THE STUDY OF THE EFFECTS OF FATHER TRAINING PROGRAM ON THE

Bu araştırmada, anaokuluna devam eden çocuğu bulunan babalara uygulanan Baba Eğitim Programı'nın baba-çocuk ilişkisine etkisinin incelenmesi amaçlanmıştır. Araştırmaya, Kilis il merkezinde Milli Eğitim Bakanlığı'na bağlı bağımsız anaokullarına devam eden ve normal gelişim gösteren çocukların babaları dahil edilmiştir (40 deney ve 40 kontrol, toplam 80 baba). Araştırma ön test-son test-kalıcılık testi kontrol gruplu deneysel desende gerçekleştirilmiştir. Deney grubundaki babalara on iki hafta süreyle haftada bir kez olmak üzere Baba Eğitim Programı uygulanmıştır. Kontrol grubundaki babalara ise herhangi bir program uygulanmamıştır. Araştırmada, Uzun ve Baran tarafından Türkçe'ye uyarlanan, geçerlik ve güvenirlik çalışmaları yapılan "Çocuk Ebeveyn İlişki Ölçeği- Baba Formu" (ÇEİÖ-B) kullanılmıştır. Verilerin analizinde, tek faktörlü kovaryans analizi (ANCOVA) ve t testi kullanılmıştır. Araştırma sonucunda uygulanan eğitim programı sonrasında deney ve kontrol grubundaki babaların çocuklarıyla ilişki düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı farklılık olduğu (p.01) ve Baba Eğitim Programı'nın etkisinin devam ettiği görülmüştür

BABA EĞİTİM PROGRAMI’NIN BABA-ÇOCUK İLİŞKİSİNE ETKİLERİNİN ARAŞTIRILMASI

In this study it was aimed to reveal impact of the Father Training Program applied to the fathers with children attending the Pre-school education on the father-child relations. The father of the children who were showing a normal developmental phase attending the kindergartens runned by the Ministry of National Education in the centre of Kilis Province in Turkey have been included in this study (40 experimental and 40 control, totally 80 fathers). The study was conducted in experimental design with pre-test, post-test,retentivity control group. The fathers in experimental group received the Father Training Program once a week for twelve weeks. The fathers in control group were not given any training program at all. In the study, the scale called “The Scale for Parents -Child Relations– Father Form” adapted into Turkish by Uzun and Baran was used. Covariant analysis with one factor (ANCOVA) and t test are used to analyse the data. After the study, as a result of the educational program given, it was observed that there is statistically significant differences between the father’s level of relations with their children in experimental group and the fathers in control group (p.01) is insignificant and that the effects of Father Training Program is still going on

