Öz İkinci Dünya Savaşı'nın ardından Avrupa kıtasında barışı tesis etmek adına altı kurucu ülke tarafından kurulan ve genişleme sürecinin ardından yirmi sekiz üyeyle dünyadaki gelişmelerde söz sahibi olmaya çalışan Avrupa Birliği (AB), üye ülkeler ve üye ülkelerin vatandaşları tarafından zaman zaman eleştirilmektedir. Özellikle ulusal egemenlik yetkisinin AB‟nin güçlenmesiyle her geçen gün azalması ulus devletler tarafından büyük bir tehdit olarak algılanırken, bunun sonucunda bazı üye ülkeler birliğin bazı politika alanlarına dâhil olmamış vebazı anlaşmalar üye ülke vatandaşları tarafından reddedilmiştir. Vatandaşlar tarafından üyeliğin veya bazı anlaşmaların reddedilmesi ise AB sürecinin artık elitler tarafından değil de vatandaşlar tarafından yönlendirilecek bir entegrasyon sürecine doğru evrildiği anlamında yorumlanmıştır. Bu algının ve durumun arkasında ise İngiltere‟de ortaya çıktığı düşünülen ve AB politikalarına şüpheyle yaklaşan ve entegrasyon sürecini sorgulayan Euroseptisizm kavramının olduğu düşünülmektedir. Ulus devlet bazında bazı partiler şüphecilik anlamında ya tamamen AB‟ye karşı çıkmakta ya da geleceğine ilişkin muhalif görüşler sunmakta, bu duruma paralel olarak Avrupa Parlamentosu‟nda da bağımsız Euroseptik bir grup bu düşünceleri ulusüstü seviyede dillendirmektedir. Amaç ise AB‟de yaşanan demokrasi açığını olabildiğince azaltmaktır. Bu açığı kapatmak için ise Avrupa vatandaşlığı fikri yerleştirilmeye ve sürece vatandaşların katılımı sağlanmaya çalışılmaktadır. Ancak Euroseptisizm coğrafi, ekonomik, aday veya üye ülke veya mezhep durumu anlamında farklı karşılıklar bulabilmektedir. Konuya Türkiye açısından bakıldığında ise partiler ve vatandaşlar arasında Euroseptisizmin yükselişte olduğu görülmektedir