Açık Alan Rekreasyon Etkinliklerine Katılan Bireylerin Pozitif ve Negatif Duygu Durumlarının Karşılaştırılması

Genel olarak literatürde aktif olarak açık alanda etkinlik gerçekleştiren bireyin olumlu duygularının arttığı belirtilmektedir. Bu durum, bireylerin pozitif duygularının negatif duygulara göre kıyaslanması ile ortaya çıkmaktadır. Ancak aynı duygu durumunun etkinlik öncesi duygu durumu ile karşılaştırması yapılarak bu yargıya varılmamaktadır. Bu çalışma bu bakış açısına açıklık getirmeye yönelik yapılmıştır. Bu çalışmanın amacı, açık alan rekreasyon etkinliklerine katılan bireylerin pozitif ve negatif duygu durumları, etkinlik yapılmayan dönem ile yapılan dönem olarak incelendiğinde, duygu durumlarının farklılık gösterip göstermeyeceğini araştırmaktır. Araştırmada yararlanılan ölçek; “Pozitif ve Negatif Duygu Ölçeği” dir. Araştırma katılımcılarını açık alanda aktif olarak kendileri için bir etkinlik gerçekleştiren bireyler oluşturmaktadır. Bireylerin etkinlik yapılmayan ve etkinlik yapılan döneme ilişkin duygu durumlarını dikkate alan ölçek ile demografik sorularında yer aldığı bir anket formu tasarlanmıştır. Veriler 2018 yılı Ocak –Nisan ayları arasında kolayda örnekleme tekniği ile toplanmıştır. Toplamda 233 veri değerlendirmeye alınmıştır. Araştırma sorusuna yanıt aramak için Bağımlı İki Örnek T-Testi’nden yararlanılmıştır. Araştırma bulgularına göre, pozitif duygu durumunun etkinlik yapılan dönem ve yapılmayan dönem bakımından farklılık gösterdiği tespit edilmiştir. Negatif duygu durumunun da etkinlik yapılan dönem ve yapılmayan dönem bakımından farklılık gösterdiği belirlenmiştir. Sonraki çalışmalar için tek bir etkinlik üzerinden veya kapalı alan etkinliklerini gerçekleştiren bireyler üzerinden duygu durumları karşılaştırılmasına gidilebilir.

Keywords:

Açık Alan Rekreasyon, Rekreatif Etkinlik Pozitif Duygu Durumu, Negatif Duygu Durumu,

