SEHMÎ VE MANZÛM HADÎS-İ ERBA'ÎN TERCÜMESİ

Klasik Türk edebiyatı şair ve yazarlarını tanıma ve değerlendirme çalışmalarında onların eserlerinin ulaşılabilir durumda olması hayati önem taşımaktadır. Diğer bir ifade ile onları eserlerini görebildiğimiz kadarıyla tanıyabiliyoruz. Kaynaklarda ismi geçen birçok eser bugün için ulaşılamamış durumdadır. Bunların bir kısmının tabii felaket ve yangın gibi olaylar sonucu kaybolmuş olması muhtemeldir. Bununla beraber bugüne gelmediği düşünülen bazı eserlere kütüphanelerde yanlış kataloglama dolayısıyla ulaşılamaması da sık karşılaşılan bir durumdur. Bu çalışmada Sehmî, gerek kendi eserleri gerekse ile ilgili kaynaklar değerlendirilerek daha yakından tanıtılmaya çalışılmaktadır. Öncelikle, şairin asıl ismi ile ilgili kaynaklardaki farklı rivayetler değerlendirilip hangisinin doğru olduğu tespit edilmeye çalışılacaktır. Çalışmada ayrıca Sehmî'nin edebi kişiliğinin öne çıkan özellikleri de ele alınacaktır. Bu çerçevede onun bugüne kadar üzerinde durulmayan bir özelliğine, hat sanatına ilgisine de dikkat çekilecektir. Burada Dîvan'ının bilinen tek yazma nüshasının bulunduğu yazmadaki ona ait diğer eserler de incelenmektedir. Bunlar, Manzûm Hadîs-i Erba'în Tercümesi ve Münşeât'dır. Manzûm Hadîs-i Erba'în Tercümesi, onu diğer 40 hadis tercümelerinden ayrıştıran ve örneği çok az olan önemli bir özellik taşımaktadır. Bu onun tercüme ettiği hadislerin Arapça metinlerini tercümeye dahil etmiş olmasıdır. Bu uygulama, alınan hadislerin şiirin vezniyle uyumlu olması sorununu ortaya çıkarmaktadır. Sehmî'nin Dîvan'ını takip eden yapraklarda (39b-52a) 10 mensur metin ve 1 kaside ve 1 tarih manzumesi bulunmaktadır. Bunların her ikisi de Şeyhülislam Yahya için yazılmıştır ve Dîvan'da yer almamaktadır. Böylece Sehmî'nin Dîvan'ına eklenmesi gereken 2 şiiri daha tespit edilmiş olmaktadır. Burada yazma nüshanın sonundaki kısa mesneviye de değinilecektir. Ayrıca Sehmî'nin yazdığı kaydedilmekle beraber bugüne kadar tespit edilememiş bulunan Câm-ı Gîtî-nümâ isimli eserinin tespit ettiğimiz 2 nüshası ve eserin muhtevası üzerinde de durulacaktır

SEHMÎ AND HIS TRANSLATION OF FORTY HADITH IN POETRY

Our knowledge of past authors mostly stem from the availability of their works. Many books that are recorded to have been written are missing today. It is possible that some of them are lost due to natural reasons like fire or floods. Many books are also lost because of intentional destruction of mankind, i.e. in wars and etc. However, there are great many books that are not at hand today due to mis-cataloging, i.e. either mis-naming the works or attributing them to wrong persons. There is another case that challenges us to know a certain person properly, and this stems from conflicting information on an author provided in the past sources. Like many, these problems exist for Sehmî (d. 1645), an Ottoman poet, as well. This study aims to shed light on Sehmî and his works by both reexamining the sources on him and his own studies. The first point that is going to be debated is his real name. He is recorded by two names, one Ahmed, and the other is Mehmed. There is only one manuscript of his Dîvân (collection of poems) we know today. It is in Suleymaniye library, (Hüsrev Pasha section with registry number 538) in Istanbul. Apart from his poems, this manuscript has also some texts in prose and poetry that have not been studied before. These texts will be examined as well. This manuscript has some non-textual records on its interior cover, which will help us understand its relationship to the poet. Through studying these records, our knowledge about the poet himself will also be deepened. Another contribution to his works is the publication of his ManzûmTercüme-i Hadîs-i Erba‘în, (Translation of Forty Hadith in Poetry) in