Hekimlerin klinikte sık karşılaşılan pediatrik vakalara yaklaşım farklılığı

Amaç: Sık karşılaşılan pediatrik hastalıklara yaklaşımda, hekimler arasında farklılık olup olmadığının araştırılması, varsa bu farklılıklara etki eden bazı etmenlerin incelenmesi. Yöntem: Çalışma 2003 yılında Kapadokya'da düzenlenen 39. Türk Pediatri Kongresi'ne katılan hekimlerde gerçekleştirilmiştir. Önceden hazırlanan anket formlarına dokuz değişik vaka senaryosu yazılarak bu vakalara 5 değişik yaklaşımdan birisini işaretlemeleri istenmiştir. Araştırma grubunun sosyodemografik özellikleri yanında, ankette bulunan dokuz vaka senaryosuna doğru yaklaşıma katılma durumuna göre artan biçimde puanlar verilerek yaklaşım/tutum puanları hesaplanmıştır. Tutum puanının artması sunulan vakalarda daha olumlu yaklaşım için bir göstergedir. Bulgular: Araştırmaya katılan 215 hekimin kendilerine sunulan vakalara yaklaşımları ile ilgili olarak her vaka için olumlu yaklaşım gösterenlere artan biçimde puanlanarak ve 9 vaka toplanarak elde edilen yaklaşım puanının grubun tanımlayıcı özelliklerinden (yaş, cins…vb.) etkilenmediği, meslek özelliklerinden ise yalnız çalışılan yere göre yaklaşım puanı ortalamalarının farklı olduğu belirlendi (devlet hastanesinde çalışanlar diğer yerlerde çalışanlarda daha düşük puan almıştır; p=0.007). Sonuç: Sağlıkta standart yaklaşımların olması, bu amaçla standart ulusal politikaların geliştirilip, hekimler arası farklı yaklaşımları kabul edilebilir düzeye indirecek önlemlerin alınması gerekmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Çocuk, Pediatri, Hekimler, Anketler

Different clinical approanches to common pediatric cases in practice

Aim: To determine the different approaches of doctors regarding evaluation of common pediatric diseases, and, to determine the factors which could lead to these differences. Methods: The study included the participants of 39th. Turkish Pediatric Congress which took place in Cappadocia, in 2003. The Questionnaire included, previously designed nine different case scenarios, and five different approaches for each case. Socio which were scored from the inappropriate to the most accurate one. Approach/attitude scores were calculated for each participant. Increased score was an indicator of a more favorable approach. Results: Two hundred-fifteen doctors were enrolled in this study. Total scores were not affected from the characteristics (age, gender…etc), except the working place. The scores of doctors who were working in the state hospitals were significantly lower than the others (p=0,007). Conclusions: Standard approaches should be created for common child houd diseases. A standard national policy should be built up and differences must be reduced to a tolerable level.

Keywords:

Child, Pediatrics, Physicians, Questionnaires,

___

1. Hancı İH. Hekimlerin Yasal Sorumluluğu. Egem Tıbbi Yayıncılık. İzmir, 1995: 82-5.
2. Whitehead M. The need for continuing education of the prescriber. Climacteric 2000; 3:28-32.
3. Ip S, Chung M, Kulig J, et al. American Academy of Pediatrics, Subcommittee on Hyperbilirubinemia. An evidence-based review of important issues concerning neonatal hyperbilirubinemia. Pediatrics 2004; 114:e130-53.
4. Bonkowsky JL, Frazer JK, Buchi KF, Byington CL. Metamizole use by Latino immigrants: a common and potentially harmful home remedy. Pediatrics 2002; 109:98.
5. Heit W. Pyrazolone drugs and agranulocytosis. Agents Actions Suppl 1986; 19:283-9.
6. Recommendations for vaccine use and other preventive measures. Recommendations of the Immunization Practices Advisory Committee (ACIP). MMWR 1991; 40:1-10.
7. Cook TM, Protheroe RT, Handel JM. Tetanus: A review of the literature. Br J Anaesth 2001; 87:477-87.
8. Lee DC, Lederman HM. Anti-tetanus antibodies in intravenous gamma globulin: An alternative to tetanus immune globulin. J Infect Dis 1992; 166:642-6.
9. Tanz RR, Stanford TS. Streptecoccal pharyngitis. Pediatr Ann 1998; 27:281-5.
10. Mutlu B, Akçam Z, Akçam M, Leblebicioğlu H, Vahaboğlu H. Grup A. Hemolitik streptokok nedenli akut tonsillo-farenjit tedavisinde tek doz benzatin penisilin G uygulaması. Flora dergisi 2002; 7:33-7.
11. Kaplan EL. Streptococcal infections. In: Katz SL, Gershon AA, Hotez PJ (eds). Krugman's Infectious Diseases of Children 10th ed. Mosby-Year Book: St. Louis, 1998: 487-500.
12. Kanra G. Üst solunum yolu infeksiyonları. In: Kanra G ve Akalın E (ed.). İnfeksiyon Hastalıkları: Akut Bakteriyel İnfeksiyonlara Yaklaşım. 2. baskı. Güneş Kitabevi Ltd. Şti: Ankara, 1993: 66-91.
13. Paradise JL. Short-course antimicrobial treatment for acute otitis media: not best for infants and young children. JAMA 1997; 278:1640-2.
14. Hoberman A, Paradise JL. Acute otitis media: diagnosis and management in the year 2000. Pediatr Ann 2000; 29:609-20.
15. Nazarian LF. A synopsis of the American Academy of Pediatrics' practice parameter on the management of acute gastroenteritis in young children. Pediatr Rev 1997; 18:221-3.
16. Burkhart DM. Management of acute gastroenteritis in children. Am Fam Physician 2000; 61:2614.
17. İşçimen A, Göksügür N. Ürtiker ve anjioödem II. Klinik ve Tedavi. Dermatose 2002; 2:31-41.
18. Grattan C, Powell S, Humphreys F. British association of dermatologists. Management and diagnostic guidelines for urticaria and angio-oedema. Br J Dermatol 2001; 144:708-14.
19. Lin DS, Huang SH, Lin CC, et al. Urinary tract infection in febrile infants younger than eight weeks of Age. Pediatrics 2000; 105:20.
20.Mahant S, To T, Friedman J. Timing of voiding cystourethrogram in the investigation of urinary tract infections in children. J Pediatr 2001; 139:568-71.