İş-Yaşam Dengesi, Örgütsel Bağlılık ve Çalışanların İşten Ayrılma Niyetleri Arasındaki İlişkinin Belirlenmesi

İşverenler kalifiye çalışanları ellerinde tutabilmek için birçok strateji ve politika geliştirmektedir. Özellikle teknolojik gelişmeler sonrası artan mobilleşmeyle beraber, çalışanların iş ve özel yaşam alan sınırları birbirine geçmiş durumdadır ve çalışanlar her iki alanda dengeyi sağlamada zorluk yaşamaktadırlar. Bu durum, çalışanın iş yaşamında verimlilik, performans, motivasyon, işe devam oranı gibi önemli çıktılara etki etmekte ve bu yüzden işverenler tarafından üzerinde durulması gereken önemli bir konu haline gelmektedir. Bu çalışmada, çalışanların iş-yaşam dengesi, örgüte bağlılıkları ve işten ayrılma niyetleri arasındaki ilişki araştırılmıştır. Çalışmada, Ankara’da faaliyet gösteren mühendislik firmaları arasından basit tesadüfi örnekleme yöntemi kullanılarak bir tanesi seçilmiş ve bu firmada çalışan 300 kişiden 182’sine ulaşılarak anket uygulanmıştır. Kullanılan ölçekler için güvenilirlik ve faktör analizleri, ölçeklerin birbirleri ile olan ilişkilerini belirlemek için korelasyon analizleri yapılmıştır. Analizler sonucunda, çalışanların olumlu iş-yaşam dengelerinin, örgütsel bağlılıkları ve işten ayrılma niyetleri arasında pozitif yönlü bir ilişki olduğu, örgütsel bağlılık ve işten ayrılma niyeti arasında ise negatif yönlü bir ilişkinin olduğu belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

İş-Yaşam Dengesi, Örgütsel Bağlılık, İşten Ayrılma Niyeti, Mühendislik Firması

Determination of The Relationship Between Work-Life Balance, Organizational Commitment, and Employees' Intention to Quit