Ottoman Turkish alphabet in Istanbul in 1901. This title will be examined in depth to decipher its characteristics. Translation of this book into today's Turkish alphabet is going to be presented here as well. The last point will be on the works that he is reported to have been written. Up to this study, one book, namely, Câmı Gîtî-nümâ, that is attributed to him was not located and examined. This title will also be studied here. Results Ottoman period sources about Sehmî are divided into two on his real name: one being Ahmed and the other, Mehmed. Shaykhî, (1989: 171), Safâyî (2005: 270), and Müstakimzâde (1998: 263a) name him as Ahmed without giving no information about his family. Belig's stance toward this issue is confusing. He mentions of him in one of his works, Nuhbe (1999: 217) as Ahmed, in his another work, Güldeste (1998: 476), he records his name as Mehmed. This duality is observed in some later sources as well. While Tuman (2001: C. 1, s. 458) prefers Ahmed, Mehmed Fahreddin in his Gülzâr-ı İrfân, (1998: 386), and Bursalı Mehmed Tahir in his Osmanlı Müellifleri, (1344/1925: C. 2, s. 229) gives his name as Mehmed. Safvet (Güzel 2012: 325) records him only with his penname, without mentioning any real name. Although Sehmî does not mention his real name in Dîvân, he records his name as Mehmed in the Dîbâce (the foreword) of Manzûm Tercüme-i Hadîs-i Erba‘în, which follows Dîvân. Printed version of the Manzûm Tercüme-i Hadîs-i Erba‘în also bears the same name. Moreover, it gives his father's name as Mehmed on its cover page as well. This registry clears up this confusion on his name. The manuscript includes only Sehmî's works. It has some nontextual records on its interior cover. There is a note on the birth of a boy located on the right side of the top of the page, and there is a date which is 1061/1651.1 This date is only 6 years after the death of the poet. Belig (1998: 476) mentions that the poet had many works of calligraphy. This manuscript is written in a very nice style in ta'lik. Since it has only Sehmî's works and has a note very close to his death, it is highly possible that this manuscript was penned by the poet himself, in other words, it is Sehmî's autograph. This point was not taken into consideration by the works on him. The first chapter (folios: 1-39) has his Dîvân (collection of poems).2 In the second chapter of the manuscript (folios: 39-52) there are 10 different letters in prose, all of which carry his signature. It is very rare to see an author uses a signature in classical Ottoman texts. Instead they use seals, if at all. They were written with an artistic Turkish which is not easy to understand by an ordinary person. There are 2 poems in the chapter, which were not included in his Dîvân and should be added to his poetry collection. Also, the Manzûm Tercüme-i Hadîs-i Erba‘în makes the third chapter (folios: 53-58). There are very many similar works, translations in the poetry of Prophet Muhammad's traditions into Turkish for instance, however, there are very few works that include the text of the tradition itself in the translation, thus making them a part of the poems, which is not easy in creating a poem. Sehmî's work is among these peculiar ones. The manuscript ends in a short mesnevi (poem made up of rhymed couplets), titled as Mesnevi der Beyân-ı Tafdîl-i Merdân-ı Asl, and it has only 54 couplets (folios: 59-61). This work was not named before. His works in the second and the fourth chapter of the manuscripts were not mentioned in sources that were given earlier.Belig (1998: 476) is the only person of the Ottoman early period who provides some sources on him and claims that Sehmi has a work with the title of Câm-ı Gîtî-nümâ (glass bowl reflects the universe). Up to this study, no