Amaç: Endoskopik dakriyosistorinostomi uygulanan olgularda uzun dönemde elde edilen sonuçları ve bu olgularda ortaya çıkan başarısızlık nedenlerini araştırmaktır. Yöntem ve Gereçler: Eylül 2007 ile Mayıs 2012 tarihleri arasında primer olarak epifora şikayeti ile kliniğimize başvuran 41 hastanın retrospektif tıbbi kayıtları gözden geçirildi. Göz yaşı tıkanıklığı olan hastalar iki gruba ayrıldı. Bi- rinci grupta primer endoskopik dakriyosistorinostomili 30 hasta vardı. İkinci grupta bir önceki başarısız dakriosistorinostomi işlemi sonrası tekrarlayan tıkanıklık nedeniyle endoskopik revizyon uygulanan 11 hasta vardı. Tüm hastalarda, silikon tüp üst ve alt punktum aracılığıyla burun boşluğuna yerleştirildi ve operasyon sonrası sekiz haftalık bir dönemde yerinde tutuldu. Bulgular: Başarı oranları primer endoskopik dakriyosistorinostomi grubunda % 90 ve eksternal dakriosistorinostominin endoskopik revizyonunda % 81.8’ idi. Birinci grupta 3 olgu için revizyon cerrahisi gerekti. İki olguda başarısızlık nedeni, osteotominin uygun olmayan boyutta ve yerde olmasıydı.Bir olguda sebep, hasta tarafından silikon tüpün erken ameliyat sonrası dönemde çıkarılmasıydı. İkinci grupta iki olguda başarısız olundu. Bir olguda başarısızlık nedeni yoğun fibrotik dokuydu ve diğer olguda intranazal sineşiydi. Sonuç: Göz yaşı tıkanıklığında başarılı bir cerrahi metod olan endoskopik dakriyosistorinostomi hem primer hem de revizyon olgularda güvenli ve etkili bir yöntemdir.

Aim:We investigate the long term results of endoscopic dacryocystorhinostomia and causes of failure in these cases. Material and Method: A retrospective medical record review of 41 patients who were admitted to our clinic with a primarly complaint of epiphora between September 2007 and May 2012 was performed. The patients with lacrimal obstruction were divided into two groups. In the first group there were 30 patients with primary endoscopic dacryocystorhinostomy. In the second group there were 11 patients who underwent endoscopic revision due to the recurrent obstruction after a previous failed eksternal dacryocystorhinostomy procedure. In all patients, a silicone tube was placed into the nasal cavity via the superior and inferior punctum, and it was kept in place for a period of eight weeks postoperatively. Results: The success rates were 90% in the primary endoscopic dacryocystorhinostomy group and 81.8% in endoscopic revision for eksternal dacryocystorhinostomy. For 3 cases revision surgery was required in the first group. In two cases, the cause of failure was inappropriate size and location of the osteotomy. In one case, the cause was the removal of the silicone tube by the patient in the early postoperative period. In the second group, 2 cases were failed. In one case, the cause of failure was dense fibrotic tissue, and in the other case was intranasal synechia. Conclusion: Endoscopic dacryocystorhinostomy, a successful surgical method at lacrimal obstruction is a safe and effective procedure in both primary and revision cases.