SOSYAL POLİTİKA VE SOSYAL REFAH AÇISINDAN TÜRKİYE’DE SOSYAL İNOVASYON VE İYİ UYGULAMA ÖRNEKLERİ

Bu çalışma, toplumsal sorunların çözümünde ve ihtiyaçların karşılanmasında yeni yollar olarak bilinen sosyal inovasyonun Türkiye’deki durumunu sosyal politika ve sosyal refah açısından ele almaktadır. Bu doğrultuda, Türkiye’de sosyal politika ve sosyal inovasyonun gelişimi ele alınmış, farklı sektörlerde sosyal inovasyon örneklerine yer verilmiştir. Sosyal inovasyonun yenilikçi sosyal politika uygulamalarının bir aracı olarak görülmeye başlanması nedeniyle kavramın sosyal politika açısından önemi irdelenmiştir. Ayrıca sosyal politikalar bağlamında kamu tarafından bizzat yürütülen ve desteklenen sosyal inovasyon örnekleri ilgili kurumlarla görüşülerek derlenmiştir. Böylelikle sosyal politika alanına yeni bir bakış açısı sunabilecek söz konusu uygulamalar sosyal inovasyon kavramı çerçevesinde ilk defa ele alınmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Sosyal refah, sosyal inovasyon, sosyal politika

