuk Hakları. Yeni Asya Yay.
Cevziyye, K. (1961). Tuhfetu’l-Mevdûd bi Ahkâmi’l- Mevdûd. Bombay
Cevziyye, K. (2014). Kur’ân ve Sünnete Göre Çocuk Ahkâmı. trc: Mahmut Kısa. Kitap Dünyası Yay.
Cihandide, Z. N.(2014). Okul Öncesi Din ve Ahlâk Eğitimi. DEM Yay.
Cirhinlioğlu, F. G. (2001). Çocuk Ruh Sağlığı ve Gelişimi. Nobel Yay.
Cüceloğlu, D. (1993). İçimizdeki Çocuk. Remzi Kitapevi
Cooper, H. M. (1989). Integrating research: A guide for literature reviews. (2nd ed), Sage Publications, Newbury Park
Çağdaş, A.,Seçer, Z. (2002). Çocuk ve Ergende Sosyal ve Ahlâk Gelişimi. Nobel Yay.
Çamdimi, H. M. (1999). Aile içi ilişkiler ve Aile Rehberliği. Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi,. (6),131-138.
Çetin, A.(2007). Peygamberimizin Ahlâkı. Ensar Neş.
Dam, H. (2015). Çocukluk Dönemi Din Eğitimi. ed. Mustafa Köylü, Gelişimsel Basamaklarına Göre Din Eğitimi. Nobel Yay.
Dodurgalı, A. (1996). Ailede Çocuğun Din Eğitimi. İFAV Yay.
Doğan, İ. (2000). Akıllı Küçük-Çocuk Kültürü ve Çocuk Hakları Üzerine Sosyo Kültürel Bir İnceleme. Sistem Yay.
Dursun, G. (2013). Yenidoğan Dönemindeki Kısa Süreli Annelik yoksunluğunun 2-3 Yaş Arası Çocukların Ruh Sağlığı ve Gelişimi Üzerine Etkisi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. AMÜSBE.
Ebu Davud, S. (1989). Sünen. thk. Muhammed Nâsırüddin el-Elbânî. el-Mektebetü’l- Terbiyye.
Ekşi, A. (1990). Çocuk, Genç, Ana Baba. Bilgi Yay.
Elkınd, D. (1999). Çocuk ve Toplu. çev. Demet Öngen. Ankara Üniv.Yay.
Erdemir, H., Erdemir, H. (2012). Antikçağ’da Çocuk Olmak: Ölmek ya da Ölmemek. Uluslararası Kadına ve Çocuğa Karşı Şiddet Sempozyumu, MÇD Yay., II, 643-669.
Erden, M, Akman, Y. (2015). Eğitim Psikolojisi Gelişim-Öğrenme-Öğretme. Arkadaş Yay.
Erdoğmuş, Z. (1976). Sosyoloji. Yaykur, Yay.
Ergun, M. (1987). Eğitim ve Toplum, Eğitim Sosyolojisine Giriş. İÜEF. Yay.
Erkal, M. (1987). Sosyoloji (Toplumbilim). Filiz Kitabevi
Erkal, M. (1999). Sosyoloji. Der Yay.
Erkman, F. (1991). Çocukların Duygusal Ezimi, Çocuk İstismarı ve İhmali, Çocukların Kötü Muameleden Korunması I. Ulusal Kongresi. Gözde Repro Ofset.
Gander, J., Gardiner, H. W. (1993). Çocuk ve Ergen Gelişimi. çev. Bekir Onur. İmge Yay.
Gander, J., Gardiner, H. W. (2001). Çocuk ve Ergen Gelişimi. çev. Bekir Onur. İmge Yay.
Gander, J., Gardiner, H. W. (2004). Çocuk ve Ergen Gelişimi. çev. Bekir Onur. İmge Yay.
Gander, J., Gardiner, H. W. (1998). Çocuk ve Ergen Gelişimi. çev. Bekir Onur. İmge Yay.
Gazâlî, M. b. M. (tsz.). İhyâu Ulumi’d-Din. Terc. Ali Arslan. Yaylacık Matbaası
Geçtan, E. ( 1986). İnsan Olmak. Adam Yay.
Geçtan, E. (1989). Çağdaş Yaşam ve Normaldışı Davranışlar. Remzi Kitabevi.
Güler, Z. (2010). Tahnik. DİA.416.
Gültekin, F. (2013). Katkı Maddelerinin İnsan Kişiliği Üzerindeki Etkisi, Elmlalı'da Kişilik Oluşumu ve Nefsin Terbiyesi Sempozyumu.
Gümrükçüoğlu, S. (2017). Çocuğun Din Eğitiminde Ailenin Rolü. Kadın Araştırmalar Dergisi, 3(1), 1-23. http://dx.doi.org/10.21798/kadem.2017130141
Güneş, A. (2015). Kişilik ve Karakter Gelişiminde Çocukluk Sırrı. Nesil Yay.