PDF

___

Alpar, R. (2012). Uygulamalı istatistik ve geçerlik- güvenilirlik. Ankara: Detay Yayıncılık.
Altunışık, R., Çoşkun R., Bayraktaroğlu, S. ve Yıldırım, E. (2012). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri. Sakarya: Sakarya Yayıncılık.
Akesen, A. (1984). Açıkhava rekreasyonunda bazı temel kavramlar ve özellikleri. Journal of The Faculty of Forestry Istanbul University| İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 34(1), 131-137.
Ardahan, F. ve Lapa, T. Y. (2011). Açık alan rekreasyonu: bisiklet kullanıcıları ve yürüyüşçülerin doğa sporu yapma nedenleri ve elde ettikleri faydalar. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 8(1), 1327-1341.
Argan, M., Yüncü, D., Coşkun, İ. O., Sevil, T., Özel, Ç. H., Yüncü, H. R. ve Şimşek, K. Y. (2013). Rekreasyon yönetimi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Aslan, Z. (1993). Sanayileşme ve kentleşmenin doğada rekreasyon faaliyetlerine duyulan gereksinimi arttırıcı etkisi. Ekoloji: Çevre Dergisi, 8, 22-24.
Blair, S. N., Cheng, Y. ve Holder, J. S. (2001). Is physical activity or physical fitness more important in defining health benefits?. Medicine & Science in Sports & Exercise, 33(6), 379-S399.
Cropanzano, R., Weiss, H. M., Hale, J. M. ve Reb, J. (2003). The structure of affect: Reconsidering the relationship between negative and positive affectivity. Journal of Management, 29(6), 831-857.
Brymer, E., Cuddihy, T. F. ve Sharma-Brymer, V. (2010). The role of nature-based experiences in the development and maintenance of wellness. Asia-Pacific Journal of Health, Sport and Physical Education, 1(2), 21-27.
Diener, E. (1984). Subjective well being. Psychological Bulletin-American Psychological Association, 95(3), 542-575.
Diener, E. ve Emmons, R. A. (1984). The independence of positive and negative affect. Journal of Personality And Social Psychology, 47(5), 1105-1117.
Diener, E., Suh, E. M., Lucas, R. E. ve Smith, H. L. (1999). Subjective well-being: Three decades of progress. Psychological Bulletin, 125, 276-302.
Diener, E. (2000). Subjective well-being: The science of happiness and a proposal for a national index. American Psychologist, 55(1), 34-43.
Doğan, Y. ve Özdevecioğlu, M. (2009). Pozitif ve negatif duygusallığın çalışanların performansları üzerindeki etkisi. Sosyal Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 1(18), 165-190.
Erkuş, A. (2009). Davranış bilimleri için bilimsel araştırma süreçleri. Ankara: Seçkin Yayın Evi.
Gençöz, T. (2000). Positive and Negative Affect Schedule: A study of validity and reliability. Türk Psikoloji Dergisi, 15(46), 19-26.
Gillett-Swan, J. K. ve Sargeant, J. (2015). Wellbeing as a process of accrual: beyond subjectivity and beyond the moment. Social Indicators Research, 121(1), 135-148.
Hug, S. M., Hartig, T., Hansmann, R., Seeland, K., ve Hornung, R. (2009). Restorative qualities of indoor and outdoor exercise settings as predictors of exercise frequency. Health & Place, 15(4), 971-980.
Jensen, C. R. ve Guthrie, S. (2006). Outdoor recreation in America. United States of America: Human kinetics. Erişim tarihi: 05.2018 http://books.google.com.tr/books?id=HESJLEJlKwQC&hl=tr.
Kalaycı, Ş. (2010). SPSS uygulamalı çok değişkenli istatistik teknikleri. Anakara: Asil Yayın Dağıtım.
Kangal, A. (2013). Mutluluk üzerine kavramsal bir değerlendirme ve Türk hane halkı için bazı sonuçlar. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 44(44), 214-233.
Keyes, C. L., Shmotkin, D., ve Ryff, C. D. (2002). Optimizing well-being: The empirical encounter of two traditions. Journal of Personality And Social Psychology, 82(6), 1007-1022.
Kline, P. (1998). The new psychometrics: science, psychology and measurement. London: Rautledge.
Loureiro, A., ve Veloso, T. J. (2014). Outdoor exercise, well-being and connectedness to nature. Psico, 45(3), 299-304.
Lu, L. ve Shih, J. B. (1997). Sources of happiness: A qualitative approach. The Journal of Social Psychology, 137(2), 181-187.
Myers, D. G. ve Diener, E. (1995). Who is happy?. Psychological Science, 6(1), 10-19.
Mitchell, R. (2013). Is physical activity in natural environments better for mental health than physical activity in other environments?. Social Science & Medicine, 91, 130-134.
Özen, Y. (2010). Kişisel sorumluluk bağlamında öznel ve psikolojik iyi oluş. (Sosyal psikolojik bir değerlendirme). Dicle Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Elektronik Dergisi (e-dusdeb), 2(4), 46-58.
Pretty, J., Peacock, J., Sellens, M. ve Griffin, M. (2005). The mental and physical health outcomes of green exercise. International Journal of Environmental Health
Research, 15(5), 319-337.
Rogatko, T. P. (2009). The influence of flow on positive affect in college students. Journal of Happiness Studies, 10(2), 133-148.
Ryan, R. M. ve Deci, E. L. (2001). On happiness and human potentials: A review of research on hedonic and eudaimonic well-being. Annual Review of Psychology, 52(1), 141-166.
Ryan, R. M., Weinstein, N., Bernstein, J., Brown, K. W., Mistretta, L. ve Gagné, M. (2010). Vitalizing effects of being outdoors and in nature. Journal of Environmental Psychology, 30, 159-168.
Thompson Coon, J., Boddy, K., Stein, K., Whear, R., Barton, J. ve Depledge, M. H. (2011). Does participating in physical activity in outdoor natural environments have a greater effect on physical and mental wellbeing than physical activity indoors? A systematic review. Environmental Science & Technology, 45(5), 1761-1772.
Veenhoven, R. (2000). The four qualities of life, ordering conceptsand measures of the good life. Journal of Happiness Studies, 1, 1-39.
Warr, P. B., Barter, J. ve Brownbridge, G. (1983). On the independence of positive and negative affect. Journal of Personality and Psychology, 44(3), 644-651.
Waterman, A. S. (1993). Two conceptions of happiness: Contrasts of personal expressiveness (eudaimonia) and hedonic enjoyment. Journal of Personality And Social Psychology, 64(4), 678-691.
Watson, D., Clark, L. A. ve Tellegen, A. (1988). Development and validation of brief measures of positive and negative affect: the PANAS scales. Journal of Personality and Social Psychology, 54(6), 1063-1070.
Yaylı, A. (2014). Rekreasyona giriş. Ankara: Detay Yayıncılık.
Yetim, Ü. (2001). Toplumdan bireye mutluluk resimleri. İstanbul: Bağlam Yayınları.