ENDÜSTRİ 4.0 FARKINDALIĞI VE İŞGÜCÜ NİTELİKLERİ ÜZERİNE ETKİLERİ: SÜLEYMAN DEMİREL ÜNİVERSİTESİ ÖĞRENCİLERİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA

Öz Endüstri 4.0 ifadesi son sanayi devrimi olarak ele alınan, teknolojik sistemlerin yeni üretim şekillerinin ilerlemesiyle birlikte hem toplumlar hem de bireyler üzerinde etkilidir. Bu durum globalleşen dünyada değişimin çok daha hızlı ve etkili olacağının göstergesidir. Eğitim süreçlerinin ve geleneksel öğrenme metotlarının hızla değişeceği ve işgücü vasfının bu yolla farklılaşacağı beklenmektedir. 2016 yılında Dünya Ekonomik Forumu tarafından yayınlanan ‘Geleceğin Meslekleri’ isimli raporda Dördüncü Sanayi Devrimini çerçevesinde yapay zekâ, robotik, nanoteknoloji, 3 boyutlu yazıcı, genetik ve biyoteknoloji gibi alanlardaki gelişmelerin iş şekillerinde önemli ölçüde farklılaşmaya yol açacağı belirtilmektedir. Teknolojik gelişmeler yalnızca üretimi kolaylaştırıp müşterinin ihtiyaç duyduğu ürünlere daha rahat ulaşmasını sağlamakla kalmayıp aynı zamanda birden fazla teknolojiyi içine alarak çapraz sektörlerin yeni iş imkanları oluşturmasına büyük katkı sağlamaktadır. Bu araştırmanın amacı, Süleyman Demirel Üniversitesi Öğrencilerinin Endüstri 4.0 farkındalığı ve işgücü nitelikleri üzerine etkilerini çalışmanın alt boyutlar ile demografik özellikleri dikkate alınarak incelemektir. Bu alanda sınırlı sayıda çalışma yapılmış olması ve örneklem seçiminin diğer çalışmalara göre farklılık göstermesi sebebi ile çalışmanın önemli olduğu düşünülmektedir. Araştırma sonucu elde edilen bulgular, Endüstri 4.0 Farkındalığı Ve İşgücü Nitelikleri Üzerine Etkilerinin boyutları arasında pozitif ve anlamlı bir ilişki olduğunu ortaya koymaktadır. Ayrıca demografik özelliklere göre öğrencilerin Endüstri 4.0 Farkındalığı ve İşgücü Nitelikleri üzerine Etkilerinin alt boyutları arasında farklılık olduğu görülmüştür.

Anahtar Kelimeler:

