Konuşma, kuşkusuz, insanoğlunun büyük buluşudur. Ne var ki yüzyıllardır duygularını, düşüncelerini ve bildiklerini açıklamada sözcükleri kullanan insanoğlu sözcükleri bulmadan çok daha önce resimlerle iletişim kurmaya başlamıştır. Şöyle bir düşündüğümüzde duygularımızı, düşüncelerimizi sözcüklerle tam olarak , değil, > ancak •yaklaşık olarak ifade edebildiğimizi ye iletişim kurma çabalarımızda, çoğu kez, sözcüklerin yetersiz kaldığını far kederiz. Bundandır ki konuşurken jest ve mimiklerimizi kullanırız. Kullandığımız bu jest ve mimikler, gerçekte, vermek istediğimiz anlamı görme duyusuna da seslenerek güçlendirmeye yarayan elemanlardan başka bir şey değildir.

Sözel iletişim insanoğlunun üzerinde ençok çalıştığı etkinliklerden birisidir. İlkokuldan üniversiteye kadar her okul düzeyinde öğrencilerden konuşma ve yazı dilinin yapılarını öğrenmeleri istenir. Öğrenciler sözel dile hakim olmadıkça gerçek anlamda eğitilmiş sayılmazlar. Öte yandan sözsüz iletişim ise insanoğlunun üzerinde çok az durduğu bir etkinlik olagelmiştir. Günümüzde bile hala devlet okullarının programlarına temel bir ders olarak girecek önemde görülmemektedir. Oysa, insanların iletişim kurarken alıp gönderdikleri mesajlardaki anlamların % 80 kadar büyük bir oranını sözsüz dil oluşturmaktadır. Bu rahatsız edici bir orandır. Demek ki insân-oğlu bu gerçek ortaya çıkıncaya kadar iletişim ile ilgili çalışmalarında yanlışın üzerinde durmuştur.