Rikkatlerimizi okula yöneltirken çok daba derindeki bir sorunu kolaylıklâ gözden kaçırabiliriz: bu sorun öğrenime yaklaşım biçimidir. İnsanlar öğrenimi bir meta olarak görmeyi sürdürecekler mi ? Yeni yeni kurumsal düzenlemeler geliştirerek dalıa fazla sayıda insanın giderek daha bir etkinlikle üretebileceği ve tüketebileceği bir meta mıdır öğrenim? Yoksa getireceğimiz kurumsal düzenlemeler yalnızca öğrencinin bağımsızlığını, ne öğreneceğine karar vermek inisiyatifini ve bir başkasına yararlı oldtığu için değil de hoşlandığı' için öğrenmek hakkını korumaya mı yönelik olmalıdır? Seçimimizi, giderek daha etkin bir topluma uygun daha etkin bir eğitim ile eğitimin belli bir kurumun işi olmaktan çıktığı yeni bir toplum arasında kullanmak zorundayız.

Sözel iletişim insanoğlunun üzerinde ençok çalıştığı etkinliklerden birisidir. İlkokuldan üniversiteye kadar her okul düzeyinde öğrencilerden konuşma ve yazı dilinin yapılarını öğrenmeleri istenir. Öğrenciler sözel dile hakim olmadıkça gerçek anlamda eğitilmiş sayılmazlar. Öte yandan sözsüz iletişim ise insanoğlunun üzerinde çok az durduğu bir etkinlik olagelmiştir. Günümüzde bile hala devlet okullarının programlarına temel bir ders olarak girecek önemde görülmemektedir. Oysa, insanların iletişim kurarken alıp gönderdikleri mesajlardaki anlamların % 80 kadar büyük bir oranını sözsüz dil oluşturmaktadır. Bu rahatsız edici bir orandır. Demek ki insân-oğlu bu gerçek ortaya çıkıncaya kadar iletişim ile ilgili çalışmalarında yanlışın üzerinde durmuştur.