Aile İçi Şiddet Farkındalığı Ölçeği: Güvenilirlik ve Geçerlilik Çalışması

Bu çalışmada, yetişkinlerin aile içi şiddete yönelik farkındalığını belirlemek için bir ölçek geliştirilmesi amaçlanmıştır. Çalışma grubunu, Açımlayıcı Faktör Analizi için farklı bölümlerde öğrenim gören 142 kadın ve 103 erkek olmak üzere 245 lisans öğrencisi; Doğrulayıcı Faktör Analizi için 174 kadın ve 111 erkek olmak üzere farklı yaş grubundan ve farklı öğrenim düzeyinden 285 kişi oluşturmuştur. Ölçüte dayalı geçerliğini belirlemede ise ayrıca 170 kişiden veri toplanmıştır. Ölçüte dayalı geçerliği Aile İçi Şiddete İlişkin Tutum Ölçeği kullanılarak belirlenmiştir. Üçlü derecelendirilen ölçek maddelerinin ayırt ediciliğini belirlemek için madde-toplam puan korelasyonları hesaplanmış, üst %27’lik grup ve alt %27’lik grubun madde puanları arasındaki fark t Testi ile incelenmiştir. Elde edilen sonuçlar, ölçek maddelerinin ayırıcılığının yeterli düzeyde olduğunu göstermiştir. Güvenilirliğin 0.71 ile 0.92 arasında değiştiği belirlenmiştir. Elde edilen sonuçlar, 20 maddelik dört faktörlü Aile İçi Şiddet Farkındalığı Ölçeği’nin güvenilir ve geçerli sonuçlar verdiğine ilişkin kanıtlar sunmuştur.

Domestic Violence Awareness Scale: Reliability and Validity

The present study aimed to develop a scale to determine the awareness of adults about domestic violence. The first study group included a total of 245 undergraduate students; 142 female and 103 male students that attended different departments for exploratory factor analysis, and for confirmatory factor analysis, 285 individuals from different age groups and with different education levels (174 females and 111 males) were included in the second study group. Furthermore, data were collected from 170 individuals to determine their validity based on measure in the third study group. The scale-based validity was determined using the Attitude Scale for Domestic Violence. The item-total score correlations were calculated to determine the distinguishing effect of the items in the 3-point grading type scale, and the difference between item scores for the upper 27% and the lower 27% groups was examined with the t-test. The findings demonstrated that the distinguishing impact of the items in the scale items was adequate. It was determined that the reliability varied between 0.71 and 0.92. The findings established that the 20-item, 4-factors Domestic Violence Awareness Scale could provide reliable and valid results.

