Mekke Haremi Arazisinin Hukukî Statüsü ile İlgili Tartışmalar

İslâm hukukunda savaş veya barış yolu ile ele geçirilen arazilerin hukukî statüsü birbirinden farklı olabilmektedir. Halkı Müslüman olan memleket arazilerinin, eski sahiplerinin mülkiyetinde kalacağı konusunda İslâm hukukçuları ittifak halindedir. Sulh yoluyla ele geçirilen arazilerin mülkiyeti konusunda ise İslâm hukukçularının ihtilafı bulunmaktadır. Hukukçuların bir kısmı arazinin mülkiyetinin eski sahiplerinde kalacağını söylerken diğer bir kısmı ayn mülkiyetinin (rakabesi) Müslümanlara, kullanım hakkının ahaliye bırakılacağını veya sulh hükümlerine tabi olacağını söylemektedir. Savaş yoluyla ele geçirilen araziler ise Müslüman gaziler arasında paylaştırılabileceği gibi, eski sahiplerine de bırakılabilir. Ancak bazı müçtehitler savaş yoluyla ele geçirilen arazilerin eski sahiplerine bırakılmayıp Müslüman gaziler arasında bölüştürüleceği yahut devlete bırakılacağı görüşündedir. Çalışmamızın konusunu teşkil eden Mekke haremi arazisinin hukukî durumu ise Mekke’nin nasıl ele geçirildiği ile yakından ilişkili olduğu kadar Mekke’nin Hz. İbrahim’in bir vakfı olduğu ile de yakından ilişkilidir. Mekke’nin sulh yoluyla ele geçirildiğini söyleyenler Mekke arazisi üzerinde alış-veriş, miras, şufa, kira akdi gibi tasarruflarda bulunulabileceğini söylerken, savaş yoluyla ele geçirildiğini söyleyenlerden bir kısmı bu gibi tasarrufları caiz görmez. Mekke haremi arazisinin kimsenin mülkiyetinde olmadığı; dolayısıyla özel mülkiyete dayalı olarak üzerindeki arazide herhangi bir tasarrufta bulunulamayacağı çoğu mezhep imamı tarafından savunulmakla birlikte bunu mezhepte müftâ bih görüş kabul eden Hanefîlerdir. İmâm Ebû Hanîfe (ö. 150/767), İmam Mâlik (ö. 179/795), Süfyân-ı Sevrî (ö. 161/778) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi müçtehitler Hz. Peygamber’den gelen rivayetlere dayanarak Mekke arazisinin mülk arazisi olmadığını dolayısıyla alım satımının geçerli olmayacağını söylemektedir. Buna karşın İmam Şâfiî (ö. 204/820) ve Şâfiî Mezhebi, Hanefîlerden Ebû Yûsuf (ö. 182/798) ve İmam Muhammed (ö. 189/805), Mâlikî mezhebi ile bazı Hanbelîler böyle bir görüşü kabul etmez. Mekke haremi arazisinde mülkiyete dayalı herhangi bir tasarrufun tahrim mi yoksa kerahet mi ifade ettiği de Hanefî metinlerinde tam olarak belli değildir. Bazı eserlerde haramı çağrıştıran ifadelere rastlanırken bazı eserler “mekruh” ve “caiz değil” şeklinde ifadeler kullanmışlardır. Bu görüş sahiplerinin temel argümanı Kitap ve Sünnet naslarıdır. Bununla birlikte Mekke’nin savaş yoluyla ele geçirilmesi ve Mekke’nin Hz. İbrahim tarafından vakıf yapılması bu arazi üzerinde özel mülkiyetin olamayacağına dair öne sürdükleri diğer argümanlardır. İkinci görüş sahipleri ise her ne kadar Kitap ve Sünnet naslarıyla görüşlerini destekleseler de yaptıkları değerlendirmelerde en güçlü argümalarının Hz. Peygamberden beri var olagelen uygulamalar olduğu göze çarpmaktadır. Zira bu görüş sahiplerine göre böyle bir mülkiyet geçersiz olsaydı sadr-ı evvelden günümüze kadar Mekke arazisinde özel mülkiyete dair bir tasarruf yapılamazdı. Bundan dolayı sahâbîler arasında böyle bir satışın geçerli olmayacağına dair herhangi bir tartışma söz konusu olmamıştır. Söz konusu bu tartışma Mekke haremi arazisinin mülkiyeti ile ilgili olup arazi üzerindeki binalar ve yapıları kapsamamaktadır. Zira arazi üzerindeki binalar ve yapılar aynı vakıf arazisinde olduğu gibi sahipli olup özel mülkiyete konu olabilmektedir. Dolayısıyla Mekke arazisi her ne kadar özel mülkiyete konu olmasa da üzerine inşa edilen yapılar özel mülkiyete konu olacağından alım-satımında herhangi bir sorun teşkil etmemektedir. Her iki görüşün de Kitap ve Sünnet’ten delilleri bulunmasına rağmen ikinci görüş zamanla daha önem kazanmış ve hemen hemen tüm mezheplerde ve müteahhirûn Hanefîler arasında dahi tercih edilir olmuştur. Her ne kadar birinci görüşün delilleri daha kuvvetli gibi görünse de var olan uygulama ikinci görüşün daha fazla taraftar bulmasına zemin hazırlamıştır. Bu çalışmamızda Mekke haremi arazisinin hukukî statüsü hakkında mezheplerin görüşlerine yer verilecek akabinde her görüşün delilleri ele alınacaktır.

Anahtar Kelimeler:

İslâm Hukuku, Mekke Arazisi, Vakıf, Alış-veriş, Mülkiyet

Debates on the Legal Status of the Mecca Harem Land

