Bir Fransız tarihçisi Fernand Biandel, kimlik sorununu “geçmiş ile bugün arasında bir uyum sağlama” olarak açıklamıştır. Osmanlı Şiiri de Türk şiir tarihinde geçmişi yansıtan önemli bir patrimonyal sanattır. Sözü edilen bu sanat, gelenek, benzerlik ve edebî sanatlar esasına dayanır. Bu sanatın yaratıcıları olan Osmanlı şairleri, bu benzerlik içerisinde farklılığı ve sanat kimliklerini hüsn-i ta’lîl sanatı yardımıyla göstermektedirler. Edebî sanatlar, edebi metinlerin çözümlenmesi ve anlamlandırılmasında da dikkate alınması gereken ve göz ardı edilemeyecek işlevlere sahiptir. Bu açıdan hüsn-i ta’lîl sanatı, Osmanlı şairlerinin anlam üretme, yeni mazmun bulma ve orijinal söyleyiş bakımlarından farklılıklarını gösterir. Aynı zamanda bu sanat, Osmanlı şairlerine tabiata bakıştaki sebepsonuç ilişkisini dışa vurma özgürlüğü sağlamaktadır.

French historian Fernand Biandel explains the issue of identity as “to establish adaptation between past and today”. Ottoman poetry is a patrimonial branch of art which reflects the past in the history of Turkish poetry. This art relies on tradition, analogy and literary arts. Ottoman poets as the creators of this art used a literary art called “Hüsn-i Ta’lîl” to show the difference and their artistic personalities by using the same sources in a different way. Literary arts are crucial to analyse and understand the texts. In this regard the “Hüsn-i Ta’lîl” art signifies the discrepancies of Ottoman poets in respect to producing new meanings, and finding out new imageries and original sayings. At the same time this literary art provides Ottoman poet to express freely the cause and effect relation observed in nature.