Amaç: Bu çalışmada bir hayvan modelinde otolog kan plöredezi uygulandı ve parasetamol ve diklofenakın otolog kan plöredezi üzerindeki etkileri araştırıldı. Çalışma planı: Kırk iki dişi Wistar albino sıçanı (üç aylık; ort. ağırlık 275±25 g) 14 sıçanlık üç ana gruba ayrıldı. Her ana grup erken değişiklikler için yedinci günde, geç değişiklikler için 21. günde sakrifiye edilecek şekilde yeniden yedi sıçanlık iki alt gruba ayrıldı. Tüm sıçanlara 3 mL/kg dozunda otolog kan plöredezi uygulandı. Ameliyat sonrası beş ardışık gün boyunca intraperitoneal tek doz şeklinde grup C’ye (kontrol grubu) serum fizyolojik, grup P’ye parasetamol ve grup D’ye diklofenak verildi. Sıçanlar belirlenen tarihlerde sakrifiye edildi ve toraks kafesleri bütün olarak çıkarıldı. Bulgular: Numunelerin makroskopik ve mikroskopik değerlendirmesine göre, parasetamol serum fizyolojiğinkine benzer derecede yapışıklıklar oluşturdu, buna karşın diklofenak iki plevra yaprağı arasındaki istenen yapışıklıkların yoğunluğunu anlamlı şekilde azalttı (p=0.05). Sonuç: Otolog kan plöredezini takiben anti-enflamatuvar analjeziklerin kullanımı işlemin başarısız sonuçlanmasına yol açabilir.
Background: This study aims to perform autologous bloodpleurodesis in an animal model and investigate the effects ofparacetamol and diclofenac on autologous blood pleurodesis.Methods: We divided 42 female Wistar albino rats (aged threemonths; average weight 275±25 g) into three major groupsof 14. Each major group was further divided into twosubgroups of seven rats to be sacrificed at seven days forearly changes and 21 days for late changes. We performedautologous blood pleurodesis in all rats at a dose of 3 mL/kg.Group C (control group) was administered saline, group Pwas administered paracetamol, and group D was administereddiclofenac for the postoperative five consecutive days as asingle dose intraperitoneally. We sacrificed the rats at thedesignated dates and removed the thoracic cages en bloc.Results: According to macroscopical and microscopicalevaluation of the specimens, paracetamol led to a similardegree of adhesions with saline, whereas diclofenac significantlyreduced the intensity of the desired adhesions between the twopleural sheets (p=0.05).Conclusion: Using anti-inflammatory analgesics followingautologous blood pleurodesis may lead to unsuccessful outcomeof the procedure. ">
[PDF] Non-steroid anti-enflamatuvar ilaçlar otolog kan plöredezinin etkinliğini azaltır | [PDF] Non-steroid anti-inflammatory drugs reduce the efficacy of autologous blood pleurodesis
Amaç: Bu çalışmada bir hayvan modelinde otolog kan plöredezi uygulandı ve parasetamol ve diklofenakın otolog kan plöredezi üzerindeki etkileri araştırıldı. Çalışma planı: Kırk iki dişi Wistar albino sıçanı (üç aylık; ort. ağırlık 275±25 g) 14 sıçanlık üç ana gruba ayrıldı. Her ana grup erken değişiklikler için yedinci günde, geç değişiklikler için 21. günde sakrifiye edilecek şekilde yeniden yedi sıçanlık iki alt gruba ayrıldı. Tüm sıçanlara 3 mL/kg dozunda otolog kan plöredezi uygulandı. Ameliyat sonrası beş ardışık gün boyunca intraperitoneal tek doz şeklinde grup C’ye (kontrol grubu) serum fizyolojik, grup P’ye parasetamol ve grup D’ye diklofenak verildi. Sıçanlar belirlenen tarihlerde sakrifiye edildi ve toraks kafesleri bütün olarak çıkarıldı. Bulgular: Numunelerin makroskopik ve mikroskopik değerlendirmesine göre, parasetamol serum fizyolojiğinkine benzer derecede yapışıklıklar oluşturdu, buna karşın diklofenak iki plevra yaprağı arasındaki istenen yapışıklıkların yoğunluğunu anlamlı şekilde azalttı (p=0.05). Sonuç: Otolog kan plöredezini takiben anti-enflamatuvar analjeziklerin kullanımı işlemin başarısız sonuçlanmasına yol açabilir. ">
