Asırlardır Avrupa devletleri ve Rusya karşısında yaşadığı toprak kayıplarını durduramayan Osmanlı İmparatorluğu, XIX. yüzyıla gelindiğinde milliyetçilik cereyanlarının etkisiyle birbiri ardına patlak veren iç isyanlarla da yüzleşmek zorunda kalmış, fakat olağan hale gelmiş başarısızlıkların üstesinden gelinememişti. Bu duruma bir son vermek isteyen devlet idarecileri çözümün çağın gereklerine uygun değişiklikleri yürürlüğe koymak olduğuna karar vermişlerdi. En başta, imparatorluğun askerî açıdan içinde bulunduğu durumun sorumlusu sayılan Yeniçeri Ocağı, Sultan II. Mahmut tarafından zorlu bir mücadele neticesinde ortadan kaldırılmış ve yerine batı tipi yeni bir ordu kurulmasına başlanmıştır. Bu kapsamda yapılan görüşmeler neticesinde birtakım kanunlar çıkarılarak izlenilecek temel esaslar tespit edilmiştir. <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Asakir-i Mansure-i Muhammediye adı verilen yeni Osmanlı ordusunun asker ihtiyacı önceki dönemlerde olduğu gibi Anadolu ve Rumeli başta olmak üzere imparatorluğun çeşitli bölgelerinden karşılanmıştır. 1846 tarihinde yürürlüğe konulan kura kanununa kadar, eski yöntemlerle sancaklardan asker toplanılmaya devam edilmiştir. Bir süre sonra bu konuda yaşanan belirsizliklerden dolayı, seçilenlerin vazife yapacakları askerî birimlerle beraber, isim, yaş, boy, fiziksel görünüş, sancak, kaza, semt, mahalle vb. özelliklerin yerel makamlarca kayıt altına alınmasına karar verilmiştir