Modern Türk edebiyatının en temel taşlarından biridir Ahmet Hamdi Tanpınar. Sanatçı, kaleme aldığı eserlerin arka planında yer alan derin tarihî, felsefi, sosyolojik ve psikolojik muhakeme yetisi ile araştırmacılar için heyecan verici, bir o kadar da zahmetli ve çetin bir yazar olma özelliği taşır. İçine doğduğu edebî dönemle uyuş(a)mayan Tanpınar’ın yoğun imgelerle örülü “yüklü metinler”i yaşadığı çağda büyük bir ilgi görmemiştir. Değişen ve gelişen zamanla beraber sanatçının metinlerindeki “sıkı örgüler” çözümlenmeye, “örtülü anlamlar” da açımlanmaya başlamış; Huzur ve Saatleri Ayarlama Enstitüsü başta olmak üzere yazara ait tüm romanlar, denemeler, mektuplar ve röportajlar üzerine ayrıntılı ve yoğun bir inceleme sürecine girişilmiştir. Ancak sanatçının düzyazıları üzerine yapılan çalışmalarla şiirleri üzerine odaklanan araştırmalar nicelik ve nitelik bakımından birbirinden uzak bir görünüm sunar, başka bir deyişle Tanpınar’ın nesrine nazaran nazmı ihmal edilmiştir. Mehmet Kaplan’ın 1964 yılında çıkardığı Tanpınar’ın Şiir Dünyası incelemesi ile hızlı açılan Tanpınar’ın şiir tahlilleri kapısı, sonraki yıllarda başlangıçtaki ivmesini sürdürememiştir. Bu bağlamda Yunus Balcı’nın 2016 Haziran’ında ikinci basımı yapılan Tanpınar: Trajik Bir Şair ve Şiiri başlıklı kitabının bu açığı fark edip doldurma niyetiyle kaleme alındığı söylenebilir.