Yaşam Boyu Öğrenme ve Türkiye

Günümüzde bilgi toplumunun olmazsa olmazı olarak ifade edilen yaşam boyu öğrenme kavramı, yeni liberal politikalar çerçevesinde, gelişen teknoloji ve oluşan rekabet ortamında piyasanın nitelikli eleman ihtiyacını karşılamak ereğiyle sık sık gündeme getirilmektedir. Gerek uluslararası, gerekse ulusal platformda, beşikten mezara söylemi üzerinden hareketle, giderek bireyselleştirilen bir öğrenme modeli içerisinde mesleki yeterlilik kazandırmak hedeflenmekte, öğrenme eyleminin tüm sorumluluğu bireyin omuzlarına yüklenmektedir. Bu koşullar altında tercih olmaktan uzaklaştırılan öğrenme eylemi, yarışa ve hatta zorunluluğa dönüşmekte, tam anlamıyla bir sertifikasyon süreci içerisine sıkışıp kalan birey ise yaşam boyu öğrenmeye mahkum edilmektedir

Lifelong Learning and Turkey

Today, lifelong learning term, stated as sine qua non of the knowledge society, is often brought to the agenda for the aim of qualified employee supplement within the framework of neoliberal policies. Whether on international or national platform, by means of the discourse “from cradle to grave”, gaining professional competence is targeted and the whole responsibility of learning action is loaded on individual’s shoulders in the concept of an individualized learning model. Under these conditions, the act of learning removed from being a preference turns into a race even a necessity and the individual completely trapped into a certification process is left doomed to lifelong learning.

Keywords:

Lifelong learning, neoliberal policies, professional competence certification,

PDF

___

Apple, M. W. (2006). Eğitim ve İktidar, İstanbul: Kalkedon Yayınları.
Ayhan, S. (2005). Dünden Bugüne Yaşam Boyu Öğrenme, Yaşam Boyu Öğrenme Sempozyumu, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara: Pegema Yayıncılık, s. 2-14.
CEC (Commission of the European Communities) 2004. Progress towards the Common Objectives in Education and Training Indicators and Benchmarks, Brussels: CEC Publications.
Crowther, J. (2004). In and Against Lifelong Learning: Flexibility and The Corrosion of Character, International Journal of Lifelong Education, Vol. 23, No. 2, p. 125-136.
Duman, A. (2005). Türkiyede Yaşam Boyu Öğrenme Siyasalarını Oluştur(a)mamanın Dayanılmaz Hafifliği, Yaşam Boyu Öğrenme Sempozyumu, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara: Pegema Yayıncılık, s.31-44.
Edwards, R.& Usher, R. (2001). Lifelong Learning: A Postmodern Condition of Education, Adult Education Quarterly, Vol: 51, No. 4, p. 273 287.
Faure, E. (1972). Learning to Be: The World of Education Today and Tomorrow, Paris: Unesco Publications.
Field, J. (2002). Knowing States of Power: Exploring the Uneasy Relationship between Policy and Lifelong Learning, Paper presented at SCUTREA, 32nd Annual Conference, University of Stirling. (erişim tarihi 14.12.2011) (http:// brs.leeds.ac.uk/-beiwww/el.html). Giddens, A. (2000). Sosyoloji, Ankara: Ayraç Yayınları.
Griffin, C. (2006). Research and Policy in Lifelong Learning, International Journal of Lifelong Education, Vol. 25, No.6, p. 561-574.
Güleç, İ., Çelik, S.ve Demirhan, B. (2012). Yaşam Boyu Öğrenme Nedir? Kavram ve Kapsamı Üzerine Bir Değerlendirme, Sakarya Üniversitesi Eğitim Dergisi, 2/3 (Aralık 2012), 34-38.
Güngör, H. F. (2007). Avrupa Birliği için Yaşam Boyu Öğrenim Temel Yeterlilikleri ve Bu Yeterliliklerden Yabancı Dillerde İletişim Bağlamında Türkiyenin Durumu, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir.Hake, B. (2005). AB Politikaları ve Bilgi Ekonomisi: Yaşam Boyu Öğrenme için Stratejik Bir Rol, Yaşam Boyu Öğrenme Sempozyumu, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, 15-30, Ankara: Pegema Yayıncılık.
Mayo, P. (2009). The Competence Discourse in Education and the Struggle for Social Agency and Critical Citizenship, International Journal of Educational Policies. Vol. 3, No. 2, 5-16.
MEB (Milli Eğitim Bakanlığı). (1983). Milli Eğitim Temel Kanunu, Ankara: Mesleki Teknik Açıköğretim Matbaası.
OECD (The Organisation for Economic Co-operation and Development). (1973). Recurrent Education: a Strategy for Lifelong Learning, Paris: OECD Publications.
Özdek,Y. (2002). Küresel Yoksulluk ve Küresel Şiddet Kıskacında İnsan Hakları, Yoksulluk, Şiddet ve İnsan Hakları, 1-44, TODAİE.
Öztürk, N. (2005). İktisadi Kalkınmada Eğitimin Rolü, Sosyo Ekonomi, Sayı:1, s.1- 18.
Putnam, R. D. (2000). Social Capital: Bowling Alone, The Collapse of American Community, New York: Simon and Schuster. Sayılan, F. (2006). Küresel Aktörler (DB ve GATS) ve Eğitimde Neoliberal Dönüşüm, Jeoloji Mühendisleri Odası Haber Bülteni, Sayı: 2006/4, 1-8.
Sümer, V. (2004). An Analysis of the Actorness of the EU in the World Trade Organisation, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, METU, The Graduate School of Social Sciences, Ankara.
Toprak, M. ve Erdoğan, A. (2012). Yaşamboyu Öğrenme: Kavram, Politika, Araçlar ve Uygulama, Yükseköğretim ve Bilim Dergisi, Cilt: 2, No: 2, 69-91.
Turan, S. (2005). Öğrenen Toplumlara Doğru Avrupa Birliği Eğitim Politikalarında Yaşam Boyu Öğrenme, Ankara Avrupa Çalışmaları Dergisi, Cilt: 5, No:1, 87- 98.
Ünal, L. I. (2006). Yaşamboyu Öğrenme: Bir Müebbet Mahkumiyet mi?, Ölçü Dergisi, Sayı:12, TMMOB Yayınları.
Ünsal, H. (2007). Türkiyenin AB Üyeliği Sürecinde Türk Ulusal Ajansı, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, 2007.
WB (World Bank). (2003). Lifelong Learning in the Global Knowledge Economy: Challenges for Developing Countries, The World Bank Publications.