PDF

___

Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı (2015). Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı 2015 Yılı Faaliyet Raporu, Erişim Tarihi: 18 Eylül 2016, https://www.ailevecalisma.gov.tr/raporlar/yillik-faaliyet-raporlari/.
Aktel, M., Kerman, U., Altan, Y., Lamba, M., & Burhan, O. (2013). Türkiye İçin Yeni Bir Denetim Modeli: Kamu Denetçiliği (Ombudsman). Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 5(9), 21-37.
Altay, A. (2007). Küreselleşen Yoksulluk Olgusunun Önlenmesinde Mikrofinansman Yaklaşımı. Finans Politik & Ekonomik Yorumlar Dergisi, 44(510), 57-67.
Ashoka Fellows. (2016). Erişim Tarihi: 26 Nisan 2016,. http://turkey.ashoka.org/fellows-uyeleri.
Aşçı, Z. V. K. D., & Demiryürek, K. (2008). Kırsal yoksullukla mücadelede yeni adım: Mikrokredi. Hr. Ü. ZF Dergisi, 12(4), 73–79.
Bannink, D., & Hoogenboom, M. (2007). Hidden change: disaggregation of welfare state regimes for greater insight into welfare state change. Journal of European Social Policy, 17(1), 19-32. https://doi.org/10.1177/0958928707071877.
Buğra, A. (2008). Kapitalizm, Yoksulluk ve Türkiye’de sosyal politika.
Buğra, A., Keyder, Ç., Yakut-Çakar, B., & Balaban, U. B. (2011). Sosyal politika yazıları: Boğaziçi Üniversitesi sosyal politika forumu. İletişim Yayınları.
Coates, D. (2014). Models of capitalism: Growth and stagnation in the modern era. John Wiley & Sons.
Çiftçi, N., & Akkul, R. (2013). Cinsiyetler arası gelir eşitsizliğini gidermede bir araç olarak mikrokredi: Bilecik ili uygulaması. Akademik Yaklaşımlar Dergisi, 4(2).
Çizakça, M. (2006). Osmanlı Dönemi Vakıflarının Tarihsel ve Ekonomik Boyutları. Türkiye’de Hayırseverlik: Vatandaşlar, Vakıflar ve Sosyal Adalet Araştırması, TÜSEV, İstanbul.
Data Center. (2016). Erişim Tarihi: 26 Nisan 2016, https://publicadministration.un.org/egovkb/Data-Center.
Devletin Kısayolu. (2016). 26 Ekim 2016 tarihinde erişilmiştir https://www.turkiye.gov.tr/.
Edmiston, D. (2015). EU public policy, social innovation and marginalisation: Reconciling ambitions with policy instruments. CRESSI Working Paper Series No. 18/2015. Oxford: University of Oxford.
Erdoğdu, M., & Yenigün, E. (2008). Türkiye’de Sosyal Bütçe. Tesev Yayınları, İstanbul.
Erhürman, T. (2000). Türkiye İçin Nasıl Bir Ombudsman Formülü. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 49(1), 155-180 . Esping-Andersen, G. (1990). The three worlds of welfare capitalism. he Three Worlds of Welfare Capitalism, Princeton, N.J.: Princeton University Press.,1990.
Executive Summary. (2016). Erişim Tarihi: 26 Nisan 2016, https://stateofthecampaign.org/2015-report-executive-summary.
Gazete, R. (2005). 5302 Sayılı İl Özel İdaresi Kanunu. Sayı.
Giffinger, R., Fertner, C., Kramar, H., Kalasek, R., Pichler-Milanovic, N., & Meijers, E. (2007). Smart cities Ranking of European medium-sized cities, Centre of Regional Science, Vienna UT, October 2007.
Gökyay, Ç. (2008). Türkiye’de Mikro Kredi Uygulamaları ve İstihdama Yansımaları. Türkiye İş Kurumu Genel Müdürlüğü Uzmanlık Tezi, Ankara.
Gönül Elçileri Rehberi. (2016). Toplum kalkınmasında gönül elçileri projesi: Gönül elçileri çalışma rehberi. Erişim Tarihi: 28 Nisan 2016 , https://gonulelcileri.aile.gov.tr/data/55114795369 dc57100ffbc98/aile_bakanligi_calismarehberi_son.pdf.
Griffin, T., & Miller, M. K. (2008). Child abduction, AMBER alert, and crime control theater. Criminal Justice Review, 33(2), 159-176.
Hes, T., & Neradová, A. (2013). Attempt for explanation of declining labor force participation of women in Turkey through test of Under-Participation Trap Hypothesis, applied on microfinance survey data. Global Journal of Management And Business Research, 13(5).
Hollands, R. G. (2008). Will the real smart city please stand up? Intelligent, progressive or entrepreneurial? City, 12(3), 303-320.
İhtiyaç Haritası. (2016). İhtiyaç Hatitası, Erişim Tarihi: 26 Ekim 2016, http://www.ihtiyacharitasi.org/.
Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü (KSGM) (2008). Politika dokümanı: Kadın ve yoksulluk, T.C. Başbakanlık Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü Yayınları, Ankara.
Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü (KSGM) (2009). Toplumsal cinsiyet eşitliği ulusal eylem planı 2008-2013. Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü Yayınları, Ankara.
Kasza, G. J. (2002). The illusion of welfare ‘regimes’. Journal of social policy, 31(2), 271-287.
Kılıç, A. (2014). 2014 Vakıf Haftası Çerçevesinde Düzenlenen “Vakıf Ve İktisat” Sempozyumu Üzerine.
Liebman, J., & Sellman, A. (2013). Social impact bonds: A guide for state and local governments. Cambridge, MA: Harvard Kennedy School Social Impact Bond Technical Assistance Lab.
Marshall, T. H. (2006). Yurttaşlık ve sosyal sınıf. Sosyal Politika Yazıları, 19-32.
Maya Mikro Ekonomik Destek. (2016). İstatistiki verirler. Erişim Tarihi: 26 Ekim 2016, http://www.kedv.org.tr/maya/.
Metin, O. (2011). Sosyal politika açısından AKP dönemi: Sosyal yardım alanında yaşananlar. Çalışma ve Toplum, 1, 179-200.
Mulgan, G. (2006). The process of social innovation. Innovations, 1(2), 145-162.
Mulgan, G., Caulier-Grice, J., & Murray, R. (2010). The Open Book of Social Innovation. Nesta and The Young Foundation, United Kingdom.
Mulgan, G., Tucker, S., Ali, R., & Sanders, B. (2007). Social innovation: what it is, why it matters and how it can be accelerated.
Müdürlüğü, K. S. G. (2009). Toplumsal cinsiyet eşitliği ulusal eylem planı 2008-2013. Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü, Ankara.
Özer, M. A. (2015). Sosyal Politikaların Belirlenmesinde Karar Verme Süreci ve Bilgi Teknolojilerinin Etkisi. Hak İş Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, 4(9).
Pol, E., & Ville, S. (2009). Social innovation: Buzz word or enduring term? The Journal of Socio-Economics, 38(6), 878-885.
Polanyi, K. (1986). Büyük dönüşüm. A. Buğra (Çev.) İstanbul: Alan Yayınları.
Polanyi, K., & Buğra, A. (2007). Büyük dönüşüm: çağımızın siyasal ve ekonomik kökenleri. İletişim Yayınları.
Regional, D. G., & Policy, U. (2013). Guide to social innovation. Brussels: European Commission.
Sancar, M. (2014). Türkiye Gramen mikrokredi programı, Erişim Tarihi: 27 Mayıs 2016, http://www.tgmp.net/admin/pages/files/Tgmp_31.12.2014_TR.pdf.
Sayan, İ. Ö. (2014). Türkiye’de ombudsmanlık kurumunun uygulanabilirliği ve alternatif denetim yöntemleri. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 69(02), 333–349.
Toplum Gönüllüleri Vakfı. (2016). Erişim Tarihi: 31 Mart 2017, http://www.tog.org.tr/.
Toprak, D. (2015). Uygulamada Ortaya Çıkan Farklı Refah Devleti Modelleri Üzerine Bir İnceleme. Journal of Süleyman Demirel University Institute of Social Sciences Year, 1(21).
Tuna, O., & Yalçıntaş, N. (1994). Sosyal siyaset. İstanbul: Filiz Kitabevi.
Türkiye Orman Varlığı. (2016). Türkiye Orman Varlığı, Erişim Tarihi: 28 Nisan 2016, www.ogm.gov.tr.
Van Acker, W., Bouckaert, G., Frees, W., Nemec, J., Lawson, C., Matei, A., … Flemig, S. (2015). Mapping and Analysing the Recommendations of Ombudsmen, Audit Offices and Emerging Accountability Mechanisms, Retrieved from http://lipse. org/userfiles/uploads/LISPE% 20Research% 20Report% 20WP3_20150328_FINAL. pdf (15/04/2015), 15 June 2017.