Endüstri 4.0, , Teknoloji, , İşgücü Piyasası,

PDF

___

AKSOY, S. (2017), Değişen teknolojiler ve endüstri 4.0: Endüstri 4.0’ı anlamaya dair bir giriş. SAV-Katkı Dergisi, S, 4 s. 34-44.
ALÇIN, S. (2016), Üretim İçin Yeni Bir İzlek: Sanayi 4.0, Journal of Life Economics, C. III, S, 2, s. 19-30
ALPER Y. ve Tokol A., (2018) Sosyal Politika, Bursa: Dora yayınları, 9. Basım, s.12-14.
ARDOR, N. H. Ve Varlık, S. (2009), David Ricardo İle Joseph Alois Schumpeter’in Teknolojik Gelişme Kuramlarının Karşılaştırılması, Hitit Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi C. II,S.1, s. 1-10.
Avrupa Komisyonu (2015), Digital Single Market, https://ec.europa.eu/ digital-singlemarket/en/policies/creati Erişim Tarihi 20.12.2019.
AYDIN, N. (2016), Moore Yasası ve Geleceği, http://www.endustri40.com/mooreyasasi-ve-gelecegi/ Erişim Tarihi, 20.12.2019
AYDOĞAN, A. (2007), Teknoloji ve Emek: Yeni İletişim Teknolojileri ve Emek İlişkisinin Analizi İçin Kuramsal Bir Çerçeve, https://yenimedya.wordpress.com/2010 /03/08/teknoloji-ve-emek-yeni-iletisimteknolojileri-ve-emek-iliskisininanalizi-icinkuramsal-b. Erişim Tarihi, Erişim Tarihi, 19.12.2019
BAYHAN, A. (2018), 1929 Dünya Ekonomik Bunalımı: Büyük Buhran’ın Nedenleri ve Sonuçları, https://borsanasiloynanir.co/1929-ekonomik-krizi/. Erişim Tarihi, 18.12,2019
BEN-NER, A. ve Urtasun, A. (2010), Computerization and Skill Bifurcation: The Role of Task Complexity in Creating Skill Gains and Losses, s. 250-255.
BOZDAĞLIOĞLU, U. Y. (2008), Türkiye’de İşsizliğin Özellikleri ve İşsizlikle Mücadele Politikaları, Kırgızistan-Türkiye Manas Üniversitesi, Sosyal Bilimler Dergisi, S, 20, s. 45-65.
BOZLAR, T. (2018), 4. Sanayi Devriminin İşgücü Piyasasına Olası Etkileri, İŞKUR, İstihdamda 3İ Dergisi, S. 27, s. 62-67.
BULUT, E. VE Akçacı, T. (2017), Endüstri 4.0 Ve İnovasyon Göstergeleri Kapsamında Türkiye Analizi, ASSAM Uluslararası Hakemli Dergisi, S, 7 s. 50-72.
BUYRUK, H. (2018), Gelişen Teknolojiler, Değişen İşgücü Nitelikleri ve Eğitimi, Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, S, 14, s. 600-631.
BRYNJOLFSSON, E. Ve Mcafee, A. (2014), The Second Machine Age, s. 10-20.
CASTELLS, M. (2005), Ağ Toplumunun Yükselişi, İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, s. 20-25.
ÇAKMAK, U. (2004), Esnek üretim sistemi: İstihdama etkisi ve toyota örneği, Ekonomik Yaklaşım Association, S. 15, s. 235-253.
ÇOŞKUN, R., Altunışık, R., Bayraktaroğlu, S., ve YILDIRIM, E. (2005), Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri SPSS Uygulamaları, Sakarya: Sakarya Yayıncılık.
DOĞRU, B.N. ve Meçik, O.(2018), Türkiye’de Endüstri 4.0’ın İşgücü Piyasasına Etkileri: Firma Beklentileri, Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi C.XXIII S, 23 s. 1581-1605.
EĞİLMEZ M.(2018), Endüstri 4.0, Accounting and Financial History Research Journal, S, 15, s. 264-265.
EBSO, (2015), Sanayi 4.0: Uyum Sağlayamayan Kaybedecek, İzmir: Ege Bölgesi Sanayi Odası, s. 30-40.
FREEMAN, C. ve Soete, L. (2003), Yenilik iktisadı, (Çeviren E. Türkcan), Ankara: Tübitak Yayınları, S. 163-163.
FRİEDMAN, A. L. (1977), Responsible autonomy versus direct control over the labour process, Capital and Class, s. 43-57.
GİDDENS, A. (2008), Sosyoloji, İstanbul: Kırmızı Yayınları, s. 790-795.
GÖKTÜRK, G. M. (2015), Teknolojinin İşsizlik ve İstihdam Üzerine Etkileri: Türkiye Örneği, Nevşehir: Yüksek Lisans Tezi, Nevşehir Hacı Bektaşi Veli Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, s. 10-20.
GÖRÇÜN, F. Ö. (2016), Dördüncü Sanayi Devrimi Endüstri 4.0, İstanbul: Beta Basım Yayım, s. 50-55.
GUERADO, E. (2017), Scientific Societies and the Third Industrial Revolution – The Future Role of the OTC. s. 1-4.
GÜNAY, D. (2002), Sanayi ve Sanayi Tarihi, Mimar ve Mühendis Dergisi, S,31, s. 8-14.
GÜNAYDIN, G. (2009),Smith, Ricardo ve Marx İktisadında Tarım (Emek Değer ve Rant Teorisi Yaklaşımları Bağlamında), Mülkiye Dergisi,C: 33 S,262 s. 345-362.