Gürer, D., Küçük, S., Bakırcı, N., Şahin, B., Ertürk, E. (2013). Mevlana Celâleddin Rûmi’nin Bütün Eserlerinden Seçmeler. Nesil Yay.
Gökalp, M. (2001). İlk Dönem hadis ve İslam Tarihi Kaynaklarına Göre Veda Hutbesi Rivâyetlerinin Tetkiki. Ankara Üniversitesi / Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
Heysemi, N. A. (1967). Mecma’u ‘z-Zeâid ve Menbaü’l-Fevaid. Dârü’l-Kitâbi’l- Arabi.
Hökelekli, H. (1998). Çocukla Ahlâk Gelişimi ve Eğitimi. Çocuk Gelişimi ve Eğitimi. Ensar Neşr.
Hökelekli, H. (1993). Çocuk. DİA. 355-359.
Hökelekli, H. (1998). Din Psikolojisi. TDV Yay.
Hüfi, A. M. (1980). el-Mer'efi'ş-Şi'ri'l-Cahili. Daru’n- Nehdati.
İbn Hacer, A. (1973). Metâlibü’l-Âliye. thk. Habiburrahman el-A’zamî. Matbaatü’l-Asriyye.
İbn Hişam, C. A. (1990). es-Sȋretü’n-Nebeviyye li İbni Hişȃm. Dârü'l-Fikr.
İbn Kayyim, C. (1983). Tuḥfetü’l-Mevrûd bi-Aḥkâmi’l-Mevlûd. thk. Abdülmün’im Ani. Dârü’l- Kütütbi’l İlmiyye.
İbn Kesir, İ. (1997). Tefsiru’l-Kur’ân’il-Azîm. Daru’l-Ma’rife.
İbn Mâce. M. Y. K. (1975). Sünenü İbn Mâce. thk: Muhammed Fuâd Abdülbâkî. Dâru İhyâi’t- Türâsi’l-Arabî
İbn Mahled, A.(1986). Ahbârü’s-Sıġār. nşr. Abdullah Kennûn.
İbn Manzur, C. M. (1968). Lisanü’l-Arap. Daru'l Beyrut.
İbn Sa’d, A.M. (ty.) et-Tabâkâtü’l-Kübrâ, Dâru Sadır.
İnal, K. (2007). Modernizm ve Çocuk-Geleneksel, Modern ve Postmodern Çocukluk İmgeleri. Sobil Yay.
İnanç Yazgan, B. (2010). Gelişim Psikolojisi, Çocuk ve Ergen Gelişimi. Pegem Akademi.
Locke, J. (1992). İnsan Anlığı Üzerine Bir Deneme, çev. Vehbi Hacıkadiroğlu. Kabalcı Yay.
Kağıtçıbaşı, Ç. (1998). Kültürel Psikoloji. Yapı Kredi Kültür Sanat Yay.
Kandır, A. (2003). Gelişimde 3–6 Yaş. Morpa Kültür Yay.
Kanter, B. (2015). Sosyolojik Kaygılar Bağlamında Çocuk Edebiyatı. II. Uluslararası Çocuk ve Gençlik Edebiyatı Sempozyumu. 15-20.
Karaman vd. (2006). Kur’ân Yolu Türkçe Meal ve Tefsir. DİB Yay.
Karaman, H. (2005). Ana Hatlarıyla İslâm Hukuku. Ensar Neş.
Karaman, R. (2000). Sanayileşmenin Dine Etkisi (Mersin Örneği). Akın Ofset.
Kari, M. A. (1874). Şerhu Aynü'l-ilm ve Zeynü'l-Hilm. Dârü't-Tıbâati'l-Âmire.
Kasatura, Ġ. (1998). Kişilik ve Özgüven. Evrim Yay.
Kasımî, M. C. (1994). Tefsiru’l-Kasimi. Daru İhyau't-Turasi'l-Arabi.
Koç, A. (2005). Kur’ân’da İnsan ve Hz. Muhammed. Din Eğitimi Açısından Bir Yaklaşım. Rağbet Yay.
Konuk, Y. (2005). Okul Öncesi Çocuklarda Dini Duygunun Gelişimi ve Eğitimi. TDV.Yay.
Köksal, A. (2004). Peygamberler Tarihi. Diyanet Vakfı Yay.
Köse, S. (1997). İslam Hukukunda Hakkın Kötüye Kullanılması. İFAV.
Köylü, M. (2004). Çocukluk Dönemi Dini İnanç Gelişimi ve Din Eğitimi. AÜİF Dergisi, 45(2), 137- 154. https://doi.org/10.1501/Ilhfak_0000000190
Kurt, A. (2009). Dindarlığı Etkileyen Faktörler, UÜİFD, 18(2), 1-26.
