Kutupsallık bilgisel nesnel kiplik çerçevesinde tanımlanmaktadır. Bilgisel kiplik ise konuşucunun bir olay-durumunun gerçekleşip gerçekleşmemesinden emin olup olmadığını kodlamayı sağlamaktadır. Dik bu tanımlamalardan hareketle olumsuzluğun anlambilimsel ve edimbilimsel açıdan ele alınması gerektiğini ve daha kapsamlı bir olumsuzluk türü ölçeği oluşturulması gerektiğini ileri sürmektedir. Buna göre tümce, önerme, yüklemleme, yüklem ve kurucu olmak üzere beş çözümleme düzeyi belirlemiştir. Edimzsözel olumsuzluk, edimsel eylemlerin olumsuzlanmasıyla elde edilmektedir. Önermesel kutupsallıkta, konuşucu bağlamda verilen ya da sezdirilen, olumlu ya da olumsuz bir önermeyi onaylamakta ya da reddetmektedir. Her iki durumda da konuşucu önermenin doğruluğu hakkındaki kişisel değerlendirmesini sunar. Yüklemlemenin olumsuzlanması ise,belli bir olay durumunun gerçekleşmemesinin nesnel olarak sunulduğu bir yapı olarak kabul edilmektedir. Bu tür olumsuzluk yalnızca yüklem üzerinde etkilidir ve eğer bu yüklem bir yüklemlemede kullanılırsa önermeyi olumsuz yapamamaktadır. Olumsuz bildirimlere ulaşmanın çok farklı bir yolu da kurucu olumsuzlama ya da sıfır-niceleme yoluyla olumsuzluktur. Bu ayrımlar göz önünde bulundurulduğunda, çalışmanın amacı dillerdeki olumsuzluk olgusunun İşlevsel Dilbilgisi (Dik 1997) çerçevesinde nasıl açıklandığının ortaya konması ve bu bağlamda Türkçedeki kimi olumsuzluk görünümlerinin açığa çıkartılması olarak belirlenmiştir. Bu amaç doğrultusunda öncelikle olumsuzluğun ne olduğu ve hangi düzlemlerde işlediği ele alınacak, ardından Türkçedeki olumsuzluk incelenecektir. Türkçenin olumsuzluğu Dik’in belirttiği 5 düzlemde de kullandığı gözlemlenmiştir. Ancak Türkçede olumsuzluk üzerine yapılan çalışmaların daha çok {-mE} ve {değil} birimleri üzerine odaklanması özellikle yüklem ve kurucu düzeyindeki olumsuzluğun incelenmesini geri plana itmiştir.

Polarity defined with regard to objective epistemic modality, which serves to code whether the speaker is certain about the occurrence of a state-of-affairs. Regarding this definition, Dik asserts that negations should be addressed both semantically and pragmatically, and a more comprehensive negation scale should be comprised. Accordingly, he defined five levels of analysis as phrase, proposition, predication, predicate and constituent. Illocutionary negation is attained through the negation of performative verbs. In propositional polarity, the speaker approves of or denies any affirmative or negative proposition given or implied in a certain context. In both conditions, the speaker provides their assessment of the truth of the proposition. The negation of predication is considered a structure, in which a certain state-of-affairs is represented objectively. This kind of a negation affects the predicate only, and if this predicate is used in a state-of-affairs, it cannot render the proposition negative. A distinct way to obtain negative statements is constituent negation or negation through zero-quantification. This study aims at explaining how negation in languages is addressed in Functional Grammar (Dik, 1997), and revealing occurrences of negation in Turkish. To this aim, the study will discuss what negation is and at which levels it operates before scrutinizing negation in Turkish. It is observed that negation in Turkish operates at all five levels proposed by Dik. However, the focus on {-mE} and {değil} caused the investigation of negation at predicate and constituent levels to fall behind.