HEATON, H. (1985), Avrupa İktisat Tarihi, Ankara: Teori Yayınları, İÇLİ G. ve Örgen T. (2001), Eğitim, İstihdam ve Teknoloji, Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, S,9 s. 60-70.
ILO, (2016), Digitalization and structural labour market problems: The case of Germany, ILO Research Paper No. 17.
KABAKLARLI, E. (2016), Endüstri 4.0 ve Dijital Ekonomisi; Dünya ve Türkiye Ekonomisi İçin Fırsatlar, Etkiler ve Tehditler, Ankara: I. Basım, Nobel Bilimsel Eserler, s. 35-40.
KERGROACH S. (2017) Industry 4.0: New Challenges and Opportunities for the Labour Market, Foresight and STI Governance, C: 11, S, 4, s. 6–8.
KÜÇÜKKALAY, M. A. (2015), İktisadi Düşünce Tarihi, İstanbul: Beta Basım Yayım, Mckinsey Global Institute. (2017), Jobs Lost, Jobs Gained: Workforce Transitions In a Time of Automation, s. 10-15.
ORHAN, S. ve Savuk, F. (2014). “Emek-Teknoloji-İşsizlik İlişkisi”, Çalışma Dünyası Dergisi, C: 2 S,2 s. 19-24.
ÖZSOYLU, A.F. (2017), Endüstri 4.0, Çukurova Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, C: 21, S,1, S.41-64.
QİN, J., Ying, L., ve Grosvenor, R. (2016), A categorical framework of manufacturing for industry 4.0 and beyond, Procedia CIRP, s. 173–178.
REDCLİFT, M., (2005), Sustainable development (1987–2005): Horizontes Antropológicos, Porto Alegre, S, 25, s. 65-84.
SATI, Z.E.(2019), Endüstri 4.0'ın İstihdam Paradoksu Türkiye İstihdam Yapısına Yansımaları İstanbul Üniversitesi Siyasal Bilimler Fakültesi Dergisi, s.1-5.
SCHWAB, K. (2016), The Fourth Industrial Revolution, World Economic Forum.
SCHWAB, K. (2017), Dördüncü sanayi devrimi, (Çeviren: S. Talay, Dü. ve Z. Dicleli) İstanbul: Optimist Kitap.
SCHWAB, K. (2018),The Future of Jobs Report, https://www.weforum.org/reports/thefuture-of-jobs-report-2018. Erişim Tarihi, 22.12.2019
SELÇUK, G. (2011), Fordist Birikim Rejimi ve Kitle Kültürü, Journal of Yasar University, C:24 S,6 s. 4130-4152.
SELEK,A.(2017), Endüstri Tarihine Kısa Bir Yolculuk http://www.endustri40.com/endustri-tarihine-kisa-biryolculuk/. Erişim Tarihi, 22.12.2019
SÜZAL, M. (2017), Dijital Dönüşümde Değişen Üretim Süreçleri ve Yeni İş Modelleri, Samsun: Orta Karadeniz Kalkınma Ajansı, s. 10-15.
ŞAHİN L. Aydın E. Güler M. (2015) Teknolojik Gelişmelerin İşin Yapısı ve İşgücünün Nitelikleri Üzerine Etkileri: Hastane Çalışanlarının Algılarına Yönelik Bir Araştırma, İş ve Hayat Dergisi. C:1 S,1
TAŞ., H. Y. (2018). Dördüncü sanayi devrimi’nin (Endüstri 4.0) çalışma hayatına ve istihdama muhtemel etkileri. OPUS–Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, C:9 S,16, s. 1817-1836.
TORUN, N. K., Cengiz, E. (2019), Endüstri 4.0 Bakış Açısının Öğrenciler Gözünden Teknoloji Kabul Modeli (TKM) İle Ölçümü, Uluslararasi İktisadi ve İdari İncelemeler Dergisi, S, 22, s. 235-250.
TUNZELMANN, N. v. (2003), Historical coevolution of governance and technology in the industrial revolutions, Structural Change and Economic Dynamics, s. 365-384.
TÜREDİ, S. (2013), Bilgi ve İşlem Teknolojilerinin Ekonomik Büyümeye Etkisi: Gelişmiş ve Gelişmekte Olan Ülkeler İçin Panel Veri Analizi, Gümüşhane Üniversitesi Sosyal Bilimler Elektronik Dergisi, C: 4 S,7 s. 298-322.
VERL, A. (2017), Robotics & Industrie 4.0, IFR- International Federation of Robotics, World Economic Forum (2016), 100 Trillion by 2025: the Digital Dividend for Society and Business, https://www.weforum.org/press/2016/01/100-trillion-by-. Erişim Tarihi, 23.12.2019
World Economic Forum (2017), Available, https://www.weforum. org/agenda/2017/01/jobless-world-and-its-discontents. Erişim Tarihi, 24.12.2019
YELKİKALAN N, Özcan S, Temel K (2019), Endüstri 4.0 Farkındalığının Belirlenmesi: Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Örneği, Girişimcilik ve Kalkınma Dergisi, C:14, S,1,s. 31-44.
ZİEWİTZ, M. & I. Brown (2013), Research Handbook on Governance of the Internet, Edward Elgar Publishing, s. 1-10.