Önceleri Alinanya’daki bir ata sözünde “Küçük Hans öğrenemezse büyük Hans hiç bir zaman öğrenemez.” şeklinde ifadesini bulduğu üzere öğrenme dönemi, insan yaşamının kısa bir dönemini kapsadığına, bunun ise yoğun bir biçimde okulda gerçekleşeceğine inanılıyordu. Bu tez tar-tışdmaz bir görüş olarak son yüzyıla kadar devletlerin eğitim politikasının temelini oluşturdu. Okulda öğrenilenlerin bir yaşam boyu yetebileceği fikri, bu tezin ana fikriydi. Okul kapılarına öğrencilerin öğrenme yeteneklerini yükseltmek anne-babaların çocuk üzerimdeki etkilerini artırmak için öğrenmenin değerini anlatan ve Yunanlıların ve Romalıların pedagojik tecrübelerini ifade eden “Okul için değil, hayat için öğrenilmeli” gibi yazılar yazıldı.

Sözel iletişim insanoğlunun üzerinde ençok çalıştığı etkinliklerden birisidir. İlkokuldan üniversiteye kadar her okul düzeyinde öğrencilerden konuşma ve yazı dilinin yapılarını öğrenmeleri istenir. Öğrenciler sözel dile hakim olmadıkça gerçek anlamda eğitilmiş sayılmazlar. Öte yandan sözsüz iletişim ise insanoğlunun üzerinde çok az durduğu bir etkinlik olagelmiştir. Günümüzde bile hala devlet okullarının programlarına temel bir ders olarak girecek önemde görülmemektedir. Oysa, insanların iletişim kurarken alıp gönderdikleri mesajlardaki anlamların % 80 kadar büyük bir oranını sözsüz dil oluşturmaktadır. Bu rahatsız edici bir orandır. Demek ki insân-oğlu bu gerçek ortaya çıkıncaya kadar iletişim ile ilgili çalışmalarında yanlışın üzerinde durmuştur.