Bu makalede Mircea Eliade modern sanatta kutsalın varlığını tartışmaktadır. Eliade'a göre modern Batı dünyasındaki sanatçılar geleneksel dini sembolik ve tasvirle artık ilgilenmiyorlar. Ancak klasik anlamda dini bir sanat artık yapılmıyorsa da bu durum, "kutsal"ın modern sanattan tamamen kaybolduğu anlamına gelmez. Kutsal, tanınamaz hâle gelmiş, görünüşte "profan" olan biçimler, gayeler ve anlamlar içerisinde -bilinçli ve kasıtlı olmasa da- kamufle olmuştur. Artık kutsal, örneğin Ortaçağ sanatlarında olduğu gibi aşikâr değildir. Konvansiyonel bir din dili ile ifade edilmediği için o artık doğrudan ve kolayca tanınmamaktadır. Eliade, modern sanatın karakteristik iki eğilime, özellikle de geleneksel formların imhası ve biçimsiz olana, maddenin temel tarzlarına duyulan hayranlığa dikkat çeker. Maddenin hierofanileştirilmesi, yani madde aracılığıyla kutsalın keşfi, "kozmik dindarlık" diye adlandırılan dini tecrübe türünü nitelendirmektedir. Modern sanatçının eserindeki kutsallık, "kozmik dindarlık" düzeyindeki kutsallık anlayışını devam ettirmektedir.

In this article Mircea Eliade discusses the existence of the sacred in modern art. According to Eliade artist in the modern Western world are not interested anymore in the traditional religious and symbolic depictions. However, even if in the classic sense a religious art is no longer practiced, that does not mean that the "sacred" has completely disappeared from modern art. The sacred has become unknowable and camouflaged -though not consciously and intentionally - in apparently "profane" forms, purposes and meanings. The sacred is not as evident as it was for example in medieval art. It is not recognized immediately and easily, since it is not expressed in a conventional religious language. Eliade draws attention to especially two characteristics modern art: the destruction of traditional forms and the fascination by the informal, the elementary modes of matter. The hierofanization of the matter, that is to say, the discovery of the sacred manifested through the substance, characterizes the kind of religious experience called "cosmic religiosity". The sacredness of the modern artist's work perpetuates the sacred in the level of "cosmic religiosity".