PDF

___

ANONĠM (2014). Okul Öncesi Çocuklar için Sosyal Beceri Destek Eğitimi Öğretmen Rehber Kitabı http://tegm.meb.gov.tr/meb_iys_dosyalar/2014_06/02034638_okulncesiocuklarinsosyal beceridestekeitimiretmenrehberkitab.pdf
BEKMAN, S. (1990). Erken Çocukluk Eğitiminde Farklı Modeller Bildirileri. Ankara: UNICEF Yayınları.
BRONSTEIN, M. H., & ZLOTNIK, D. (2008). Parenting Styles and Their Effects: Infant and Early Childhood Development. M. M. Haith and J.B.Benson (ed.), Elsevier, 496-509, Oxford.
BÜYÜKÖZTÜRK, ġ. (1998). Kovaryans Analizi: Varyans Analizi ile KarĢılaĢtırmalı Bir Ġnceleme. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 31(1), 91-105.
BÜYÜKÖZTÜRK, ġ., ÇOKLUK, Ö., & KÖKLÜ, N. (2011). Sosyal Bilimler için İstatistik (14.Basım). Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
CAN TOPRAKÇI, N. (2006). Kurumda eğitim alan zihinsel engelli öğrencilerin annelerine genişletilmiş aile eğitim programının uygulanmasının öğrencilerin matematik ders amaçlarını edinmelerinde, sürdürme ve genellemelerine etkisi. YayınlanmamıĢ Yüksek lisans tezi, Ankara: Gazi Üniversitesi..
ÇAĞDAġ, A. (2008). Anne-Baba-Çocuk İletişimi. Ankara: Kök Yayıncılık.
DĠLER SÖNMEZ, N. (2008). Eve Dayalı Gündüz Tuvalet Kontrolü Aile Eğitimi Programının Anneler ve Zihinsel Engelli Çocuklarında Beklenen Davranış Değişikliklerini Gerçekleştirmede Etkisi. YayınlanmamıĢ Doktora tezi, Ankara: Gazi Üniversitesi.
ERKAN, S., & DURMUġOĞLU, M. C. (2006). Anne Eğitimi Programının Annenin Çocuk Yetiştirme Tutumlarına Etkisinin İncelenmesi. Avrupa Birliği Sürecinde Okul Öncesi Eğitimin Geleceği Sempozyumu, Ya-Pa Yayın Pazarlama, 349-360, Ġstanbul.
GEÇTAN, E. (2015). Psikodinamik Psikiyatri ve Normal Dışı Davranışlar. (22. Basım) Ġstanbul: Metis Yayınevi.
GORDON, T. (2009). Etkili Anne-Baba Eğitimi (2. Basım). D. Tekin ve N. Özkan(Çev.). Ġstanbul: Profil Yayıncılık.
GÜNGÖRMÜġ ÖZKARDEġ, O. (2011). Ana-Baba Okulu: Baba-Çocuk İlişkisi. (15. Basım) Haluk Yavuzer (ed.), Ġstanbul: Remzi Kitapevi.
HEINOWITZ, J. (1998). İmdat Baba Oldum. Ç. Sungur (Çev.), Ġstanbul: Beyaz Yayınları.
KANISBERG, J. S., & LEVANT, R. F. (1988). Parental Attitudes and Children's Selfconcept and Behavior Following Participation in Parent Training Groups. Journal of Community Psychology, 16(2), 152-160.
KAYA, Ö. M. (2002). Okul öncesi Eğitim Kurumlarında Uygulanan Programlara Ailelerin İlgi ve Katılımları ile Okul Öncesi Eğitim Kurumlarının Aile Eğitimine Katkısı Konusunda Anne-Baba Görüşleri. YayınlanmamıĢ Yüksek lisans tezi, EskiĢehir: Anadolu Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
KERNS, K. A., & BARTH, J. M. (1995). Attachment and Play: Convergence Across Components of Parent-Child Relationships and Their Relations to Peer Competence. Journal of Social and Personal Relationships, 12(2), 243-260.
KĠM, Y. H., & KĠM, S. J. (2008). Child-Rearing Attitudes of Fathers of Preschool Children: Korean Parent as a Teacher Inventory, J Korean Acad Child Health Nurs., 14(1), 79-89.
KIMMET, E. (2003). Erken Çocukluk Eğitiminde Farklı Yaklaşım ve Uygulamalar: Baba Destek Programı. OMEP Dünya Konsey Toplantısı ve Kongresi Bildiri Kitabı. Ġstanbul: Ya-Pa Yayınları.
KOÇAK, A. A. (2004). Baba Destek Programı Değerlendirme Raporu. http://www.acev.org/kaynaklarimiz/arastirmalarimiz-ve-yayinlarimiz. EriĢim tarihi: 23/07/2013.
LAMB, M. E. (1987). The Father’s Role: Cross-Cultural Perspectives. New Jersey: Lawrence Erlbaum.