Amaç: Bu çalışmada bir hayvan modelinde otolog kan plöredezi uygulandı ve parasetamol ve diklofenakın otolog kan plöredezi üzerindeki etkileri araştırıldı. Çalışma planı: Kırk iki dişi Wistar albino sıçanı (üç aylık; ort. ağırlık 275±25 g) 14 sıçanlık üç ana gruba ayrıldı. Her ana grup erken değişiklikler için yedinci günde, geç değişiklikler için 21. günde sakrifiye edilecek şekilde yeniden yedi sıçanlık iki alt gruba ayrıldı. Tüm sıçanlara 3 mL/kg dozunda otolog kan plöredezi uygulandı. Ameliyat sonrası beş ardışık gün boyunca intraperitoneal tek doz şeklinde grup C’ye (kontrol grubu) serum fizyolojik, grup P’ye parasetamol ve grup D’ye diklofenak verildi. Sıçanlar belirlenen tarihlerde sakrifiye edildi ve toraks kafesleri bütün olarak çıkarıldı. Bulgular: Numunelerin makroskopik ve mikroskopik değerlendirmesine göre, parasetamol serum fizyolojiğinkine benzer derecede yapışıklıklar oluşturdu, buna karşın diklofenak iki plevra yaprağı arasındaki istenen yapışıklıkların yoğunluğunu anlamlı şekilde azalttı (p=0.05). Sonuç: Otolog kan plöredezini takiben anti-enflamatuvar analjeziklerin kullanımı işlemin başarısız sonuçlanmasına yol açabilir.
Background: This study aims to perform autologous bloodpleurodesis in an animal model and investigate the effects ofparacetamol and diclofenac on autologous blood pleurodesis.Methods: We divided 42 female Wistar albino rats (aged threemonths; average weight 275±25 g) into three major groupsof 14. Each major group was further divided into twosubgroups of seven rats to be sacrificed at seven days forearly changes and 21 days for late changes. We performedautologous blood pleurodesis in all rats at a dose of 3 mL/kg.Group C (control group) was administered saline, group Pwas administered paracetamol, and group D was administereddiclofenac for the postoperative five consecutive days as asingle dose intraperitoneally. We sacrificed the rats at thedesignated dates and removed the thoracic cages en bloc.Results: According to macroscopical and microscopicalevaluation of the specimens, paracetamol led to a similardegree of adhesions with saline, whereas diclofenac significantlyreduced the intensity of the desired adhesions between the twopleural sheets (p=0.05).Conclusion: Using anti-inflammatory analgesics followingautologous blood pleurodesis may lead to unsuccessful outcomeof the procedure. ">
Non-steroid anti-enflamatuvar ilaçlar otolog kan plöredezinin etkinliğini azaltır
Amaç: Bu çalışmada bir hayvan modelinde otolog kan plöredezi uygulandı ve parasetamol ve diklofenakın otolog kan plöredezi üzerindeki etkileri araştırıldı. Çalışma planı: Kırk iki dişi Wistar albino sıçanı (üç aylık; ort. ağırlık 275±25 g) 14 sıçanlık üç ana gruba ayrıldı. Her ana grup erken değişiklikler için yedinci günde, geç değişiklikler için 21. günde sakrifiye edilecek şekilde yeniden yedi sıçanlık iki alt gruba ayrıldı. Tüm sıçanlara 3 mL/kg dozunda otolog kan plöredezi uygulandı. Ameliyat sonrası beş ardışık gün boyunca intraperitoneal tek doz şeklinde grup C’ye (kontrol grubu) serum fizyolojik, grup P’ye parasetamol ve grup D’ye diklofenak verildi. Sıçanlar belirlenen tarihlerde sakrifiye edildi ve toraks kafesleri bütün olarak çıkarıldı. Bulgular: Numunelerin makroskopik ve mikroskopik değerlendirmesine göre, parasetamol serum fizyolojiğinkine benzer derecede yapışıklıklar oluşturdu, buna karşın diklofenak iki plevra yaprağı arasındaki istenen yapışıklıkların yoğunluğunu anlamlı şekilde azalttı (p=0.05). Sonuç: Otolog kan plöredezini takiben anti-enflamatuvar analjeziklerin kullanımı işlemin başarısız sonuçlanmasına yol açabilir.
