19047

TÜRKİYE'DE YEREL YÖNETİMLERİN EĞİTİME KATKILARI

21. yüzyılın son çeyreğinde, dünyayı etkisi altına alan küreselleşmenin etkisiyle ekonomik, teknolojik ve sosyolojik alanlarda artan bir ivmeyle devam eden gelişim ve değişim; ülkeler, kuruluşlar, kurum ve kuruluşların yönetim kademelerini daha önce karşılaşılmamış durumlar ve kararlarla karşı karşıya bırakmaktadır. Bu gelişme ve değişimle birlikte artan nüfusun yeni ihtiyaçları; bu, sosyal sistemleri merkezi olarak kontrol etmek isteyen yöneticilerin işini zorlaştırmaktadır. Bu nedenle, merkezi yönetimler görev ve sorumluluklarının tamamı veya bir kısmı ile merkezi bütçe kaynaklarının bir kısmının harcamalarını yerel yönetimlere devretmek zorunda kalmışlardır. Böylece; toplumun gereksinimlerine daha kısa sürede ve daha ekonomik olarak yanıt verebilmek, talepleri süratle karşılayabilmek, kamu hizmetlerinde kaliteyi artırabilmek olanağı ortaya çıkmıştır. Bu değişim, yerel yönetimlere daha iyi organize olma ve uzmanlaşma olanağını da sağlamıştır. Gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde eğitimde yerelleştirme politikaları giderek daha fazla uygulanmaya başlamış ve bu konuda uluslararası kuruluşlar tarafından raporlar ve yol haritaları önerilmiştir. Bu uygulamalar; eğitim kurumlarının yönetimi, mali destek, programlar, öğrencilere yönelik politikalar ve çalışanlarla ilgili kararlarda yetki, sorumluluk ve kaynakların yerel yönetimlere devredilmesi şeklindedir. Türkiye'de yerel yönetimler (belediyeler ve il özel idareleri) sorumluluk alanları dahilindeki eğitim tesislerinin bakım ve onarımını, yapımını, inşasını ve arazi tahsisini bütçelerine uygun olarak yapmaktadır. Bu araştırmanın amacı, yapılan yasal düzenlemeler sonucunda yerel yönetimlerin eğitimin finansmanına katkısını ortaya koymak ve önerilerde bulunmaktır. Bu araştırmada; gelişmiş OECD ülkelerinin yerel yönetimlerinin eğitim harcamaları, politikaları ve uygulama sonuçları incelenerek, Türkiye'deki sistemin iyileştirilmesine yönelik önerilerde bulunulmuştur.

LOCAL GOVERNMENTS' CONTRIBUTIONS TO EDUCATION IN TURKEY

In the last quarter of the 21st century, the development and change that continues with an increasing momentum in economics, technology, and sociological fields with the effect of globalization that has taken the world under its influence. Countries, organizations, institutions and organizations’ managements are faced with situations and decisions that have not been encountered before. With this development and change, the new and complicated needs of the population, increase the work of administrators who want to centrally control social systems. For this reason, central governments had to transfer all or some of their duties, responsibilities, and the expenditure of some of the central budget resources to local governments. Thereby; It has become possible to respond to the needs of the society in a shorter time and more economically, to meet the demands quickly, and to increase the quality of public services. Localization policies have been increasingly implemented in education in developed and developing countries, and reports and roadmaps have been proposed by international organizations in this regard. These applications are; management of educational institutions, financial support, programs, policies regarding students, and transfer of authority, responsibility and resources to local governments in decisions regarding their employees. In Turkey, local governments (municipalities and special provincial administrations) carry out maintenance and repair, construction, building and land allocation of educational facilities within their areas of responsibility, in accordance with their budgets. The purpose of this research is to reveal the contribution of local governments to the financing of education as a result of the legal regulations made and to offer proposals. In this research, by examining the education expenditures, policies and implementation results of the local governments of the developed OECD countries, suggestions are made regarding the improvement of the system in Turkey.

