Yahudi ve Hristiyan din adamları olan ahbâr ve ruhban, toplumda etkili, karizma sahibi kişilerdir. Tevbe suresinin 31. ayeti, din adamlarına aşırı karizma yükleyerek putlaştırma boyutuna işi götürmemeleri konusunda inananları uyarmaktadır. Söz konusu ayetin mesajı, tarihi bir bağlama hapsedilmemelidir. İnananların din adamları ile ilgili tutumlarını karizma kavramı çerçevesinde değerlendirmek mümkündür. Karizmanın olumlu sonuçları olduğu gibi olumsuz sonuçları da vardır. Olumsuz sonuçlarından biri de etkisinin kaybolmasıyla maddeci bir yaklaşımın topluma egemen olmasıdır. Bunu önlemek için karizmanın sınırlanması gerekir. Bu durumda çoğu zaman sınırlanması imkânsız “Şahsi Karizma” yerine, sınırlı ve ölçülü bir itaat isteyen “Fonksiyon Karizmasının” ön plana çıkarılması gerekir. Böylece duygusal bir ilişki yerine değer ve ilkelerin baskın olduğu, akıl ve mantığın geçerli olduğu bir ilişki söz konusu olacaktır. Tevbe suresinin 31. ayetini karizmanın sınırlanması gerekliliğinin bir ifadesi olarak yorumlamak mümkündür.

Jewish and Christian clerics, Ahkbar (Rabbis) and Ruhbâns (Monks) are effective in their respective societies and they have charisma. The 31th verse of the Repentance Surah warns believers about the idolization of clerics by loading the extreme charisma on them. The message of mentioned verse should not be kept in the historic context only. It is possible to evaluate the attitudes of the believers about clerics within the concept of charisma. The charisma has both positive and negative results. One of its negative consequences is that a materialist approach dominates the society by the loss of its effect. To avoid this, charisma should be limited. In this case, it is necessary to forefront “Function Charisma” which requires a limited and restrained obey rather than “Personal Charisma” which is often impossible to be limited. So, a relationship which applies principles of values, reason and logic will be valid instead of an emotional relationship. It is possible to interpret the 31th verse of Repentance Surah as an expression of the necessity of limiting the charisma.