source recorded the location of a copy of this work. There are 2 copies of this book in Turkish libraries, one is in Kastamonu library with the register number of 398, the other is in Manisa library with the register number of 2926. This is a very short work about 15 pages in Persian, and it is on Islamic cosmology and philosophy. It bears the name of a famous theologian, Muhammad Gazali (d. 450/1058) on the first page of the 8th folio of the Manisa library copyConclusions Sehmî has only been investigated through his Dîvân up to this study. By this research, first, the confusion on his real name has been cleared through his own words in his own work, namely, Manzûm Tercüme-i Hadîs-i Erba‘în. Here it is also brought up that this book was published in Ottoman Turkish alphabet but was not so far noticed. Another contribution of this research is pointing out that the translation style in Manzûm Tercüme-i Hadîs-i Erba‘în was very rare and very difficult to compose. He included the Arabic text of traditions of Prophet Muhammed into the translation in Turkish; therefore, Sehmî deserve high appreciation for taking on this challenge. Here we met Sehmî's texts in prose that are not many in numbers but have a high value of artistic style. In his short mesnevi, we see he is trying to demonstrate that he has talent in that genre as well. Last but not least, the mystery on his Câm-ı Gîtî-nümâ has been solved here. The two copies of the book have been located, and its content has been discovered. All books, except for the one he is reported to have written on the saints of Bursa, whether recorded in the previous sources or not, have been investigated here, thus, an important contribution was made to the studies on him. It should also be noted here that the library catalogs in Turkey needs a re-studying through which many missing works might be discovered. Therefore we should not give up hopes to find books that are not available today.

PDF

___

AÇIKGÖZ, Namık (2013). "Klasik Türk Şiirinde üslup Eleştiri Terimleri", Uluslararası Klasik Türk Edebiyatı Sempozyumu: Prof.Dr. Mehmed Çavuşoğlu Anısına, 10-12 Mayıs 2012, Ordu: Ordu Üniversitesi, s. 650-654.
AÇIKGÖZ, Namık (2000). “Klasik Türk Şiiri Tenkid Terminolojisi ve ‘Âbdâr’ Örneği”. Türk Kültürü İncelemeleri Dergisi, 2 (2000), 149-160.
AKKUŞ, Metin (1993). Nef'î Dîvânı, Ankara: Akçağ Yay.
AKSOY, Hasan (1997). “Fevrî'nin Manzum Kırk Hadis Tercümesi”, Marmara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, S. 13-15 (1997), s. 121-130.
.....................(1991). Mustafa Âlî’nin Manzum Kırk Hadis Tercümeleri, İstanbul.
AKSOYAK, İsmail Hakkı (2013). "Sehmî, Ahmed Çelebi", Türk Edebiyatı İsimler Sözlüğü, Ahmet Yesevi Üniversitesi. http://www.turkedebiyatiisimlersozlugu.com/index.php?sayfa=detay&detay=1038. Erişim tarihi 24.05.2015.
AKSU, Cemal (2004). “Hanif'in Manzum Kırk Hadis Şerhi”, İlmî Araştırmalar, S. 17 (2004), s. 17- 34.
AKYÜZ, Salim (1993). Osmanlı Devleti'nde Müneccimbaşılık ve Müneccimbaşılar, İstanbul
Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
ATLANSOY, Kadir (1998). Bursa Şairleri, Bursa: Asa Kitabevi.
AVCI, İsmail (2007). “Hazini'nin Manzum Şerh-i Hadis-i Erbain Tercümesi”, Balıkesir, Balıkesir Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
BELENKUYU, Bekir (2015). "Edebiyatımızda Esmâ-i Nebî Peygamberimiz (S.A.V.)'in isimleri ve Esmâ-i Nebî Metinleri", Turkish Studies International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 10/4 Winter 2015, p. 167-196 DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies 7816 ISSN: 1308-2140, ANKARATURKEY
Beliğ (1999). Nuhbetü’l- Âsâr li-Zeyl-i Zübtedü’l- Eşâr, Haz. Abdülkerim Abdülkadiroğlu, Ankara:A.K.M. Yay.
..................... (1998). Güldeste-i Riyâz-ı İrfan ve Vefayât-ı Dânişverân-ı Nâdiredân, Haz.
