Öz Məqalədə Məhəmməd Füzulinin “Leyli və Məcnun” əsərində işlədilmiş bədii təyinlər təhlil edilir. Füzuli obrazlılıq və bədiiliyin ən yüksək zirvəsində dayanan klassik Şərq ədəbiyyatının nümayəndəsidir. Şairin yaradıcılığında tədqiqata ehtiyacı olan məsələlərdən biri də şairin poetik sənətkarlığı, təfəkkürün yüksək zirvəsi sayılan obrazlar, məcazlar aləminin araşdırılmasıdır. Bu baxımdan Füzuli yaradıcılığında bədii təyinlərin öyrənilməsi də ədəbiyyatşünaslığımız üçün aktual məsələlərdəndir. Məcazın bütün növləri kimi, bədii təyinlərin də bolluğu dilin obrazlılığını şərtləndirən amillərdəndir. Şairin poeziyasında bədii təyinlərin araşdırılması Füzulinin yüksək şairlik məharətindən, yaradıcılığının zəngin məziyyətlərindən xəbər verməklə yanaşı, ümumi filoloji potensialı barədə də aydın təsəvvür yaradır.