LAMB, M. E. (2004). The Role of Father in Child Development. New Jersey: John Wiley and Son’s.
LEVANT, R. F., & DOYLE G. F. (1981). Parent Education for Fathers: A Personal Developmental Program. Boston: Leaders Guide.
MAHONEY, G., KAISER, A., GIROLAMETO, L., MACDONALD, J., ROBINSON, C.,
SAFFORD, P., & SPIKER, D. (1999). Parent Education in Early Invervention: A call for a renewel focus. Topics in Early Childhood Education, 19(3), 131-140.
MORRISON, G. S. (2006). Fundamentals of Early Childhood Education. New Jersey: Pearson Prentice Hall.
ÖNDER, A. (2003). Ailede İletişim: Konuşarak ve Dinleyerek Anlaşalım. Ġstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
ÖZ, Ġ. (2005). Çocuk ve Iletişim. Ankara: KÖK Yayıncılık.
PEKKARAKAġ, E. (2010). 3-6 Yaş Çocukların Babalarının Çocuk Yetiştirme Tutumları ile Eğitime Katılım Düzeyleri Arasındaki Ilişkinin Incelenmesi. YayınlanmamıĢ yüksek lisans tezi, Ġzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi.
PIANTA, R. C. (1992). Child-Parent Relationship Scale. Unpublished measure, University of Virginia.
RILEY, R. W., PETERSON, T. K., MORENO, M. G., & GOODE, W. W. (2000).
Strengthening Participation of Fathers in Children’s Learning and Development. ED: Fathers Mather Involving Fathers in Children’s Learning. A Kit for Educators and Other Professionals.
RUSELL, G., & RUSELL, A. (1987). Mother-Child and Father-Child Relationships in Middle Childhood. Child Development, 58; 1573-1585.
SEGRIN, C., & FLORA, J. (2005). Family Communication. London: Lawrence Erlbaum Associates.
SEYREK, H., & SUN, M. (1991). Çocuk Oyunları. Ġzmir: Mey Ofset.
SIMSIKI, H. G. (2011). Baba Katılımının Ebeveyn Tutumu, Bağlanma Stili ve Çift Uyumu Açısından Incelenmesi. YayınlanmamıĢ Yüksek lisans tezi, Ġstanbul: Ġstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
TAġKIN, N., & ERKAN, S. (2009). Babalara Verilen Eğitimin Babalarin Çocuklariyla Ilgilenmelerine Etkisi: Deneysel Bir ÇaliĢma. Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Fakültesi Dergisi, 37, 136-148.
TAVġANCIL, E. (2014). Tutumların Ölçülmesi ve Spss ile Veri Analizi. (5.Basım) Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
TEZEL ġAHIN, F. (1998). Destekleyici eğitim programlarının 5-6 yaş grubunda çocuğu olan babalar üzerindeki etkilerinin incelenmesi. YayınlanmamıĢ Doktora tezi, Ankara: Hacettepe Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
TEZEL ġAHIN, F., & ÖZYÜREK, A. (2010). Anne Baba Eğitimi ve Okul Öncesinde Aile Katılımı. Ġstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
TIEDJE, L. B., & DARLING-FISHER, C. (1996). Fatherhood Reconsidered: A Critical Review. Journal of Research in Nursing & Health, 19, 471- 484.
UZUN, H., & BARAN, G., (2015) Çocuk ebeveyn IliĢki Ölçeği’nin Okul Öncesi Dönemde Çocuğu Olan Babalar için Geçerlik ve Güvenirlik ÇalıĢması. The Journal of International Education Science, 2(3), 30-40.
ÜSTÜNOĞLU, Ü. (1991). Aile eğitiminde Uygulanabilecek Farklı Yaklaşımlar, Aile Eğitim Paneli. Ankara: BaĢbakanlık Aile AraĢtırma Kurumu BaĢkanlığı.
WONG, S.Y., LAI, A.C., MARTINSON, I., & WONG, T.K.S. (2006). Effects of Education Programme on Family Participation in the Rehabilitation of Children. Journal of Intellectual Disabilities, 10(2), 165–189.
WOOD, J. T. (2007). Interpersonal Communication: Everyday Encounters. California: Thomson Wadsworth Corporation.
VAROL, N. (2005). Aile Eğitimi (4. Basım). Ankara: Kök Yayıncılık.