YARATICI DRAMA YÖNTEMİNİN ÜNİVERSİTE ÖĞRENCİLERİNİN SOSYAL SORUN ÇÖZME BECERİLERİNE ETKİSİ

Bu araştırmanın amacı, yaratıcı drama temelli olarak uygulanan bir sosyal sorun çözme eğitimi programının, üniversite öğrencilerinin sosyal sorun çözme düzeyleri üzerindeki etkisini değerlendirmektir. Araştırma tek grup öntest- sontest modelde gerçekleştirilmiştir. Araştırma, deney grubunda 28 öğrenci ile yürütülmüştür. Araştırmaya katılan üniversite öğrencilerinin yaş, cinsiyet gibi demografik özelliklerini belirlemek için sosyodemografik bilgi formu uygulanmıştır. Sosyal Sorun Çözme Envanteri, deney grubunda yapılan çalışmalarda hem ön test hem de son test olarak kullanılmıştır. Öğrencilerin sosyal sorun çözme becerilerine yönelik ortalama puanları yaratıcı drama eğitimi öncesi 176.3±40.76 iken, eğitim sonrası 193.5±34.92 olarak belirlenmiştir. Sosyal Sorun Çözme Envanteri'nin ana alt ölçeği Sorun Yönelim Ölçeği ortalama puanı eğitim öncesi 77.0?17.54, eğitim sonrası 85.2?14.36 olarak tespit edilmiştir. Bir diğer ana alt ölçeği olan Sorun Çözme Becerileri Ölçeği ortalama puanı da eğitim öncesi 99.2?26.20, eğitim sonrası 108.2?23.66 olarak saptanmıştır. Sosyal Sorun Çözme Envanteri, Sorun Yönelim Ölçeği ve Sorun Çözme Becerileri Ölçeği için elde edilen öntest ve sontest puanları arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu (p