In Islamic law, the legal status of lands captured through war or peace may differ from one another. Islamic jurists are unanimous that the lands of those whose people have converted to Islam remain in the possession of their former owners. There is disagreement among Islamic jurists about the ownership of land seized through peace. Some of the jurists say that the ownership of the land will remain with its former owners, while others say that the bare ownership (raqabah) will be left to the Muslims and the right of use will be left to the people or subject to the provisions of the peace. Land captured through war can be divided among Muslim veterans or left to its former owners. However, some mujtahids are of the opinion that the lands captured through war will not be left to their former owners, but will be divided among Muslim veterans or left to the state. The legal status of the land in Meccan Haram region, which is the subject of our study, is closely related not only to the issue how Mecca was captured, but also to the fact that Mecca was an endowment of Prophet Abraham. Those who say that Mecca was captured by peaceful means argue that one can make dispositions on Meccan land such as purchase and sale, inheritance, pre-emption right (shuf’a), and lease contracts, while some of those who say that Mecca was captured by war do not consider such dispositions permissible. Even though most of the scholars of Islamic law argue that the land in the Haram region is not owned by anyone; therefore, it is not permissible to make any disposition on the land on the basis of private ownership, it is the Hanafis who accept this as the preferred view of their school. Jurists such as Abū Hanīfa (d. 150/767), Imam Mālik (d. 179/795), Sufyān al-Thawrī (d. 161/778) and Ahmad b. Hanbal (d. 241/855), based on the narrations of the Prophet, said that the land of Mecca was not the type of land subject to private property and therefore its purchase and sale would not be valid. On the other hand, Imam Shafi'i (d. 204/820) and the Shafi'i school, Abu Yūsuf (d. 182/798) and Imam Muhammad (d. 189/805) among the Hanafīs, the Mālikī school and some Hanbalīs do not accept such a view. It is also not clear from the Hanafī texts whether any disposition based on ownership in the land of the Haram region implies clear prohibition (tahrim) or just a reproachable (karahah) act. While some works use expressions suggestive of prohibition, others use the terms “makruh” and “not permissible”. The main basis of the holders of this view are the texts from the Qur'an and the Sunnah. In addition, the conquest of Mecca through war and declaration of the land of Mecca as an endowment by Prophet Abraham are other arguments they put forward to support the view that private ownership of this land cannot be allowed. The second opinion holders, on the other hand, although they support their views with the texts from the Qur'an and Sunnah, it is noticeable that their strongest argument in their evaluations is the practices that have existed since the Prophet Muhammad. According to this view, if such ownership had been invalid, there should not have been any private land ownership in the Haram region since the time of the Prophet. That was because there was no discussion among the Companions that such a sale would not be valid. This discussion is about the ownership of the land in the Haram area and does not include the buildings and structures on the land. This is because the buildings and structures on the land are owned and can be subject to private ownership, just like the waqf land. Therefore, even though the land of Mecca is not subject to private ownership, the buildings built on it are subject to private ownership and their sale and purchase does not pose any problem. Although both views have evidences from the Qur'an and the Sunnah, the second view has gained more importance over time and has become preferred view in almost all schools and even among the later Hanafīs. Although the evidence for the first view seems to be stronger, the existing practice paved the way for the second view to find more supporters. In this study, the views of the schools on the legal status of the land of Mecca will be presented, followed by a discussion of the evidences for each view.

