Sınıf Öğretmeni Adaylarının Öğrenme Stilleri ve Sosyal Bilgiler Öğretimi

Problem Durumu: İnsanların çoğunluğunun birden fazla öğrenme stiline sahip olduğu belirtilebilir. Öğrenme stillerinden yalnız birine sahip olanların, genel nüfus içinde çok az olduğu varsayılmaktadır. Kuşkusuz, her sınıfta yalnız bir öğrenme stiline sahip bir ya da iki öğrenci olabilir. Her öğrencide bir öğrenme stili baskın durumdadır ve her öğrenci, diğer öğrenme stillerinin de özelliklerini taşımaktadır. Ders öğretim elemanının öğretim stiliyle uyumlu öğrenme stillerine sahip öğrenciler, bilgilerini daha uzun süre koruma ve daha olumlu öğrenme tutumuna sahip olma eğilimindedirler. Bu yüzden öğretim elemanları, öğrencilerin kendi stillerini yararlı bir şekilde kullanmalarına ve başarılarını arttırmalarına yardım etmek için çeşitli öğrenme stratejilerini kullanabilmelidirler. Araştırmanın Amacı/Araştırma Soruları: Bu çalışmanın amacı, sınıf öğretmeni adaylarının öğrenme stillerini belirlemek ve elde edilen sonuçları sosyal bilgiler öğretimi açısından değerlendirip önerilerde bulunmaktır. Bu doğrultuda “öğrencilerin sahip oldukları öğrenme stilleri ile öğrencilerin cinsiyetleri ve öğrencilerin öğretim türleri arasında anlamlı bir ilişki var mıdır?” sorusuna yanıt aranmıştır. Araştırmanın Yöntemi: Bu betimleyici çalışmanın evreni, Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Sınıf Öğretmenliği 1. sınıf öğrencileridir. Çalışmanın evrenini oluşturan 314 öğrenciden 301 öğrenci örneklem olarak alınmıştır. Öğrencilerin öğrenme stillerini belirlemek için, Kolb tarafından geliştirilen ve Aşkar ve Akkoyunlu (1993) tarafından Türkiye’de uygulanabilirliği kanıtlanan “Kolb Öğrenme Stili Envanteri” kullanılmıştır. Sınıf öğretmeni adaylarının öğrenme stillerinin cinsiyet ve öğretim türü değişkenine göre anlamlılığını tespit etmek için kay-kare testi yapılmıştır. Bulguları ve Sonuçları: 301 sınıf öğretmeni adayına uygulanan Kolb Öğrenme Stili Envanteri sonucunda öğrencilerin yaklaşık olarak %5’ inin “Değiştiren”, %33’ ünün “Özümseyen”, %44’ ünün “Ayrıştıran” ve %18’ inin de “Yerleştiren” başat öğrenme stillerine sahip oldukları anlaşılmıştır. Araştırmanın diğer bulgularına göre öğretmen adaylarının öğretim türleri ile öğrenme stilleri arasında anlamlı farklılık bulunurken cinsiyetleri ile öğrenme stilleri arasında anlamlı farklılık elde edilememiştir. Öneriler: Eğitimci hangi stile sahip olursa olsun, birbirinden farklı öğrenme stillerine sahip öğrencilere aynı oranda yaklaşma zorunluluğu belki de eğitimciler için en zor durumdur. Bu yüzden eğitimciler, öğrencilerin öğrenme stillerini bilmeli ve eğitim etkinliklerini öğrencilerin öğrenme stili özelliklerine göre planlamalıdırlar.

