SORU İŞLEVİ GÖREN “MI” ÜZERİNE

Soru işlevi gören "mI"nın sözcük mü ek mi olduğu, sözcükse hangi tür sözcük olduğu gramerimizin tartışmalı konularından biridir. Şüphesiz, sözcükler kullanılış şekli ve yerine göre türler arasında geçiş yapabilmektedir. Bunun dışında kullanış şekli ve yeri değişmemesine rağmen bazı sözcükler, araştırmacılar tarafından farklı türler arasında gösterilmiştir. Bunlardan biri de soru işlevi gören "mI"dır. Bugün uyuma bağlı olarak mı, mi, mu, mü; Eski Türkçede sadece yuvarlak sesli olarak mu, mü; Eski Anadolu Türkçesinde ise sadece düz sesli olarak mı, mi şeklinde kullanılan "mI" yalnız farklı sözcük türleri arasında gösterilmekle kalınmamış, bazı araştırmacılar tarafından ek olarak da incelenmiştir. Bu konuda araştırmacılar farklı görüşlere sahiptir. Bu görüşleri altı maddede belirtebiliriz: 1. Ek olarak kabul edenler, 2. Edat olarak kabul edenler, 3. Hem ek hem edat olarak kabul edenler, 4. Zarf olarak kabul edenler, 5. Hem zarf hem edat olarak kabul edenler, 6. Hem ek hem bağlaç olarak kabul edenler. Türk Dil Kurumu Türkçe Sözlük'te ise "mı, mi" madde başı olarak alınmış ancak hangi türde olduğu belirtilmemiştir. "mI"nın bu kadar farklı türlerde ele alınması veya tür belirtilmemiş göstermektedir. olması konunun incelenmeye değer olduğunu

ABOUT “MI” WHICH IS INTERROGATIVE

“mI” which is interrogative, stating question that it is word or affix, if it is a word, it is which kind of word is one of the controversial topics of our grammar. Words, regarding their use and positions in a sentence, are definitely transitional. Furthermore, they are considered by some researchers as transitional although they preserve their use and position. The question affix “mI” is one of them. The affix, used as mı, mi, mu, and mü today, as rounded vowels mu and mü in Old Turkish and as only unrounded mı and mi in Old Anatolian Turkish is not only considered as a different type of word category, but also as an affix by some researchers. Researchers have different ideas about this topic. These opinions are remarked with 6 points: 1. Acceptors as affix, 2. Acceptors as preposition, 3. Acceptors as both affix and preposition, 4. Acceptors as adverb, 5. Acceptors as both preposition and adverb, 6. Acceptors as both affix and conjunction. In the Turkish dictionary of Turkish Language Society, “mı, mi’’ is taken as lexical entry, but it is not determined which kind of it. It indicates that “mı, mi’’ is treated in such different kinds or it is not to be determined kind that the issue is worth investigating. We wrote up our this article on the purpose of indicating a viewpoint whether “ mI’’ has a compromised place in our grammar, deciding that it is either an affix or a word and determining what kind of word will be more appropriate if it is a word. Firstly in our article, we mentioned that researchers analysed “mI’’ what kind of it. Then we shared the preferences of the researchers in a chart. Later, we stated the results that we get by expressing our opinion and determination about the subject based on datas

PDF

___

Bilgegil, M. K. (1982). Türkçe Dilbilgisi. İstanbul: Dergah Yayınları.
Bilgin, M. (2006). Anlamdan Anlatıma Türkçemiz. Ankara: Anı Yayıncılık.
Bozkurt, Fuat (1995). Türkiye Türkçesi. İstanbul: Cem Yayınevi.
Delice, H. İ. (2008). Sözcük Türleri. Sivas: Asitan Yayınları.
Delice, H. İ. (2012). Sözcük Türleri Nasıl Tasnif Edilmelidir? / How Must Parts Of Speech Categorıze?. Turkish Studies - International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic ISSN: 1308-2140, Volume 7/4, ANKARA-TURKEY, www.turkishstudies.net, DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/Turkish Studies. p. 27-34.
Demir T. (2004). Türkçe Dilbilgisi. Ankara: Kurmay Yayınevi.
Deny, J. (1941). Türk Dili Grameri(Osmanlı Lehçesi). (Tercüme Eden: Ali Ulvi Elöve). İstanbul: Maarif Matbaası.
Ediskun, H. (2005). Türk Dilbilgisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Ergin, M. (1992). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Bayrak / Basım / Yayım /Dağıtım.
Gencan, T. N. (2001). Dilbilgisi. Ankara: Ayraç Yayınevi.
Hacıeminoğlu, N. (1992). Türk Dilinde Edatlar. İstanbul: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
Hatiboğlu, V. (1969). Dilbilgisi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Hengirmen, M. (1999). Dilbilgisi ve Dilbilim Terimleri Sözlüğü. Ankara: Engin Yayınevi.
Kara, F. (2009). Edat ve Zarf Üzerine Bazı Düşünceler / Some Ideas on Preposition and Adverbs. Turkish Studies - International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish www.turkishstudies.net, DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/Turkish Studies. p. 1281- 1300. ISSN: 1308-2140, Volume 4/3, ANKARA-TURKEY,
Karaağaç, G. (2012). Türkçenin Dil Bilgisi. Ankara: Akçağ Yayınları.
Karaağaç, G. (2013). Dil Bilimi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Koç, N. (1992). Açıklamalı Dilbilgisi Terimleri Sözlüğü. İstanbul: İnkılap Yayınevi.
Koç, N. (1997). Yeni Dilbilgisi. İstanbul: İnkılap Kitabevi.
Korkmaz, Z. (2003). Türkiye Türkçesi Grameri (Şekil Bilgisi). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Korkmaz, Z. (2010). Gramer Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Özçelik, S. ve Erten, M. (2011). Türkiye Türkçesi Dilbilgisi. Ankara: Bizim Büro Basımevi Yayın- Dağıtım.
Özkan, B. (2010). Güncel Türkçe Sözlük’te Zarf Olarak Tanımlı Sözlük Birimlerin Derlem-Denetimi / An Investıgatıon On Corpus-Checkıng Of Lexems Defıned As Adver In Güncel Türkçe Sözlük. Turkish Studies - International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic ISSN: 1308-2140, Volume 5/3, ANKARA-TURKEY, www.turkishstudies.net DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/Turkish Studies. p. 1764- 1782.
Topaloğlu, A. (1989). Dilbilgisi Terimleri Sözlüğü.İstanbul: Ötüken Yayınları.
Türkçe Sözlük (2011). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Vardar, B. (1998). Açıklamalı Dilbilim Terimleri Sözlüğü. İstanbul: ABC Kitabevi.