Non-steroid anti-inflammatory drugs reduce the efficacy of autologous blood pleurodesis
Background: This study aims to perform autologous bloodpleurodesis in an animal model and investigate the effects ofparacetamol and diclofenac on autologous blood pleurodesis.Methods: We divided 42 female Wistar albino rats (aged threemonths; average weight 275±25 g) into three major groupsof 14. Each major group was further divided into twosubgroups of seven rats to be sacrificed at seven days forearly changes and 21 days for late changes. We performedautologous blood pleurodesis in all rats at a dose of 3 mL/kg.Group C (control group) was administered saline, group Pwas administered paracetamol, and group D was administereddiclofenac for the postoperative five consecutive days as asingle dose intraperitoneally. We sacrificed the rats at thedesignated dates and removed the thoracic cages en bloc.Results: According to macroscopical and microscopicalevaluation of the specimens, paracetamol led to a similardegree of adhesions with saline, whereas diclofenac significantlyreduced the intensity of the desired adhesions between the twopleural sheets (p=0.05).Conclusion: Using anti-inflammatory analgesics followingautologous blood pleurodesis may lead to unsuccessful outcomeof the procedure.
1. Rodriguez-Panadero F, Antony VB. Pleurodesis: state of the
art. Eur Respir J 1997;10:1648-54.
2. Dikensoy O, Light RW. Alternative widely available,
inexpensive agents for pleurodesis. Curr Opin Pulm Med
2005;11:340-4.
3. Xie C, Teixeira LR, McGovern JP, Light RW. Systemic
corticosteroids decrease the effectiveness of talc pleurodesis.
Am J Respir Crit Care Med 1998;157:1441-4.
4. Hunt I, Teh E, Southon R, Treasure T. Using non-steroidal
anti-inflammatory drugs (NSAIDs) following pleurodesis.
Interact Cardiovasc Thorac Surg 2007;6:102-4.
5. Lardinois D, Vogt P, Yang L, Hegyi I, Baslam M, Weder W.
Non-steroidal anti-inflammatory drugs decrease the quality
of pleurodesis after mechanical pleural abrasion. Eur J
Cardiothorac Surg 2004;25:865-71.
6. Ors Kaya S, Bir F, Atalay H, Onem G, Aytekin FO, Saçar M.
Effect of diclofenac on experimental pleurodesis induced by
tetracycline in rabbits. J Investig Med 2005;53:267-70.
7. Teixeira LR, Vargas FS, Acencio MM, Paz PF, Antonangelo
L, Vaz MA, et al. Influence of antiinflammatory drugs
(methylprednisolone and diclofenac sodium) on experimental
pleurodesis induced by silver nitrate or talc. Chest
2005;128:4041-5.
8. Dureja GP, Iyer RN, Das G, Ahdal J, Narang P. Evidence
and consensus recommendations for the pharmacological
management of pain in India. J Pain Res 2017;10:709-36.
9. Ozpolat B, Gazyagci S, Gözübüyük A, Ayva S, Atinkaya C.
Autologous blood pleurodesis in rats to elucidate the amounts
of blood required for reliable and reproducible results. J Surg
Res 2010;161:228-32.
10. Karangelis D, Tagarakis GI, Daskalopoulos M, Skoumis
G, Desimonas N, Saleptsis V, et al. Intrapleural
instillation of autologous blood for persistent air leak in
spontaneous pneumothorax- is it as effective as it is safe?
J Cardiothorac Surg 2010;5:61.
11. Hurewitz AN, Lidonicci K, Wu CL, Reim D, Zucker S.
Histologic changes of doxycycline pleurodesis in rabbits.
Effect of concentration and pH. Chest 1994;106:1241-5.
12. Tremblay A, Stather DR, Kelly MM. Effect of repeated
administration of low-dose silver nitrate for pleurodesis in a
rabbit model. Respirology 2011;16:1070-5.
13. Kahrom H, Aghajanzadeh M, Asgari MR, Kahrom M. Efficacy
and Safety of Povidone-iodine Pleurodesis in Malignant
Pleural Effusions. Indian J Palliat Care 2017;23:53-6.
14. Teixeira LR, Vargas FS, Acencio MM, Antonangelo L,
Novaes NP, Costa JD Jr, et al. Influence of parecoxib
(cox-2 inhibitor) in experimental pleurodesis. Respir Med
2009;103:595-600.
15. Lizardo RE, Langness S, Davenport KP, Kling K, Fairbanks
T, Bickler SW, et al. Ketorolac does not reduce effectiveness
of pleurodesis in pediatric patients with spontaneous
pneumothorax. J Pediatr Surg 2015;50:2035-7.