Seçil ŞEN, Mehmet TOYGAR, Kenan KARBEYAZ, Harun AKKAYA

ESKİŞEHİR’DE SUÇA İTİLEN ÇOCUKLARIN SOSYODEMOGRAFİK DEĞERLENDİRİLMESİ

Çocukları suça iten nedenlerin belirlenmesi ve gerekli önlemlerin alınması için çevresel etmenlerin ortaya konulması ve suça itilmiş çocukların yakından tanınması önemlidir. Bu amaç- la, Eskişehir'de suç işlediği iddia edilen çocuklara ait demografik verilerin elde edilmesi amaçlanmıştır. Yöntemler: 1 Eylül 2011 ile 29 Şubat 2012 tarihleri arasındaki 6 aylık dö- nemde Eskişehir Adli Tıp Şube Müdürlüğü'ne suç işlediği iddiası ile müracaat ettirilmiş on iki yaşını doldurmuş, on beş yaşını doldurmamış çocuklar çalışma kapsamına alınmıştır. Demografik veriler ve suçun özellikleri incelenmiştir. Ayrıca suçun hukukî anlam ve sonuçlarını algılama ve bu fiille ilgili olarak davranışlarını yönlendirme yeteneğinin yeterince gelişip gelişmediği açısından irdelenmiştir. Bulgular: Olguların en sık 14 yaşında olduğu belirlenmiştir. 211 olgunun (%73,8) ilgili suçun hukukî anlam ve sonuçlarını algılama ve bu fiille ilgili olarak davranışlarını yönlendirme yeteneğinin gelişmiş olduğu kanaatine varılmıştır. Olguların hiçbirine okul, adli makamlar veya sosyal hizmetler tarafından önleyici bir programın veya rehberlik hizmetinin sunulmadığı anlaşılmıştır. Sonuç: Polis, savcılık, mahkemeler, okullar, sosyal hizmetler, yerel yönetimler ve konuyla ilgili diğer birimler ortak çalışarak çocukların suça itilmesini önleyemeye yönelik çalışmalar yapabilirler.

SOCIODEMOGRAPHIC EVALUATION OF CRIMINALIZED CHILDREN IN ESKISEHIR

Objective:In order to determine the reasonscriminalizing children and to takenecessary precauctions, it is importantto reveal environmentalfactors and to know criminalizedchildren well. For this purpose, ithas been aimed to obtain the demographicdata of children whowere alleged to commit crime inEskisehir.Methods:The children, over the age oftwelve and under the age of fifteen,referred to Eskisehir BranchOffice of the Council of ForensicMedicine through incriminationin a six-month period betweenFebruary 29, 2012 and September1, 2011 were included in thestudy. The demographic data andthe characteristics of crime wereexamined. Besides, the data wasevaluated in scope of whether thechild’s ability to perceive the legalmeaning and consequences of theact and to direct his/her behavioursrelated with this act had beendeveloped enough or not.Results:The cases were determined to bemostly at the age of 14. 211 (73.8%)of the cases had been decided to behaving the ability developed enoughto perceive the legal meaning andconsequences of the crime and todirect his/her behaviours relatedwith this crime. It has been understoodthat for none of the cases apreventive programme or a counselingservice had been served bytheir schools, judicial authorities orsocial services.Conclusion:The police, prosecutors, courts,schools, social services, municipalcorporations and other unitsrelated with this topic can worktogether to prevent the children’scriminalization.

