Bu çalışma Türk sinemasının kendini var etme çabasını kuramsal bir yaklaşımla ele alma gayesindedir. Bu amaçla, başta Pierre Bourdieu’nün alan kavramsallaştırması olmak üzere, teorik bir arka planın oluşturduğu zeminde Türk sinemasının serüveni, özellikle de 1970’ler dönemi itibariyle analize tabi tutulacaktır. 1970’ler Türk sinemasının, sinema aklından ziyade, farklı mantıkta işleyen süreçlerin hükmü altında olması ve bu sebeple de sinema aklının bir tür edilgenliğe mahkûm edildiği bir dönemdir. Bu anlamda, sinemanın Türkiye’deki serüveninin bir tür mikro evrenini oluşturduğu düşünülmektedir. Oluşum sürecinde tiyatrocu aklın, 70’li yıllarda da işletmeci mantığın saldırısına maruz kalan Türk sineması gerek sanatsal açıdan gerekse teknik açıdan kendi gelişim süreci üzerinde söz sahibi olamamıştır. Çalışma, bu durumun nedenleri ve sonuçları üzerinde durarak teorik bir analiz geliştirmekle birlikte, sinemanın Türkiye’deki serüvenine dair de bir anlatı sunmayı hedeflemektedir. Son kertede, sinemasal kaygıların, sinema aklının kendi farkını açığa çıkarması, içsel mantığını farklı mantıkların hükmünden kurtarması gerekliliğine değinilirken, bir alan olarak Türk sinemasının farklı çıkarların karmaşasında özgül bir varoluş ortaya koyamadığı ifade edilmektedir.