PDF

___

Ada, Sefer, Baysal, Nurhan, Senem Seda Şahenk. 2014. “Comparaison entre les Applications du Ministère Provincial de la Turquie et les Académies de France (Milli Eğitim Maarif Eminlikleri Uygulamaları ve Fransa)”.Turkish Studies- International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic 9 (11): 17- 30.
Altıntaş, Osman. 2006. “İl Özel İdaresi Harcamalarının Mevcut ve Potansiyel Olarak Fonksiyonel Analizi”. DPT Planlama Uzmanlık Tezi, Ankara.
Arslan, Yılmaz. 2013. “Yerel Yönetimler ve Eğitim Hizmetleri İlişkisi”. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Aydın Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Atauz, Akın. 2011. Eğitim – Nüfus ve Kalkınma İlişkileri. Kentsel ve Bölgesel Araştırmalar Ağı Yayını.
Benos, Nikos. 2010. “Education policy, growth and welfare”. Education Economics 18(1): 39.
Benson, Charles. 1987. Educational Financing. Editor: G. Psacharopoulos. Oxford: Economics of Education Research and Studies, Pergamon Press.
Bilgiç, Veysel, Serdar Kenan Gül. 2010. Türkiye'de Yerelleşme Politikaları.
Kahramanmaraş: VII. Kamu Yönetimi Forumu: Küreselleşme Karşısında Kamu Yönetimi Bildiriler Kitabı.
Birvural, Ali. 2013. “Kent Yönetiminde Eğitim Hizmetlerinin Finansmanında Alternatif Bir Model Önerisi”. Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Bognetti, Giuseppe, Gabriel Obermann. 2012. “Local Public Services in European Countries: Main Results of a Research Project by Ciriec International”. Annals of Public and Cooperative Economics 83: 485-503.
Gershberg, Alec, Lan. 2005. Towards an Education Decentralization Strategy for Turkey: Guideposts From International Experience. Washington: World Bank Group. http://documents.worldbank.org/curated/en/567031468309566726/Towards-an- education-decentralization-strategy-for-Turkey-guideposts-from-international- experience
Karadağ, Nazife, Betül Balkar. 2015. "Toplumsal Kalkınmanın Bir Aracı Olarak Eğitim". Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi 17(1): 225-239.
Korlu, Özgenur. 2020. Education Monitoring Report, Eğitim Reformu Girişimi Eğitim İzleme Raporu, İstanbul.
McMahon, Walter. 2004. The Social and External Benefits of Education. Massachusetts: Edward Elgar Publishing Limited.
Milli Eğitim Bakanlığı. “Örgün Eğitim İstatistikleri”. https://sgb.meb.gov.tr/meb_iys_dosyalar/2021_09/10141326_meb_istatistikleri_orgun_ egitim_2020_2021.pdf (Erişim Tarihi:15.09.2021).
Organisation for Economic Co-operation and Development. Education At A Glance 2011. https://www.oecd.org/education/skills-beyond-school/48631582.pdf (Erişim Tarihi: 14.10.2021).
Organisation for Economic Co-operation and Development Stats. https://stats.oecd.org/# (Erişim Tarihi: 11.10.2021).
Park, Ji-Hyung. 2013. “Local government reform: Is it effective on debt burdens?”. Public Finance and Management 13(3): 195-214.
Türkiye Büyük Millet Meclisi. 5302 Sayılı İl Özel İdaresi Kanunu.
Türkiye Büyük Millet Meclisi. 6360 Sayılı On Dört İlde Büyükşehir Belediyesi ve Yirmi Yedi İlçe Kurulması İle Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun.
Ulusoy, Ahmet, Tekin Akdemir. 2009. “Yerel Yönetimler ve Mali Özerklik: Türkiye ve OECD Ülkelerinin Karşılaştırmalı Analizi”. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 12(21): 259-287.
World Bank. “Education and Decentralization”. http://www1.worldbank.org/publicsector/decentralization/service.htm (Erişim Tarihi: 10.08.2021).
World Bank (2008). “Decentralization in Client Countries”. https://documents1.worldbank.org/curated/en/933351468316129463/pdf/454080PUB0 Box311PUBLIC10Aug07102008.pdf (Erişim Tarihi: 10.08.2021).
Yardımcıoğlu, Fatih. 2012. “Eğitim Harcamaları, Ekonomik Büyüme ve Gelir Dağılımı İlişkisi”. Doktora Tezi, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sakarya.