Abdülkerim Bursalı Mehmed Tahir (1344/1925). Osmanlı Müellifleri, İstanbul: Matbaa-i Amire, 3 c.
Bursalı Mehmed Tahir (2000), Osmanlı Müellifleri I-II-III ve Ahmed Remzi Akyürek, Miftahu’l Kütüb ve Esami-i Müellifin Fihristi, Haz. Mustafa Tatcı, Cemal Kurnaz, Ankara: Bizim Büro.
.......................... (1972). Osmanlı Müellifleri, Haz. A. Fikri Yavuz; İsmail Ozon, C. 2, İstanbul.
CEYHAN, Adem (2003), “Usûlî'nin Hadis ve Vecize Tercümeleri”, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, İstanbul, C. xxx (2003), s. 147-188.
CİHAN, Sadık (1997). “Şeyhî ve Hadis-i Erbain Tercümesi”, Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, S. 9 (1997), s. 5-27.
.................... (1991). “Nüzhet Ömer Efendi ve Hadîs-i Erbain Tercemesi”, Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, S. 5 (1991), s. 35-66.
COŞKUN, Menderes (2007). Klasik Türk Şiirinde Edebî Tenkit [Şairin Şaire Bakışı], Ankara: Akçağ Yayınları.
ÇETİN, Atilla (1999). "Hüsrev Paşa Kütüphanesi", TDVİA, C. 19, s. 51-52.
Defter-i Kütüphane-i Hüsrev Paşa,Te'sis Tarihi 1255, (ty). İstanbul: Mahmud Bey Matbaası.
DİRİCAN, Elif (2007). Sehmî Divanı İnceleme, Metin, Dizin, Ankara: Gazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
Diyanet İşleri Başkanlığı "40 Hadis: Komşuluk, Merhamet, Ramazan" http://hadis.diyanet.gov.tr/Eserler.aspx. Erişim 27.05.2015.
GIYNAŞ, Kemal Ali (2012). “Hilali'nin Manzum Hadis Tercümesi”, Turkish studies, C.vıı/ı, (2012), s. 1133-1157.
GİRİŞEN, Nilay (2011). Hazînî'nin Kırk Hadis Tercümesinde Kelime Grupları, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
GÖKDEMİR, Atilla (2014). Müellifi Bilinmeyen Bir Manzum Hadis Tercümesi, İnceleme, Metin, Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
GÜZEL, Bilal (2012). Kemiksiz-zâde Safvet Mustafa ve "Nuhbetü'l-âsâr min Ferâidi'l-Eş'âr İsimli Şair Tezkiresi, Ankara: Gazi Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
Heyet (1990). "Sehmî", Türk Dili ve Edebiyatı Ansiklopedisi, İstanbul: Dergah Yay., C. 7.
İLHAN, Enes (2015). "Divan Edebiyatına Mensup Bazı Şairlerin Bilinmeyen Gazelleri: Tespit e Tenkit", Turkish Studies International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 10/4 Winter 2015, p. 575-588 DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.7945 ISSN: 1308-2140, ANKARA-TURKEY
İNALCIK, Halil (1999). "Hüsrev Paşa, Koca", TDVİA, C. 19, s. 41-45.
İPEKTEN, Haluk, İsen, Mustafa, Kılıç, Filiz, Aksoyak, İsmail Hakkı, Eyduran, Aysun (2002). Şair Tezkireleri, Ankara: Grafiker.
İPŞİRLİ, Mehmet (2003). "Medrese", TDVİA, C. 28, s. 327-333. ...................(1993). "Çivizâde Mehmed Efendi", TDVİA, C. 8, s. 347-348.
İSEN, Tûbâ Işınsu (2002). Divan Şiirinde Fahriye, Bilkent Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
KANDEMİR, M. Yaşar (2002). "Kırk Hadis", TDVİA, C. 25, s. 467-470.
..................................(1997). "Hadis", TDVİA, C. 15, s. 27-64.
KAPLAN, Mahmut (1996). Neşatî Divanı, İzmir: Akademi Kitapevi.