Keywords:

Islamic Law, Land of Mecca, Waqf, Exchange, Property,

PDF

___

Aynî, Ebû Muhammed Bedreddîn Mahmûd b. Ahmed b. Mûsa. el-Binâye fî şerhi’l-Hidâye. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2000.
Beyhakî, Ebû Bekr Ahmed b. el-Hüseyin b. Ali. es-Sünenü’l-kübrâ. thk. Muhammed Abdulkadir Ata. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2003.
Bezzâr, Ebû Bekr Aḥmed b. Amr b. Abdilḫâlik b. Hallâd b. Ubeydillah el Atekî . Müsnedü’l-Bezzâr (el-Menşûr bi-ismi’l-Bahrü’z-zehhâr). thk. Mahfûz er-Rahmân zeynillâh- Âdil b. Saʿd-Sabrî ʿAbdü’l-Hâlik eş-Şâfiî. Medine: Mektebetü’l-ʿUlûm vel’ hıkem, 2009.
Buhârî, Ebû Abdillâh Muhammed b. İsmâîl. Sahîh-i Buhârî (Câmiü’s-sahih). thk. Muhammed Züheyr b. Nâsır en-Nâsır. b.y.: Dâru Tavki’n-Necât, 1422.
Buhûtî, Mansûr b. Yûnus b. Salahiddîn. Keşşâfu’l-kınâ’ an metni’l-İknâ’. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, ts.
Cessâs, Ebû Bekr Ahmed b Ali er-Râzî. Ahkâmü’l-Kur’ân. thk. Muhammed es-Sâdık el-Kamhâvî. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, 1985.
Cessâs, Ebû Bekr Ahmed b. Alî er-Râzî. Şerhu Muhtasari’t-Tahâvî. thk. İsmetullah İnayetullah Muhammed - Said Bektaş. b.y.: Dâru’l-Beşâiri’l-İslâmiyye, 2010.
Cessâs, Ebû Bekr Ahmed b Ali er-Râzî. Muhtasaru İhtilâfi’l-ulemâ. thk. Abdullah Nezir Ahmed. Beyrut: Dârü’l-Beşâiri’l-İslâmiyye, 1417.
Cin, Halil. “Arazi”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 3/342-346. İstanbul: TDV Yayınları, 1991.
Dârekutnî, Ebü’l-Hasan Ali b. Ömer b. Ahmed. Sünen. thk. Şuayb Arnaut - Hasan Abdülmün’im Şelebi - Abdüllatif Hırzullah - Ahmed Berhum. Beyrut: Müessesetü’r-risâle, 2004.
Demîrî, Ebûl-Beka Kemâluddîn. en-Necmu’l-vehhâc fî Şerhi’l-Mihâc. thk. Lecne İlmiyye. Suudi Arabistan: Dâru’l-Minhâc, 2004.