Kurtubi, M. A. E. (1967).el-Câmi li Ahkâmi’l- Kur’ân. Daru İhyaü’t-Türâsi’l- ‘Arabi
Macid, A. (1982). Tarihü's-Siyasi. Mektebetü’l-Anglo el-Mısriyye.
Meadows, S. (1986). Understanding Child Development. Unvin Hyman.
Mustafâ, İ.ve. dgr. (1990).el-Mu'cemü'l-Vasît. Çağrı Yay.
Müslim, H. (1956).Sahih-i Müslim. thk. Muhammed Fuâd Abdülbâk. Dâru İhyai't-Türasi'l-Arabi.
Müttaki, A. K. (1985). Kenzü’l-U’mmal. Nşr. Bekri Hayyani, Saffet Sakka. Müessesetü’r- Risâle.
Neill, A. S. ( 1996). Bir Eğitim Mucizesi. çev. Güler Dikmen Nalbantoğlu, Baki Yay.
Oflaz, A. (2016). Hadisler Işığında Sütten Kesilinceye Kadar Çocuğun Bakım ve Eğitiminde Ebeveyne Düşen Görevler. Uluslararası Aile İçi Eğitim Çalıştayı. Iğdır İlahiyat Fakültesi, 319-330.
Onur, B. (2005). Türkiye’de Çocukluğun Tarihi. İmge Kitabevi.
Oruç, C. (2010). Okul Öncesi Dönemde Dini Duygunun Kökenleri ve Gelişimi. Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 10 (1), 75-96.
Oruç, C. (2014). Okul Öncesi Dönemde Çocuğun Din Eğitimi. DEM Yay.
Özarslan, A. (2016). Çocuk ve Çocukluk Sosyolojisi. Resse Yay.
Özdemir, Ş. (2002). Nisâ Sûresinde Aileyle İlgili Olarak Yer Alan Âyetlerin İstikrarlı Bir Aile Kurumunun Teşekkülü ve Çocuğun Eğitimi Açısından Tahlili. Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 2(2), 1-17.
Özgüven, E. (2000). Evlilik ve Aile Terapisi. Pdrem Yay.
Öztan, G. (2013). Türkiye’de Çocukluğun Politik İnşası. İstanbul Bilgi Üniv. Yay.
Öztürk, H. K.(2017). Çocukluğun Tarihsel Gelişimi Üzerine Düşünceler. Iğdır Üniv Sos. Bil Dergisi, (13), 253-276.
Özyurt, C. (2011). Çocuk Sosyolojisi: Bir Giriş Denemesi. Ed. Kadir Canatan, Ergün Yıldırım. Açılım Kitap.
Peker, H. ( 1991). Çocukları ve Gençleri Suça İten Faktörler. Diyanet Dergisi. 27( 2), 83-84.
Pişkin, Y (2014). Kur’ân ve Sünnete Göre Beslenme ve Şahsiyet Yapısına Etkisi. Eski Yeni: Anadolu İlahiyat Akademisi Araştırma Dergisi. (28),137-160.
Plotnik, R (2009). Psikoloji'ye Giriş. Kaknüs Yay.
Postman, N. (1995). Çocukluğun Yok Oluşu. çev. Kemal İnal. İmge Kitabevi.
Razi, F. (1985). Tefsiru’l-Fahri’r-Râzî. Dâru’l- Fikr
Rousseau, J. J. (2005). Emile “Bir Çocuk Büyüyor”. Selis Kitaplar.
Sağlam, İ. (2002). Hz. Peygamberin Çocuk Eğitiminde Öne Çıkardığı Hususlar. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 11(2), 167-190.
Sağlam, M, Neriman, N. (2016). Tarihsel Süreç İçerisinde Çocuk ve Çocukluk Kavramları. Çocuk ve Medeniyet Dergisi, 1(2), 43-56.
Salim, S. A. (ts). Tarilhü’l-Arab fi Asri’l-Cahiliyye. Daru'n-Nehdati'l-Arabiyye.
Salzman, C. G. (2005). Çocuğunuzu Kötü Eğitmenin Yolları. Timaş Yay.
Samur, G. (2008). Anne Sütü. Klasmat Matbaacılık.
Selçuk, M. (1991). Çocuğun Eğitiminde Dini Motifler. TDV. Yay.
Senhûrî, A. A. (1953). Mesâdirü'l-Hak fi'l-Fıkhi'l-İslâmî. Dârü'l-İstikâme.
Solak, A. (2009). Çocuklarda ve Gençlerde Şiddet, Saldırganlık ve Suçluluk Duyguları Açısından Ana Baba Eğitimi. Hegem Yay.
Süveyd, M. N. (1998), Peygamberimizin Sünnetinde Çocuk Eğitimi, çev. Zekeriya Güler, Uysal Kitabevi, Konya.