KARAHAN, Abdülkadir (2002). "Kırk Hadis: Türk Edebiyatı", TDVİA, C. 25, s. 470-473.
...............................(1991). İslam-Türk Edebiyatında Kırk Hadis Toplama, Tercüme ve Şerhleri, Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı.
.............................(1978). “Abdurrahman Câmî'nin Seyyid İbrâhim Osmanzâde Tarafından Tercüme Edilmiş Bilinmeyen Bir Kırk Hadîs Tercümesi”, Prof. M. Tayyip Okiç Armağanı, Sevinç Matbaası, Ankara 1978, s. 71-86.
KILIÇ, Filiz (1998). XVII. Yüzyıl Tezkirelerinde Şair ve Eser Üzerine Değerlendirmeler, Ankara: Akçağ Yayınları.
KILIÇ, Müzahir (2001a). “Edebiyat Tarihi Bakımından Kırk Hadisler”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, S. 18 (2001), s. 93-101.
......................(2001b). Hâkânî Mehmed Bey, Hayatı, Kişiliği ve Hadis-i Erba’în’in Tenkitli Metni, Atatürk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
KIZILTAŞ, Maşallah (2015). "Besnili Lüzûmî ve Kaybolan Dîvânı", Turkish Studies International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 10/4 Winter 2015, p. 671-686 DOI Number: http://dx.doi.org/10.7827/TurkishStudies.7908
ISSN: 1308-2140, ANKARA-TURKEY KORKMAZ, Seyfullah (ty). Şâir Nâbî'nin Kırk Hadis Tercümesi, İstanbul: Sefine Yay.
KÖKSAL, M. Fatih (2007). “Yenipazarlı Vâlî'nin Manzum İlk Kırk Hadis Tercümesi”, Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, Özel Sayı (2007), s. 237-251.
Kur'an-ı Kerim Me'âli (2011). Haz. Halil Altuntaş, Muzaffer Şahin, Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı.
KÜÇÜK, Sabahattin (1997). Münif'in Kırk Hadis Tercümesi", Türkoloji Dergisi, C. 12/1 (1997), s. 89-105.
KÜÇÜKAŞCI, Mustafa Sabri (2009). "Sehm (Beni Sehm)", TDVİA, C. 36, s. 323-4.
KÜRKÇÜOĞLU, Kemâl Edip (1951). Fuzûlî Kırk Hadîs Tercümesi, Millî Eğitim Basımevi, İstanbul.
Mehmed Fahreddin (1998). "Sehmî", Gülzâr-ı İrfân, (Aktaran, Kadir Atlansoy, Bursa Şairleri, s. 386-387.
Mustafa Safâyî Efendi (2005). Tezkire-i Safâi; Nuhbetü’l-Âsâr min Fevâidi’l-Eşâr, İnceleme, Metin, İndeks, Haz. Pervin Çapan, Ankara, AKM Başkanlıgı Yay.
Müstakimzâde Süleyman Sadeddin (1998). Mecelletü’n-Nisab Fi’n-Nisbi ve’l-Künâ ve’l-Elkâb, Ankara, Kültür Bakanlığı Yay., Tıpkı Basım.
Nevevi (1991). Kırk Hadis, Terc. Ahmed Naim, Ankara.
POYRAZ, Yakup (2014). "Manastırlı Hasan bin Ali'nin Ehâdîs-i Erba'în Adlı Manzum Kırk Hadis Tercümesi", Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi, C. 14/2 (2014), s. 109-135.
SCHİMMEL, Annemarie (1997). Sayıların Esrarı, Terc. Mehmed Temelli, İstanbul: Verka Yay.
SEVGİ, Ahmet (2001). “Azmî'nin Hadîs-i Erba'în Tercümesi”, Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, S. 9 (2001), s. 107-132.
...................... (1999). "Molla Câmî'nin Erba’în’i ve Türkçe Manzûm Tercümeleri, Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, S. 6 (1999), s. 1-145.