PDF

___

1. Bayındır N, Özel A, Köksal E. Çocuk suçluluğu demografisi; Kütahya şehri örneği. Polis Bilimleri Dergisi 2007;9(4): 95-108
2. Hancı H, Ege B. İzmir’de suç işleyen çocukların sosyolojik özellikleri. Adli Tıp Dergisi 1993;9:3-9.
3. Aydın B, Turla A, Kocakaya M, Kararslan B. Samsun’da suç işlediği iddiası ile Emniyet Müdürlüğü’ne gelen/getirilen çocuklar. Adli Psikiyatri Dergisi 2004;1:45-53.
4. Farrington DP, Loeber R. Epidemiology of juvenile violence. Child Adolesc Psychiatr Clin N Am 2000;9:733–48.
5. Yalvaç G. Türk Ceza Kanunu, karşılaştırmalı-gerekçeli TCK, CMK, CGTİK ve ilgili kanunlar ile yönetmelikler. Ankara: Adalet Yayınevi 2005:3-150.
6. Akduman GG, Akduman B, Cantürk B. Ergen suçluluğunda bazı kişisel ve ailesel özelliklerin incelenmesi. Türk Ped Arş 2007;42:156-61
7. Gürpınar S, Hancı İH, Aktaş EÖ, Gündüz M, Yücel S. Trabzon’da çocuk suçluluğu. Karadeniz Tıp Dergisi 1994;7:39-41.
8. Özkara E, Katkıcı U, Hancı İH, Özkök MS, Aktaş EÖ, Ildız E. Sivas’ta çocuk suçluluğu. Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi 1995;17:102-5.
9. Karagöz YM, Demircin S. Antalya’da çocuk suçluluğu. Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi 1996;13:47-54.
10. Günay Y. Çocuk suçluluğu: demografik veriler. Çalışma Ortamı Dergisi 1998;37:4-5.
11. Akyüz G, Beyaztaş FY, Kuğu N, Analan E, Doğan O. Suç işledikleri iddiasıyla muayeneye gönderilen çocuk ve ergenlerde sosyodemografik ve klinik özelliklerin değerlendirilmesi. Adli Tıp Bülteni 2000;5(2):70-5
12. Cantürk G, Çocuk suçluluğunda adli psikiyatrik değerlendirme. Sted 2005;14(2):31-4
13. Maschi T. Unraveling the link between trauma and male delinquency: the cumulative versus differential risk perspectives. Soc Work. 2006;51(1):59-70.
14. Van Lier PA et al. Gender differences in developmental links among antisocial behavior, friends’ antisocial behavior and peer rejection in childhood: results from two cultures. Child Dev. 2006;77(1):244.
15. Özbay O, Özcan YZ. Classic strain theory and gender: The case of Turkey. Int J Offender Ther Comp Criminol. 2006;50(1):21-38.
16. Notman MT. Depression in women. Psychiatric Clinics of North America 1989;12(1):103-17
17. Güngörmüş O. Baba-çocuk ilişkisi. Ana-Baba Okulu. 1. Basım. İstanbul: Remzi Kitabevi, 2001:245-54.
18. Dizman H, Gültekin G, Cantürk G. Aile ilişkilerinin çocuk suçluluğuna etkisi. Adli Psikiyatri Dergisi 2005;2:9-15.
19. Hancı İH, Ege B, Demirçin S, Coşkunol H, Ertürk S, Yemişçigil A. Göçlerin İzmir ilindeki çocuk suçlarına etkisi. Ege Tıp Dergisi 1993;32:347-50.
20. Wang X, Blomberg TG, Li SD. Comparison of the educational deficiencies of delinquent and nondelinquent students. Eval Rev. 2005;29(4):291-312.
21. Dülger E, Hancı İ, Ertürk S, Çoşkunol H. 1988-1991 yılları arasında Elazığ’da farik-i mümeyyizlik muayenesi için gönderilen çocukların demografik özellikleri. Adli Tıp Dergisi 1992;8(1-4):131-6
22. Dirol F, Cantürk G, Küçüker H. 1997- 1999 Yıllarında Elazığ ili Adli Tıp Şube Müdürlüğünde farik ve mümeyyizlik muayenesi yapılan olguların değerlendirilmesi. Klinik Adli Tıp Dergisi 2002;(2)2:43-6
23. Gündoğmuş ÜN, Çolak B, Boz H, Biçer Ü. 1996-2001 Yıllarında Kocaeli’nde yapılan farik-i mümeyyizlik muayenelerinin değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 2003;17(2):1-7
24. Hancı İH, Aktaş EÖ, Keleş H, Yavuz İC, Ertürk S, Demirçin S. İzmir Çocuk Mahkemesinde davaları sonuçlanan çocukların demografik özellikleri: 1991-1993. Adli Tıp Dergisi 1994;29-35
25. Schwalbe CS, Gearing RE, MacKenzie MJ, Brewer KB, Ibrahim R. A meta-analysis of experimental studies of diversion programs for juvenile offenders. Clin Psychol Rev. 2012;32(1):26-33
26. Murray J, Farrington DP. Risk factors for conduct disorder and delinquency: key findings from longitudinal studies. Can J Psychiatry. 2010;55(10):633-42
27. Schroeder RD, Osgood AK, Oghia MJ. Family transitions and juvenile delinquency. Sociol Inq. 2010;80(4):579-604.
28. Yağmur F, Renklidağ T, Cantürk G. Ankara Üniversitesinde 1992-2002 yılları arasında yapılan farik ve mümeyyizlik olgularının değerlendirilmesi. Adli Psikiyatri Dergisi 2004;1(1):15-20.