PDF

___

Aktürk, A.A., Özen, G. & Üzüm, H. (2014). Amatör Düzeydeki Futbolcuların Örgütsel Bağlılıklarının İncelenmesi Bolu İli Örneği. International Journal of Science Culture and Sport, Special Issue 1, 361-374.
Alkış, N., Çaldağ, M.T. & Yeloğlu, H.O. (2020). Örgütsel Bağlılık Ve İşten Ayrılma Niyeti İlişkisi: Dönüşümcü Liderliğin Düzenleyici Etkisi. Üçüncü Sektör Sosyal Ekonomi Dergisi, 55(2), 880-892
Allen, N.J. & Meyer, J.P. (1990). The Measurement And Antecedents Of Affective, Continuance And Normative Commitment To The Organization. Journal of Occupational Psychology, 63, 1-18.
Apaydın, Ç. (2011). Öğretim Üyelerinin İşe Bağlılık Düzeyi İle İş-Yaşam Dengesi Ve İş-Aile Yaşam Dengesi Arasındaki İlişki. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eğitim Yönetimi ve Politikası ABD, Ankara. Balay, R. (2000). Yönetici ve Öğretmenlerde Örgütsel Bağlılık. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım, Sayı 206.
Bayram, L. (2005). Yönetimde Yeni Bir Paradigma: Örgütsel Bağlılık. Sayıştay Dergisi, 59, 125-139.
Borah, N. & Bagla, N. (2016). Work-Life Balance: Assessing Perceptions. SCMS Journal of Indian Management, July, 112-119.
Choi, E. Kim, J. (2017). The Association Between Work-Life Balance And Health Status Among Korean Workers. Work, 58, 509-517.
Dalmış, A.B. (2019). Örgütsel Bağlılığın İşten Ayrılma Niyeti Üzerine Etkisi: Havacılık Sektöründe Bir Araştırma. Turkish Studies Social Sciences, 14(4), 1399-1419.
Gerçek, M., Atay, S.E. & Dündar, G. (2015). Çalışanların İş-Yaşam Dengesi İle Kariyer Tatmininin, İşten Ayrılma Niyetine Etkisi. Kafkas Üniversitesi İ.İ.B.F Dergisi, 6(11), 67-86.
Gül, H. (2002). Örgütsel Bağlılık Yaklaşımlarının Mukayesesi ve Değerlendirmesi. Ege Akademik Bakış, 2(1), 37-56. İnce, M. & Gül, H. (2005). Yönetimde Yeni Bir Paradigma: Örgütsel Bağlılık. Ankara: Çizgi Kitabevi.
Kalliath, T. & Brough, P. (2008). Work-Life Balance: A Review Of The Meaning Of The Balance Construct. Journal of Management and Organization, 14, 323-327.
Keskin, E. & Karavardar, G. (2018). İş-Yaşam Dengesinin Örgütsel Bağlılık İle İlişkisi: Bankacılık Sektöründe Kadın Çalışanlara Yönelik Bir Uygulama. Social Science Studies Journal (SSSJ), 4(21), 3239-3251.
Korkmaz, O. & Erdoğan, E. (2014). İş-Yaşam Dengesinin Örgütsel Bağlılık Ve Çalışan Memnuniyetine Etkisi. Ege Akademik Bakış, 14(4),541-557.
Küçükusta, D. (2007). Konaklama İşletmelerinde İş-Yaşam Dengesinin Çalışma Yaşamı Kalitesi Üzerindeki Etkisi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi SBE, İzmir.
Mobley, W.H., Horner, S.O., & Hollingsworth, A.T. (1978). An Evaluation Of Precursors Of Hospital Employee Turnover. Journal of Applied Psychology, 63(4), 408-414.
Örücü, E. & Özafşarlıoğlu, S. (2013). Örgütsel Adaletin Çalışanların İşten Ayrılma Niyetine Etkisi: Güney Afrika Cumhuriyetinde Bir Uygulama. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 10(23), 335-358.
Sarker, S., Xiao, X., Sarker, S. & Ahuja, M. (2012). Managing Employees’ Use Of Mobile Technologies To Minimize Work/Life Balance Impacts. MIS Quarterly Executive, 11(4), 1-15.
Schwepker, Jr, C,H. (2001). Ethical Climate’s Relationship To Job Satisfaction, Organizational Commitment, And Turnover Intention In The Salesforce. Journal of Business Research, 54(1), 39-52.
Seyrek, İ.H. & İnal, O. (2017). İşten Ayrılma Niyeti İle İlişkili Faktörler: Bilgi Teknolojisi Çalışanları Üzerine Bir Araştırma. Doğu Anadolu Sosyal Bilimlerde Eğilimler Dergisi, 1(1), 63-74.
Sığrı, Ü. (2007). İşgörenlerin Örgütsel Bağlılıklarının Meyer Ve Allen Tipolojisiyle Analizi: Kamu Ve Özel Sektörde Karşılaştırılmalı Bir Araştırma. Anadolu Üniversitesi SBE Dergisi, 7(2), 261-278.
Sökmen, A. & Sökmen, A. (2014). Katılımcı Liderliğin İşten Ayrılma Niyetine Etkisi. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16(1), 21-26.
Wasti, S.A. (2000). Meyer Ve Allen’in Üç Boyutlu Örgütsel Bağlılık Ölçeğinin Geçerlik Ve Güvenirlik Analizi. 8. Ulusal Yönetim ve Organizasyon Kongresi, 401-410.
Yavuz, N. (2018). İş-Yaşam Dengesi İle İş Stresinin Esnek Çalışma Uygulamaları Bağlamında İncelenmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul Üniversitesi SBE, İşletme Anabilim Dalı İnsan Kaynakları Yönetimi Bilim Dalı, İstanbul.