...................... (1993a).“Câmî'nin Kırk Hadîsi'nin Türkçe ve Arapça Manzûm Bir Tercümesi Üzerine”, MÜFEF Türklük Arastırmaları Dergisi Âmil Çelebioğlu Armağanı, S. 7 (1993), s. 517-536.
...................... (1993b). Merdümî-Tuhfetü’l-İslâm (Manzûm Kırk Âyet ve Kırk Hadis Tercümesi), Selçuk Üniversitesi Basımevi, Konya.
...................... (1988). “Mevlânâ Cemâl Efendi'nin Manzum Kırk Hadis Tercemesi”, İslami Edebiyat, S. 3 (1988), s. 25-27.
SUCU, Nurgül (2006). "Eski Türk Edebiyatında Tercüme Geleneği", Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, S. 19 (2006), s. 126-148.
ŞENGÜN, Necdet (2007). "Nazîr İbrâhim-i Gülşenî ve Farklı Bir Kırk Hadis Denemesi (Risâle-i Ehâdîs-i Erbaîn-i Sülâsiyye), C.Ü. İlahiyat Fakültesi Dergisi, C. XI/1 (2007), s. 279-298.
Şeyh Mehmed bin Mehmed el-Bursevi (1318/1901). Manzûm Hadîs-i Erba'în Tercümesi, Tâbi'i: Mahmud Bey Matbaası Müdürü İhsan, Dersaadet: Mahmud Bey Matbaası.
Şeyhî Mehmed Efendi, (1989). Şakâyık-ı Nu’mâniye ve Zeylleri, Vekâyi‘ü’l-Fudalâ 1. Haz.
Abdülkadir Özcan, İstanbul, Çağrı Yay.
TOLASA, Harun (2002). Sehî, Latifî ve Âşık Çelebi Tezkirelerine Göre 16. Yüzyılda Edebiyat Araştırma ve Eleştirisi, Ankara: Akçağ Yayınları.
........................(1982). “Divan Şairlerinin Kendi Şiirleri Üzerine Düşünce ve Değerlendirmeleri”.
Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Araştırma Dergisi, 1 (1982), 15-46.
TUMAN, Nâil (2001). Tuhfe-i Nâilî, Divan Şâirlerinin Muhtasar Biyografileri, Haz. Cemal Kurnaz, Mustafa Tatçı, Ankara: Bizim Büro Yay.
ÜNAL İ.Hakkı, "İslam Kültüründe Kırk Hadis Geleneği ve Şeyh Hamid-i Veli'nin Hadis-i Erbain Şerhi", Ankara Üniversitesi ilahiyat Fakültesi Dergisi, cilt 39, Ankara 1999, s.l37-146.
ÜZGÖR, Tahir (1990). Türkçe Divan Dibaceleri, İstanbul: Kültür Bakanlığı Yayınları.
YAZAR, Sadık (2011). Anadolu Sahası Klasik Türk Edebiyatında Tercüme ve Şerh Geleneği, İstanbul: İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Doktora Tezi.
YILDIRIM, Selahattin (2000). Osmanlı'da Kırk Hadis Çalışmaları, İstanbul.
YILDIZ, Alim (2011). “Sirâcî'nin Manzum Kırk Hadis Tercümesi, C.Ü. İlahiyat Fakültesi Dergisi, C. XV, S. 1 (2011), s. 127-150.
................... (2003). “Okçuzâde Mehmet İâhî ve Manzum Kırk Hadis Tercümesi: Ahsenü'l-Hadîs”, DEÜ İlahiyat Fakültesi Dergisi, S. 17 (2003), s. 115-148.
YILMAZ, Hasan Kâmil (1990).Tasavvufî Hadis Şerhleri ve Konevî’nin Kırk Hadis Şerhi, İstanbul,
Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları.
YILMAZ, Hayati (1996). “Hadis İlminde Kudsî Hadisler ve Bu Konuda Yapılan Çalışmalar”, SAÜ İlahiyat Fakültesi Dergisi, 1 (Adapazarı), s. 163-197.