PDF

___

ADIGÜZEL, H. Ö. (2006). Yaratıcı drama kavramı, Bileşenleri ve Aşamaları. Yaratıcı Drama Dergisi, 1, 17–31.
AKIN, M. (1993). Farklı sosyo-ekonomik düzeylerdeki ilkokul 3. sınıf öğrencilerinin sosyalleşme düzeylerine yaratıcı drama eğitiminin etkisi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
AKFIRAT, F. Ö. (2004). Yaratıcı dramanın işitme engellilerin sosyal becerilerinin gelişimine etkisi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 5(1), 9–22.
ALTINOVA, H.H., ADIGÜZEL, Ö. (2012) Yaratıcı drama yönteminin kadınların özsaygı düzeyine etkililiği. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 1(3), 145-164.
AYKAÇ, M., ÇETİNKAYA, G. (2013). Yaratıcı Drama Etkinliklerinin Türkçe Öğretmen Adaylarının Konuşma Becerilerine Etkisi. TURKISH STUDIES - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic- ISSN: 1308-2140, Volume 8/9 Summer 2013, www.turkishstudies.net, Doi Number :http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.5503, p. 671-682.
BAKER, S.B.& SHAW M.C. (1987). Improving counseling through primary prevention. Ohio: Merrill Publishing Company. A Bell & Howell Company.
BLİSSETT, S.E.& MCGRATH R.E,. (1996). The relationship between creativity &interpersonal problem solving skills in adults. Journal of Creative Behavior,30(3),173–182.
BOZDOĞAN, Z. (2003). Okulda rehberlik etkinlikleri ve yaratıcı drama. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
BUEGE, C. (1993). The effect of mainstreaming on attitude and self-concept using creative drama and social skills training. Youth Theatre Journal, 7(3), 19-22.
ÇALIŞKAN ÇOBAN, E. (2007). Sosyal beceri sorunu olan öğrenciler ve annelerine uygulanan yaratıcı drama etkinlikleri programının öğrencilerin sosyal beceri düzeylerinin gelişimi üzerindeki etkisi. Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Anabilim dalı rehberlik ve psikolojik danışmanlık programı yüksek lisans tezi,İzmir.
DURMUŞ, E. (2006). Yaratıcı drama ile bütünleştirilmiş grupla psikolojik danışmanın üniversite öğrencilerinin utangaçlık düzeylerine etkisi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
DUYAN, V., GELBAL, S. (2008) Sosyal Sorun Çözme Envanterinin Türkçeye uyarlama çalışması. Toplum ve Sosyal Hizmet, 19, 1: 7-28.
D'ZURİLLA, T.J., NEZU, A. M. & MAYDEU-OLİVARES, A. (2004). Social problem solving: Theory and assessment. In E.C. Chang, T.J. D'Zurilla & L. Sanna, (Eds.) Social problem solving: Theory, research, and training (pp. 11-27). Washington, DC: American Psychological Association.
D’ZURİLLA, T.J. &NEZU, A.M. (2007). Problem-solving therapy: a positive approach to clinical intervention. 3rd. Edition. New York: Springer.
ERDOĞAN, G. (2006). İlköğretim 8.sınıf (14-15 yaş) öğrencilerinin depresif belirti ve öz kavram düzeylerine yaratıcı drama çalışmalarının etkisinin incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
FARREL, A.D., MEYER, A.L. & WHİTE, K.S. (2001). Evaluating RIPP: A school based prevention program for reducing violence among urban adolescents. Journal of Clinical Child Pschology, 30(4), 451–463.
FREEMAN, G.D., SULLİVAN, K., & FULTON, C.R. (2003). Effects of creative drama on selfconcept, social skills, and problem behavior. Journal of Educational Research, 96(3), 131– 139,
FREY, K.S., HİRSCHSTEİN, M.K., & GUZZO, B.A. (2000). "Second step: Preventing Aggression By Promoting Social Competence". Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 8(2), 102-112.
GÖKÇEARSLAN, Ç.E. VE ALTINOVA, H. (2012). Sosyal hizmet eğitiminde yaratıcı drama yönteminin öğrencilerin empati becerisine etkisi. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 1(2), 133–149.
GÖNEN, M. VE DALKILIÇ, N.U. (1998). Çocuk eğitiminde drama: Yöntem ve uygulamalar. İstanbul: Eplison Yayıncılık.
GÜNDOĞDU, R. VE IZGAR, H. (2010) Yaratıcı drama temelli çatışma çözme programının ergenlerin çatışma çözme becerisine etkisi. Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi Dergisi, 30, 81-100.
HEPPNER, P.P. & PETERSEN, C.H. (1982). The development and implications of a personal problem solving inventory. Journal of Counseling Psychology, 29, 66-75.
KARA, Ö.T.(2010). Dramanın İlk Uygulayıcıları: Türk Şamanları. TURKISH STUDIESInternational Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or TurkicISSN: 1308-2140, Volume 5/2, Spring 2010, www.turkishstudies.net, DOI Number :http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.1162 , p. 1180-1191.
KARA, Y., ÇAM, F. (2007). Yaratıcı drama yönteminin bazı sosyal becerilerin kazandırılmasına etkisi Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 32, 145-155.
KARASAR, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
KARATAŞ, Z VE YAVUZER, Y. (2009).Yaratıcı drama temelli mesleki grup rehberliğinin lise öğrencilerinin mesleki olgunluk puanlarına etkisi. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 8(15), 87- 102.
KORKUT, F. (2002). Lise öğrencilerinin problem çözme becerileri. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 22, 177-184.
MANDİN, H., JONES, A., WOLOSCHUCK, W. & HARASYM, P. (1997). Helping students learn to think like experts when solving clinical problems. Academic Medicine, 72(3), 173–179.
MYRİCK, R.D. (1993). Developmental guidance and counseling; A practical approaches. 2nd Ed., Educational Media Corporation.
NELSON, L.L., GOLDİNG, N.L., DREWS D.R. & BLAZİNA, M. K. (1995). Teaching and assessing problem solving for international conflict resoluation. Peace &conflict: Journal of Peace Pschology, 1(4), 399–415.
NEZU, A.M., NEZU, C.M. & D’ ZURİLLA, T.J. (2007). Solving life’s problems: A 5 step guide to enhanced well-being. Springer Publishing Company.
NOBLE, G., EGAN, P., & MCDOWELL, S. (1977). Changing the self-concepts of seven-year old deprived urban children by creative drama or video feedback. Social Behavior and Personality, 5(1), 55-64.
ÖNDER, A. (2002). Yaşayarak Öğrenme İçin Eğitici Drama: Kuramsal Temellerle Uygulama Teknikleri ve Örnekleri. Epsilon Yayıncılık 4. Baskı, İstanbul.
PİPKİN, W. & DİMENNA, S. (1989). Using creative dramatics to teach conflict resolution: exploiting the drama/conflict dialectic. Journal of Humanistic Education and Development, 28(2), 104-112.
RATH, J.F., HENNESSY, J.J., DILLER, L. (2003). Social problem solving and community integration in postacute rehabilitation outpatients with traumatic brain injury. Rehabilitation Psychology, 48(3), 137–144.
SAMANCI, O., DİŞ, O. (2014). Sosyal Becerileri Zayıf Olan İlkokul Öğrencilerinin Tutum ve Davranışlarının Öğretmen Görüşlerine Göre Değerlendirilmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 22,2 573-590.
SAN, İ. 1996. “Yaratıcılığı Geliştiren Bir Yöntem ve Yaratıcı Bireyi Yetiştirme Bir Disiplin: Eğitsel Yaratıcı Drama”. Yeni Türkiye Dergisi, 7, 148–160.
SAWYER, M.G., MACMULIN, C., GRAETZ, B., SAID, J. A., CLARK, J.J. & BAGHURST, P. (1997), Social skills training for primary school children: A one year Follow-up Study. Journal of Paediatrics and Child Health, 33(5), 378–383.
SİEGEL, S.(1977). Davranış bilimleri için parametrik olmayan istatistikler. (Y. Topsever, Çev.). Ankara: Ankara Üniversitesi Dil Ve Tarih – Coğrafya Fakültesi Yayınları, No: 274.
ŞAHİN, N., ŞAHİN, N.H. AND HEPPNER, P.P. (1993). Psychometric proporties of the Problem Solving Inventory in a group of Turkish University Students. Cognitive Therapy and Research, 17(4), 379-396.
TANRISEVEN, I., AYKAÇ, M. (2013). Üniversite Öğrencilerinin Yaratıcı Dramanın Kişisel ve Mesleki Yaşantılarına Katkısına İlişkin Görüşleri. Adıyaman Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6(12), 329-348.
UŞAKLI, H. (2006). Drama temelli grup rehberliğinin ilköğretim V.sınıf öğrencilerinin arkadaşlık ilişkileri, atılganlık düzeyleri ve benlik saygısına etkisi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
UYSAL, F.N. (1996). Anaokuluna giden 5-6 yaş grubu çocuklarda yaratıcı drama çalışmalarının sosyal gelişim alanına olan etkisinin incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.