Erdoğan, Mehmet. Fıkıh ve Hukuk Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Ensar Yay., 2013.
Ezrakî, Ebu’l-Velîd Muhammed b. Abdullah b. Ahmed. Ahbâru Mekke ve mâ câe fîhâ mine’l-âs̱âr. thk. Ruşdî Sâlih Melhas. Beyrut: Dâru’l-Endelus, ts.
Fâkihî, Ebû Abdillâh Muhammed b. İshâk b. Abbâs. Ahbâru Mekke. thk. Abdulmelik Abdullah Dehiş. Beyrut: Dâru Hızır, 1414.
Hâkim en-Nisâbûrî, Ebû Abdillah İbnü’l-Beyyi’ Muhammed Hakim. el-Müstedrek ale’s-Sahîhayn. thk. Mustafa Abdulkadir Ata. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1990.
Hanbelî İbn Receb, Zeynuddîn Abdurrahman b. Ahmed. el-Ḳavâidu li-İbn Receb. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, ts.
Haskefî, Alaeddîn Muhammed b. Ali b. Muhammed Dımaşkî. ed-Dürrü’l-muhtâr fî şerhi tenvîri’l-ebsâr. thk. Abdülmünʿim Halil İbrahim. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2002.
Hatîb eş-Şirbînî, Şemsüddin Muhammed b. Ahmed. Muğni’l-muhtâc ilâ ma´rifeti meâni elfâzi’l-minhâc. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1994.
İbn Âbidîn, Muhammed Emin b. Ömer b. Abdülazîz. Reddü’l-muhtâr ale’d-Dürri’l-Muhtâr: şerh-i Tenvîri’l-Ebsâr. Beyrut: Dârü’l-Fikr, 2. Basım, 1992.
İbn Ebî Şeybe, Ebû Bekr Abdullah b. Muhammed b. İbrâhim. el-Kitâbü’l-musannef fi’l-ehâdîs ve’l-âsâr. thk. Kemâl Yûsuf el-Hût. Riyâd: Mektebetü’r-Rüşd, 1409.
İbn Emîri’l-Hâc, Ebû Abdillah Şemseddîn Muhammed b. Muhammed. et-Takrîr ve’t-tahbîr. Beyrut : Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2. Basım, 1983.
İbn Hubeyre, Ebû Muzaffer Avnuddîn Yahyâ ed-Dürî. İhtilâfu eimmeti’l-ulemâ. thk. es-Seyyid Yûsuf Ahmed. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2002.
İbn Kudâme, Ebû Muhammed Muvaffakuddîn Abdullah b. Ahmed b. Muhammed Cemmâîlî Makdîsî. el-Kâfî fî fıkhi’l-İmâm Ahmed. b.y.: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1994.
İbn Kudâme, Ebû Muhammed Muvaffakuddîn Abdullah b. Ahmed b. Muhammed Cemmâîlî Makdîsî. el-Muğnî. Kâhire: Mektebetü’l-Kâhire, ts.
İbn Müflih, Burhâneddîn İbrâhim b. Muhammed. el-Mübdi’ fî şerhi’l-Muknî’. thk. Muhammed Hasan Muhammed Hasan İsmâil eş-Şâfiî. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1997.
İbn Rüşd (Cedd), Ebü’l-Velîd b. Rüşd el-Kurtubî. el-Beyân ve’t-tahsîl: ve’ş-şerhu ve’t-tevcîhu ve’t-ta’lîlu fi mesâili’l-müstahrece. thk. Muhammed Haccî vd. Beyrut : Dârü’l-Garbi’l-İslâmî, 1988.
İbn Rüşd (Cedd), Ebü’l-Velîd Muhammed b. Ahmed b. Ahmed el-Kurtubî. el-Mukaddimâtü’l-mümehhedât. thk. Muhammed Haccî. Beyrut: Dârü’l-Garbi’l-İslâmî, 1988.
