Günümüzde benimsenen eğitsel uygulamalar, teknik yeniliklerin gereklerini yerine getirerek görsel işitsel araçların işe koşulmasını gerektiriyor. İkinci dünya savaşından sonra seslerin kaydedilmesi ye yeni den öğretmenler tarafından farklı eğitim durumlarında işe koşulmaları çabaları yoğunlaştı. Bugün ise özellikle dil öğretiminde sağladığı olanaklar bilinmekte ve yoğun bir şekilde kullanılmaktadır. Fakat aynı durum aday öğretmenlerin yetiştirilmesinde ve öğretmenleîin hizmet—içi eğitimlerinde geçerli olmayıp^ sınırlı olarak kullanılmakta, sağladığı olanaklar yeterince bilinmemektedir.

Sözel iletişim insanoğlunun üzerinde ençok çalıştığı etkinliklerden birisidir. İlkokuldan üniversiteye kadar her okul düzeyinde öğrencilerden konuşma ve yazı dilinin yapılarını öğrenmeleri istenir. Öğrenciler sözel dile hakim olmadıkça gerçek anlamda eğitilmiş sayılmazlar. Öte yandan sözsüz iletişim ise insanoğlunun üzerinde çok az durduğu bir etkinlik olagelmiştir. Günümüzde bile hala devlet okullarının programlarına temel bir ders olarak girecek önemde görülmemektedir. Oysa, insanların iletişim kurarken alıp gönderdikleri mesajlardaki anlamların % 80 kadar büyük bir oranını sözsüz dil oluşturmaktadır. Bu rahatsız edici bir orandır. Demek ki insân-oğlu bu gerçek ortaya çıkıncaya kadar iletişim ile ilgili çalışmalarında yanlışın üzerinde durmuştur.