Suyuti, E. B.(ty). el-Fethü'l-Kebir fî Zammi'z-Ziyade ile'l-Câmii's-Sagir. neşr. Heysem Nizar Temim. Dârü'l-Erkam.
Şatıbi, M. (ts). Muvafakat fi Usuli'l-Ahkam. Daru'l-Fikr.
Şen, C. (2010). Bilinç ve Etkisi (İslam Hukukunda Bilincin Hak ve Sorumluluklara Etkisi). Emin Yay.
Şevkani, M. (1995). Fethü'l-Kadir. Mektebetü'l-Asriyye.
Şevkani, M. (1971). Neylü’l-Evtâr. Mustafa el-Babi el-Halebi.
Taberânî, S. A. (1983). el-Mû’cemu’l-Kebîr. Mektebetü'l-‛Ulûm ve'l-Hikem
Tan, M. (1989).Çağlar Boyunca Çocukluk. AÜEBFD., 22(1), 71-88. https://doi.org/10.1501/Egifak_0000000859
Tarhan, N. (2012). Kendinizle Barışık Olmak. Timaş Yay.
Tarhan, N. (2015). Aile Okulu. Timaş Yay.
Tebrizi, M. A (1961). Mişkatü'l-Mesabih. thk. Muhammed Nâsırüddin el-Elbânî. el-Mektebetü'lİslâmiyye
Temel, Z. F. ve Aksoy, A. B. (2001). Ergen ve Gelişimi. Nobel Yay.
Tezcan, M. (1985). Eğitim Sosyolojisi. Ankara Üniversitesi Basımevi
Tirmizî, İ. S. (1962). Câmiü's-Sahih. thk. Muhammed Fuâd Abdülbâkî. Mustafa el-Babi el-Halebi.
Ulvân, A. N. (1981). Terbiyetü’l- Evlâd fi’l-İslâm. Dâru’s- Selâm.
Yalçın, M. (1978). Hayır ve Şer Yönünden İnsan Tabiatının Hakikati ve Bunu Değiştirmede Eğitimin Rolü. AÜİFD., 23(1), 475-477. https://doi.org/10.1501/Ilhfak_0000000572
Yalom, I. S. (2005) Tedavisi-Bugünü Yaşama Arzusu. çev. Z. İ. Yiğit. Kabalcı Yay.
Yȃ’kûbȋ, C. (yt.). Tarȋh’ul Yȃ’kûbȋ. Dâru Sadır.
Yavuz, K. (1987). Çocukta Dini Duygu ve Düşüncenin Gelişmesi.DİB Yay.
Yavuz, K. (1994). Çocuk ve Din. Çocuk Vakfı Yay.
Yavuzer, H. (2018). Ana baba ve çocuk. Remzi Kitabevi.
Yavuzer, H. (2016). Çocuk Psikolojisi. Remzi Kitabevi.
Yavuzer, H. (2011). Evlilik Okulu. Remzi Kitabevi.
Yayla, M. (2011). İslamHukukunda İnsan Hakları ve Eşitlik. Çizgi Kitapevi.
Yazır, M. H. (1935). Hak Dini Kur’ân Dili. Ebüzziya Matbaası.
Yıldız, N. (1999). Çocukların Okul Başarısında Aile ve Çevresel Faktörlerin Rolü. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Yiğit, A. (2006), Çocuğun Gelişim Özellikleri Ve İletişim İlkeleri Doğrultusunda Ailede Din Eğitimi, OMÜİFD, 22(22), 179-203.
Yörükoğlu, A. (1978). Çocuk Ruh Sağlığı. TİB Kültür Yay.
Yörükoğlu, A. (1991). Çocuk Ruh Sağlığı. Özgür Yay.
Yörükoğlu, A. (1981). Ruh Sağlığı, Ahlâk Değerleri ve Din Eğitimi. Türkiye I. Din Eğitimi Semineri. Gelişim Matbaası.
Yörükoğlu, A. (1986). Gençlik Çağı.TİB Kültür Yay.
Yörükoğlu, A. (1989). Değişen Toplumda Aile ve Çocuk. Özgür Yay.
Zerka, M. A.(1999). Medhalu’l-Fıkhıyyu’l-Amm. Daru’l-Kalem.
Zuhaylî, V. (1990). İslâm Fıkıh Ansiklopedisi. çev. Ahmet Efe vd.. Risâle Yay.
Zuhaylî, V. (1991). et-Tefsirü’l-Münir. Daru'l-Fikr.

Turkish Studies- Comparative Religious Studies-Cover

ISSN: 2667-5544
Yayın Aralığı: Yılda 4 Sayı
Başlangıç: 2006
Yayıncı: ASOS Eğitim Bilişim Danışmanlık Otomasyon Yayıncılık Reklam Sanayi ve Ticaret LTD ŞTİ