İbn Rüşd (Hafîd), Ebü’l-Velîd Muhammed b. Ahmed b. Muhammed Kurtubî. Bidâyetü’l-müctehid ve nihâyetü’l-muktesıd. Kâhire: Dârü’l-Hadîs, 2004.
İbn Zencûye, Ebû Ahmed Humeyd b. Mahled b. Kuteybe. el-Emvâl. thk. Şâkir Zîb Feyyâz. Suudi Arabistan: Merkezu’l-Melik Faysal li’l-Buhûs ve’d-Dirâsâti’l-İslâmiyye, ts.
İbnu’s-Saâtî, Muzafferuddîn Ahmed b. Alî b. Saâti. Bedîu’n-nizâm: Nihâyetu’l-vusûl ilâ ilmi’l-usûl. thk. Saîd b. Garîr b. Mehdî es-Sülemî. Mekke: y.y., ts.
İbnü’l-Cevzî, Ebü’l-Ferec Cemâlüddîn Abdurrahmân b. Alî b. Muhammed Bağdâdî. et-Tahkîk fî ehâdîsi’t-Taʿlîk. thk. Mesʿad Abdulhamîd. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1415.
İbnü’l-Hümâm, Kemâlüddin Muhammed b. Abdilvâḥid es-Sivâsî. Fethü’l-kadîr li’l-âcizi’l-fakîr. Beyrut: Dârü’l-Fikr, ts.
İmrânî, Ebû-l-Hüseyn Yahyâ b. Ebi’l-Hayr b. Sâlim el-Yemenî. el-Beyân fi mezhebi’l-İmâmi’ş-Şâfiî. thk. Kâsım Muhammed en-Nûrî. Cidde: Dârü’l-Minhâc, 2000.
Karâfî, Ebû Abbâs Şehâbeddîn Ahmed b. İdrîs. ez-Zehîra. thk. Muhammed Haccî - Said E´rab - Muhammed Bû Hubze. Beyrut: Dârü’l-Garbi’l-İslâmî, 1994.
Kâsânî, Ebû Bekr Alaeddîn Ebû Bekr b. Mesʿûd b. Ahmed Hanefî. Bedâiü’s-sanâi’ fî tertîbi’ş-şerâi’. Beyrut: Darü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2. Basım, 1986.
Kaşıkçı, Osman. “Tahcir”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 39/389-390. İstanbul: TDV Yayınları, 2010.
Koca, Ferhat. “Mekruh”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 28/581-583. İstanbul: TDV Yayınları, 2003.
Komisyon. “Harem”. el-Mevsûatü’l-Fıkhiyyetü’l-Kuveytiyye. Dâru’s-Selâsil-Kuveyt: Vizâretü’l-Evkāf ve’ş-Şuûni’l-İslâmiyye, 1427 1404.
Kudûrî, Ebu’l-Hüseyin Ahmed b. Ebî Bekr Muhammed b. Ahmed. et-Tecrîd. thk. Muhammed Ahmed Sirâc - Ali Cumâ Muhammed. Kâhire: Dâru’s-Selâm, 2. Basım, 2006.
Mâtürîdî, Ebû Mansûr Muhammed b. Muhammed b. Mahmûd Semerkandî. Teʾvîlâtü’l-Ḳurʾân. thk. Mecdî Bâslûm. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2005.
Mâverdî, Ebu’l-Hasan Ali b. Muhammed b. Habib. el-Hâvi’l-kebîr fî fıkhi mezhebi’l-İmâmi’ş-Şâfiî : Şerhu muhtasari’l-Müzenî. thk. Ali Muhammed Muavvız - Âdil Ahmed Abdülmevcûd. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1999.
Mâverdî, Ebu’l-Hasen Alî b. Muhammed b. Habîb el-Basrî. el-Ahkâmü’s-sultâniyye. Kahire: Dârü’l-Hadîs, ts.
