TÜRKİYE DE MESLEK EDİNİLMİŞ GEÇİCİ İŞ İLİŞKİSİNİN İŞ SAĞLIĞI VE GÜVENLİĞİ HÜKÜMLERİ AÇISINDAN DEĞERLENDİRİLMESİ

Geçtiğimiz son 30 yılda çalışma hayatında esneklik adı altında birçok değişiklik yaşanmıştır. Tüm dünyada olduğu gibi Türkiye’de de giderek yaygınlaşan ve atipik çalışma şekillerinden biri olan meslek edinilmiş geçici iş ilişkisi, üç taraflı bir iş sözleşmesi olarak karşımıza çıkmaktadır. 06.05.2016 tarihinde Resmî Gazetede yayınlarak yürürlüğe giren 4857 sayılı İş Kanunu ve 4904 sayılı Türkiye İş Kurumu Kanununda 6715 sayılı kanunla değişiklik yapılmış ve Türkiye’de özel istihdam büroları aracılığı ile meslek edinilmiş geçici iş ilişkisi kurulabileceği belirtilmiştir. Çalışma hayatımızdaki yerini hızlı bir şekilde alan meslek edinilmiş geçici iş ilişkilerinde, ödünç işçilerin birden fazla işverene sahip olması özellikle iş sağlığı ve güvenliği kanunu hükümlerinde belirtilen sorumluluklar açısından değerlendirilmesi son derece önemlidir.

Anahtar Kelimeler:

Geçici iş ilişkisi, özel istihdam büroları, iş sağlığı ve güvenliği

PDF

___

KAYNAKÇA Akyiğit, E. (1995). İş Hukuku Açısından Ödünç İş İlişkisi, Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi.
Arrowsimith, J. (2006). Temporary agency work in an enlarged European Union, Luxembourg: European Foundation for the Improvement of Living and Working Conditions Luxembourg Benli, A. - Yiğit, Y. (2006). “4857 Sayılı İş Kanunu’na Göre Geçici İş İlişkisi ve Bu İlişkinin Hukuki Sonuçları”, Kamu-İş Dergisi Yayınları, Cilt:8, Sayı:43, 6-40
Caniklioğlu, N. (2008). Geçici (Ödünç) İş İlişkisinin Tarafları Açısından Hukuki Sonuçları, Türk İş Hukukunda Üçlü İlişkiler, İstanbul: Prof. Dr. Nuri Çelik’ e Saygı, Legal Yayınevi.
Çifter, A. - Demir, Ö. (2006). “4857 Sayılı İş Kanunu’na Göre Geçici İş İlişkisi “Kavramı Türleri ve Koşulları”, İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Yıl:5, Sayı:10, Güz 2006/2 (Hukuk Sayısı), 7-23
İren, E. (2011). “Geçici İş İlişkisinde İşverenlerin İş Sağlığı ve Güvenliği Önlemleri Alma Yükümlülüğü”, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Cilt:60, Sayı:2, 281-307
Özdemir, E. (2014). İş sağlığı ve Güvenliği Hukuku kitabı 1. Bası, İstanbul: Vedat Kitapçılık Yayınları.
Ünal, A. (2004). “AB’de Geçici İstihdam ve Sendikaların Bakış Açısı”, Uludağ Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, Yıl:5, Sayı:7, 2004/2, 121-131
Yılmaz, F. (2013). “İş Salığı ve Güvenliği Kanununda İşveren ve Çalışanların Yükümlülükleri”, Toprak İşveren Dergisi, Sayı:97, 11-19
MEVZUAT İş Kanunu (2003), T. C. Resmî Gazete, 25134, 30 Haziran 2012
İş Sağlığı ve Güvenliği Kanunu (2012), T. C. Resmî Gazete, 28339, 10 Haziran 2003
Çalışanların İş Sağlığı ve Güvenliği Eğitimlerinin Usul ve Esasları Hakkında Yönetmelik (2013), Resmî Gazete, 28648, 15 Mayıs 2013
Özel İstihdam Büroları Yönetmeliği (2016), T. C. Resmî Gazete, 29854, 11 Ekim 2016
ELEKTRONİK KAYNAKLAR SGK İstatistik Yıllıkları, (30 Kasım 2020), http://www.sgk.gov.tr/wps/portal/sgk/tr/kurumsal/istatistik/sgk_istatistik_yilliklari