PDF

___

Ergin, C. (1992). Doktor ve hemşirelerde tükenmişlik ve Maslach tükenmişlik ölçeğinin uyarlanması. R.Bayraktar & İ.
Dağ (Eds.) VII. Ulusal Psikoloji Kongresi Bilimsel Çalışmaları (s.143-154). Türk Psikoloji Derneği Yayınları: Ankara.
Franzini, L. R. (2001). Humor in therapy: The case for training therapists in its uses and risks. Journal of General Psychology, 128(2), 170-194.
Goldin, E., & Bordan, T. (1999).The use of humor in counseling: The laughing cure. Journal of Counseling & Development, 77, 405-410.
Kazarian, S. S., & Martin, R.A. (2004). Humour styles, personality and well-being among Lebanese University students. European Journal of Personality, 18, 209-219
Kuiper, N. A., Martin, R. A., Olinger, L. J. & Dance, K. A. (1992). Sense of humor and enhanced quality of life. Personality and Individual Diﬀerences, 13, 1273-1283.
Law, N.C. (1992). Humor and teacher burnout. Unpublished master’s thesis, Chinese University of Hong Kong Graduate School-Division of Education.
Lefcourt, H. M., Davidson, K., & Kueneman, K. (1990). Humor and immune-system functioning. Humor: International Journal of Humor Research, 3, 305-321.
Lowis, M. J. (1997).A humor workshop program to aid coping with life stress. Mankind Quarterly, 38(1/2), 25-38.
Martin, R. A. (1998). Approaches to the sense of humor: A historical review. In R. Willibald (Ed.), The sense of humor: Explorations of a personality characteristic (pp.15-60). Berlin/New York: Mouton de Gruyter.
Martin, R. A., Puhlik-Doris, P., Larsen, G., Gray, J., & Weir, K. (2003). Individual diﬀerences in uses of humor and their relation to psychological well-being: Development of Humor Styles Questionnaire. Journal of Research in Personality, 37(1) 48-75.
Martin, R. A., & Lefcourt, H.M. (1983). Sense of humor as a moderator of the relation between stressors and moods. Journal of Personality and Social Psychology, 45, 1313-1324.
Martin, R. A., Kuiper, N. A., Olinger, L. J., & Dance, K. A. (1993). Humor, coping with stress, self-concept, and psychological well-being. Humor: International Journal of Humor Research, 6(1), 89-104.
Maslach, C., & Jackson, S. E. (1981). The measurement of experienced burnout. Journal of Occupational Behavior, 2,99-113.
Maslach, C., & Jackson, S. E. (1986). Maslach burnout inventory. Palo Alto, CA: Consulting Psychologists Press.
Maslach, C., Schaufeli, W. B.,& Leiter,M.P (2001). Job burnout. Annual Review Psychology, 52 (1), 397-422.
Morreall, J. (1991). Humor and work. Humor: International Journal of Humor Research, 4, 359-373.
Murat, M. (2003). Burn-Out in college teaching staﬀ. Turkish Psychological Counseling and Guidance Association,2(19), 25-34.
Porterﬁeld, A. L. (1987). Does sense of humor moderate the impact of life stress on psychological and physical well-being? Journal of Research in Personality, 21, 306-317.
Puhlik-Doris, P. (1999). The humor styles questionnaire: A new multidimensional measure of sense of humor. Unpublished master’s thesis, University of Western Ontario.
Safranek, R., & Schill, T. (1982). Coping with stress: Does humor help? Psychological Reports, 51,222.
Sears, S. F., Urizar, G. G., & Evans, G. D. (2000). Examing a stress-coping model of burnout and depression in extension agents. Journal of Occupational Health Psychology, 5(1), 56-62.
Talbot, L.A. (2000). Burnout and humor usage among ommunity college nursing faculty members. Community College Journal of Research & Practice, 24(5), 359-374.
Todd-Mancillas, W. R. (1988). Academic burnout: A call to action. Thought and Action, 4(2), 65-74.
Tümkaya, S. (1999). Çukurova Üniversitesi öğretim elemanlarının tükenmişlik düzeyleri. 4.Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi Bildirileri 4 (s. 47-60). Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Yayınları: Eskişehir.
Yaman, H., & Ungan, M. (2002). Burnout in young physicians: A study on family medicine residents. Turkish Journal of Psychology, 17(49), 37-44.
Yerlikaya, E. (2003). Mizah tarzları ölçeğinin uyarlama çalışması. Yayınlanmamış master tezi, Çukurova Üniversitesi,