Mâzerî, Ebû Abdillâh Muhammed b. Alî b. Ömer et-Temîmî es-Sıkıllî. Şerhü’t-Telkîn. thk. Muhammed Muhtâr es-Selâm. Tunus: Darü’l-Garbi’l-İslâmî, 2008.
Merdâvî, Ebu’l-Hasan Alâeddîn Ali b. Süleyman b. Ahmed. el-İnsâf fî ma’rifeti’r-râcih mine’l-hilâf alâ mezhebi’l-İmâmi’l-mübeccel Ahmed b. Hanbel. thk. Muhammed Hâmid el-Fıkî. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, 2. Basım, 1986.
Merğinânî, Ebu’l-Hasan Burhaneddin Ali b. Ebî Bekr. el-Hidâye şerhu Bidâyetü’l-mübtedi. thk. Yusuf Talâl. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Turâsi’l-Arabî, ts.
Mevsılî, Ebu’l-Fazl Mecdüddîn Abdullah b. Mahmûd b. Mevdûd. el-İhtiyâr li-ta’lîli’l-Muhtâr. Kâhire: Matbaatü’l-Halebî, 1937.
Mevvâk, Ebû Abdillâh Muhammed b. Yûsuf b. Ebi’l-Kāsım el-Abderî. et-Tâc ve’l-İklîl li Muhtasarı Halîl. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1994.
Meydânî, Abdülganî b. Tâlib b. Hammâde el-Guneymî. el-Lübâb fî şerhi’l-Kitâb. thk. Sâid Bekdâş. Beyrut : Dârü’l-Beşâiri’l-İslâmiyye, 2. Basım, 2014.
Minhâcî, Şemseddîn Muhammed b. Ahmed b. Abdülhak. Cevâhirü’l-ukûd ve mu’înü’l-kudât ve’l-muvakkıîn ve’ş-şühûd. thk. Müs’ad Abdülhamid Muhammed es-Sa’denî. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1996.
Nesefî, Ebü’l-Berekât Hafızüddîn Abdullah b. Ahmed b. Mahmûd. Kenzü’d-dekâik. thk. Said Bektaş. Beyrut: Dârü’l-Beşairi’l-İslâmiyye, 2011.
Nevevî, Ebû Zekeriyyâ Muhyiddîn Yahyâ b. Şeref b. Nûrî. el-Mecmû’ şerhi’l-mühezzeb (Sübkî ve Mutî´î’nin tekmilesi ile birlikte). Beyrut: Dârü’l-Fikr, ts.
Sanʿânî, Ebû Bekr Abdürrezzâk b. Hemmâm. el-Musannef. thk. Habîburrahman A’zamî. Hind: el-Meclisü’l-İlmî, 1403.
Suğdî, Ebü’l-Hasan Ali b. Hüseyin b. Muhammed. en-Nütef fi’l-fetâvâ. thk. Salâhuddîn en-Nâhî. Beyrut : Müessesetü’r-Risâle, 2. Basım, 1984.
Şeybânî, Muhammed b. Hasen. el-Câmi’u’s-sagîr (en-Nâfi’u’l-kebîr ile birlikte). Beyrut : Âlemü’l-kütüb, 1986.
Yılmaz, Nuray. İslâm Hukuku Açısından Mekke ve Medine Haremi. İstanbul: Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2016.
Zekeriyyâ el-Ensârî, Ebû Yahyâ Zeynüddîn. Esne’l-metâlib fî şerhi ravzi’t-tâlib. b.y.: Dârü’l-Kitâbi’l-İslâmî, ts.
Zeylaî, Fahreddin Osman b. Ali b. Mihcen. Tebyînü’l-hakâik fî şerhi Kenzi’d-Dekâik (Hâşiyetü’ş-Şelebî ile birlikte). Bulak-Kahire: Matbaatü’l-Kübra’l-Emîriyye, 1313.
Zeynüddîn er-Râzî. Tuhfetü’l-Mülûk. thk. Abdullah Nezir Ahmed. Beyrut: Dârü’l-Beşâiri’l-İslâmiyye, 1417.