Foucault, "dil"i yalın haliyle hiçbir zaman inceleme konusu yapmamıştır. Ancak "dil" konusu, onun tüm ana temalarının altında işleyen ve onu şekillendiren önemli bir misyon yüklüdür. Foucault'da bilgi ve söylemin sistematik inşası, toplumsal pratikle üst üste bindirilmiş dil sistemleri olarak düşünülür (Urhan 2010, 15). Bu söz konusu dil sistemleri, Foucault'nun kendine özgü olan her yönteminde farklı bir işlevselliği ile karşımıza çıkar. "Bilgi sistemleri"ni incelediği arkeoloji yönteminde, "iktidar biçimleri"ni incelediği soybilim yönteminde ve "kendi kendisiyle ilişki"yi incelediği etik çalışmalarında dil, farklı olmakla birlikte her zaman önemli bir role sahiptir. Foucault, arkeolojik çalışmalarında Rönesans, Klasik Çağ ve Modern Çağ olarak işaret ettiği üç büyük epistemik dönemin kendine özgü epistemelerinin özelliklerini ve birbirlerine evrilmesindeki nedenleri ortaya koyarken, dönemlerin dil anlayışlarının onlar üzerinde ne denli etkili olduğunu görür. Özellikle Klasik Çağ'dan Modern Çağ'a geçişte, dile ilişkin keşfettiği önemli bir gerçek, onun yeni bir yönteme geçiş yapmasında oldukça etkili görünür. Yapmış olduğu arkeolojik çalışmalarda Batı düşünce tarihinde insanın ve dilin varlığını hiçbir zaman bir arada göremeyen Foucault, günümüz için bu durumun sonuçlarını modernliğin rasyonelliği açısından bir okumaya tabi tutar. Foucault'nun soybilim yöntemini şekillendirecek olan bu okuma, iktidar biçimlerini ve toplumsal pratiklerin önemini ortaya koyduğu kadar, dilin onlarla olan yakın ilişkisini ve "çağımızın en önemli siyasal tercihi" olarak dilin yüklendiği misyonu da bizlere açık kılar. Çalışmamız da bu kapsamda Foucault'nun "dil"i siyasal bir tercih olarak konumlamasının nedenlerini, onun çalışmalarında yer verdiği anahtar kavramlar aracılığıyla göstermeyi amaçlamaktadır.

Foucault never regarded "language" as a subject for study in its simple form. However, the subject of "language" has an important mission that functions under all his all main themes and shapes him. The systematic construct of knowledge and discourse in Foucault is considered as language systems overlapped with societal practice. The language systems in question appear before us with its different functionality in every single method peculiar to him. In the archaeology method in which he studied "knowledge systems", in the genealogy method in which he examined "government models" and in his ethical studies where he investigated "the relationship with himself", language has always played a significant role despite being diverse. In his archeological studies, Foucault, while he was trying to reveal the idiosyncratic characteristics of three great epistemic periods, he means the Renaissance, the Classical and the Modern Age, and their evolution from one to another, he noticed how influential the understanding of language was in each period. During the transition from the Classical Age to the Modern Age in particular, an important fact he discovered related to language is quite influential in his switching to a new method. In the archeological studies he carried out, Foucault, who could never observe the existence of human and language together in Western intellectual history, analyzes the results of this situation in terms of the rationality of modernity for today. While this analysis, which would shape Foucault's genealogy method, reveals government models and the importance of societal practices, it clarifies the close relationship of language with them and also explains the mission that language undertakes as "the most significant political preference of our age". In this context our study aims to demonstrate, due to the key concepts which he included in his studies, why Foucault located "language" as a political preference.