Günümüzde araç ve gereçler kolaylıkla bulunmakta ya da yapılabilmektedir. Yedi yaşındaki çocuklar bile küçük teyplerle dolaşıp arzuladıkları görüşmeleri kayıt edip sonra da dinleyebilmektedirler. Kolayca kullanılan grafik malzemeleri bulunduğu gibi, modern makinelerle film ve fotoğraf çekimleri de alabildiğine kolaylaşmıştır. Tüm bunları göz önünde bulundurarak 40, 50 ve hatta 60 lı ydlarda gör-işit araçları konusunda olumsuz tavır gösteren öğretmenler yeniden düşündüklerinde, hem öğretmen olarak kendilerinin hem de öğrencilerin ar^ç ve gereçleri kullanma konusundaki kapasitelerine ilişkin kuşkularının önemli ölçüde yersiz olduğunu göreceklerdir. Ancak başlangıçta da belirtilen bazı kuşkular kalabilir: Araç ve gerecin kullanılması durumunda öğrenmenin yeri ne olacaktır? Yoksa kenara mı itilecektir?

Sözel iletişim insanoğlunun üzerinde ençok çalıştığı etkinliklerden birisidir. İlkokuldan üniversiteye kadar her okul düzeyinde öğrencilerden konuşma ve yazı dilinin yapılarını öğrenmeleri istenir. Öğrenciler sözel dile hakim olmadıkça gerçek anlamda eğitilmiş sayılmazlar. Öte yandan sözsüz iletişim ise insanoğlunun üzerinde çok az durduğu bir etkinlik olagelmiştir. Günümüzde bile hala devlet okullarının programlarına temel bir ders olarak girecek önemde görülmemektedir. Oysa, insanların iletişim kurarken alıp gönderdikleri mesajlardaki anlamların % 80 kadar büyük bir oranını sözsüz dil oluşturmaktadır. Bu rahatsız edici bir orandır. Demek ki insân-oğlu bu gerçek ortaya çıkıncaya kadar iletişim ile ilgili çalışmalarında yanlışın üzerinde durmuştur.