PDF

___

Are you a victim of domestic violence? (2017). http://www.justice.gov.za /docs/articles/201408-gcis-DomesticViolence.pdf.
Baykul, Y. (2000). Eğitimde ve psikolojide ölçme: Klasik test teorisi ve uygulaması, Ankara: ÖSYM.
Brown, T. A. (2014). Confirmatory factor analysis for applied research. (First Edition). New York: Guilford Publications.
Carter, L. S., Weithorn, L. A. ve Behrman, R. E. (1999). Domestic violence and children: Analysis and recommendations. The Future of Children, 9(3), 4-20.
Child Welfare Information Gateway. (2014). Domestic violence and the child welfare. Children’s Bureau, Bulletin for Proessionals. https://www.childwelfare.gov/pubs/factsheets/domestic-violence/
Coogan, D. (2011). Child-to-parent violence: Challenging perspectives on family violence. Child Care in Practice, 17(4), 347-358.
Çiler-Kılıç, B. (1999). Aile içi kadına yönelik şiddetin belirlenmesi ve hemşirenin rolü. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, İstanbul Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş. (2014). Sosyal bilimler için çok değişkenli istatistik: SPSS ve LISREL uygulamaları. Ankara: PegemA.
Demirbağ-Bolat, S. (2010). İlköğretim 6. sınıf öğrencilerinin şiddete yönelik tutum ve zorba-kurban olma durumlarının aile içi şiddet açısından incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Gaziosmanpaşa Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Demirtaş, E. T., Hatipoğlu-Sümer, Z. ve Fincham, F. (2016). Intimate partner violence in Turkey: The Turkish Intimate Partner Violence Attitude Scale-Revised. Journal of Family Violence, 32(3), 349-356.
EARGED. (2008). Öğrencilerin şiddet algısı. Ankara: MEB Eğitimi Araştırma ve Geliştirme Dairesi Başkanlığı. Ekşi, H., Erkilet, A., Otrar, M., Durmuş, A., Erdoğan, A., Kılınç, C. ve Gökçek, Y. Z. (2010). Medya profesyonellerinin ve medyanın aile algısı. Ankara: ASAGEM.
Erkuş, A. (2003). Psikometri üzerine yazılar. Ankara: Türk Psikologlar Derneği.
Farkındalık. (2019). Türk Dil Kurumu Sözlüğü. http://sozluk.gov.tr/
Freud, S. (1962). The ego and the id. New York: Norton.
Garland, A., Hough, R., Huang, M., Lau, A., Mccabe, K. ve Yeh, M. (2006). Racial variation in self-labeled child abuse and associated ınternalizing symptoms among adolescents who are high risk. Child Maltreatment, 11(2),168-181.
George, D. ve Mallery, P. (2001). SPSS for Windows. Step by Step, A pearson Education Company, USA.
Gölge, Z. B., Hamzaoğlu, N. ve Türk, B. (2012). Sağlık çalışanlarının çocuk istismarı ve ihmali konusundaki farkındalık düzeylerinin ölçülmesi. Adli Tıp Dergisi, 26(2), 86-96.
Grogan-Kaylor, A. C., Stein, S. F., Clark, H. M., Galano, M. M. ve Graham-Bermann, S. A. (2017). Profiles of children’s thinking about violence in families exposed to intimate partner violence. Journal of Child and Family Studies, 26(10), 1-10.
Güler, N., Tel, H. ve Özkan, T. F. (2005). Kadının aile içinde yaşanan şiddete bakışı. Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 27(2) 51-56.
Harcar, T., Çakır, Ö., Sürgevli, O. ve Budak, G. (2008). Kadına yönelik şiddet ve Türkiye’de kadına yönelik şiddetin durumu. Toplum ve Demokrasi, 2(4), 51-70.
Hıdıroğlu, S., Topuzoğlu, A., Ay, P. ve Karavuş, M. (2006). Kadın ve çocuklara karşı fiziksel şiddeti etkileyen faktörlerin değerlendirilmesi: İstanbul’da sağlık ocağı tabanlı bir çalışma. Yeni Symposium Journal, 44(4), 196-202.
Kalaycı, I., Özbek-Yazıcı, S. ve Şenkaynağı, A. (2015). Yaşlı yakınlarının şiddet algısı: Süleyman Demirel hastanesi örneği. Yaşlı Sorunları Araştırma Dergisi, 1, 22-33.
Kandemirci, D. ve Kağnıcı, D. Y. (2014). Kadına yönelik aile içi şiddetle baş etme: çok boyutlu bir inceleme. Türk Psikoloji Yazıları, 17(33), 1-12.
Kürklü, A. (2011). Öğretmenlerin çocuk istismarı ve ihmaline yönelik farkındalık düzeyleri. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Afyon Kocatepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
Nair, S., Tai, P. K. ve Fong, S. S. (2001). Children's resilience in living violent families. Asia Pacific Journal of Social Work and Development, 11(özel sayı), 63-77.
Quigley, L. (2007). The intersection between domestic violence and the child welfare system: The role courts can play in the protection of battered mothers and their children. William & Mary Journal of Women and the Law, 13(3), 867-896.
Özaltın, G. (2001). Aile içi şiddetin önlenmesinde ruh sağlığının korunmasında aileye yönelik hizmetlerin önemi. T. C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu 1. Ulusal Aile Hizmetleri Sempozyumu, içinde (108-114). Ankara: T. C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu.
Özçelik, D. A. (2010). Ölçme ve değerlendirme. Ankara: PegemA.
Özerkmen, N. (2012). Toplumsal bir olgu olarak şiddet. Akademik Bakış Dergisi, 28, 1-19.
Özyürek, A. (2017). Çocuğa yönelik şiddete duyarlık ölçeği geliştirme çalışması. Karabük Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 7(2), 462-472.
Rossman, M. R., Hughes, H. M. ve Rosenberg, M. S. (2013). Children and interparental violence: The impact of exposure. Philadelphia, PA: Taylor & Francis.
Sancar, S. (2013). Erkeklik: İmkânsız iktidar: Ailede, piyasada ve sokakta erkekler. İstanbul: Metis.
Schumacker, R. E. ve Lomax, R. G. (1996). A beginner's guide to structural equation modeling. Mahwah, NJ: Laurence Erlbaum Google Scholar.
Sezer, Ö. (2008). Çiftler arası şiddeti kabul ölçeğinin Türkçeye uyarlanması: geçerlik ve güvenirlik çalışmaları. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 9(16), 1-15.
Şahin, N. ve Dişsiz, M. (2009). Sağlık çalışanlarında aile içi şiddete yönelik tutum ölçeği geliştirme çalışması. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 6(2), 263-274.
Şahin, H., Erkal, S. ve Demirel, B. (2017). Yazılı basında aile içi şiddet mağduru yaşlılar. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 10(54), 635-640.
Şenol, D. ve Yıldız, S. (2013). Kadına yönelik şiddet algısı -kadın ve erkek bakış açılarıyla-. Ankara: Mutlu Çocuklar Derneği.
Tabachnick, B. G. ve Fidell, L. S. (2013). Using multivariate statistics (6. baskı). Boston, MA: Pearson.
Taşdemir Afşar, S. (2015). Türkiye’de şiddetin “kadın yüzü”. Sosyoloji Konferansları, 52(2), 715-753.
Turgut, M. F. ve Baykul, Y. (2012). Eğitimde ölçme ve değerlendirme. Ankara: PegemA.
Yurdakök, K. (2010). Çocuk istismar ve ihmali risk faktörleri. Katkı Pediatri Dergisi, 32(4), 12-18.