MUSTAFA SATI BEY’İN GÖRÜŞLERİ DOĞRULTUSUNDA YAPILANDIRMACILIK ANLAYIŞINA FARKLI BİR BAKIŞ AÇISI

Bilgi çağının yaşandığı günümüzde eğitim sistemimizde temel amaç, öğrencilerimize mevcut bilgileri aktarmaktan çok bilgiye ulaşma becerilerini kazandırmak olmalıdır. Bu sebepten dolayı önceden davranışçılık yaklaşımını benimseyen ve eğitim öğretim ortamlarını bu yaklaşıma göre düzenleyen Türkiye, 2005-2006 öğretim yılında ilköğretim düzeyindeki programlarda gerçekleştirmiş olduğu köklü değişim ile yapılandırmacı yaklaşımı temel alan bir öğretim programını benimsemiştir. Ancak yapılandırmacılığın tüm olumlu yönlerine rağmen eleştiri alan tarafları da bulunmakta, ülkemizde var olan eğitim öğretim uygulamalarına bakıldığında teoride benimsenen ve pratikte izlenen yaklaşımların tam olarak birbiriyle örtüşmediği görülmektedir. Yapılandırmacılık kuramının tüm olumlu yanları ve eleştirileri göz önünde bulundurulduğunda, bu kuramı olduğu gibi benimsemek yerine toplumumuza ve değer sistemlerimize uygun hale dönüştürerek eğitim sistemimize uyarlamanın daha doğru olacağı düşüncesinden hareketle bu çalışmada Osmanlı'daki eğitim sisteminin önemli isimlerinden Mustafa Satı Bey'in eğitim bilimine dair en önemli eseri olan ve II. Meşrutiyet döneminde öğretmen okullarında temel pedagojik kaynak olarak okuttuğu Fenn-i Terbiye adlı kitabının yapılandırmacılık bağlamında incelenmesi amaçlanmıştır. Satı Bey'in fikirleri ve yapılandırmacılık kuramının dayanakları karşılaştırıldığında, büyük benzerlikler görmek mümkündür. Tüm bu benzerliklerin yanı sıra Satı Bey'in örtüşmemekte, farklı yönleri bulunmaktadır. İncelenen düşünceler doğrultusunda yapılandırmacılık kuramının ahlak eğitimi, toplumsal çıkarı ön planda bulundurma, fiziksel eğitim ve hakikat sevgisi gibi bazı yönlerden zenginleştirilerek toplumumuza uyarlanmasının, tek bir kuramın belirttiklerine sıkı sıkıya bağlı kalmak yerine eğitim sistemimizi ileriye taşıyacağını düşündüğümüz tüm unsurların eğitim öğretim ortamlarına entegre edilmesinin yararlı olacağı sonucuna varılmıştır

A DIFFERENT PERSPECTIVE ON CONSTRUCTIVISM IN LINE WITH VIEWS OF SATI' AL-HUSRI

The fundamental objective in our educational system in today's information age should involve ensuring students to gain the skills of having access to information, rather than just transferring the information to them. Having thus adopted the behaviorism approach earlier and arranged the educational environment accordingly, Turkey realized a radical transformation in elementary education programs in the academic year 2005 - 2006, and adhered to a teaching program which takes constructivist approach as basis. On the other hand, constructivism has a number of criticized aspects despite all of its positive qualities; it is actually seen in terms of educational practices in our country that there are differences between approaches theoretically adopted and those practically followed. Considering all positive and criticized aspects of the theory of constructivism and acting from the consideration that it would be more appropriate to adapt this theory to our society, value systems and educational system instead of adopting the theory in its existing form, this study aims at examining, in the context of constructivism, the book titled Fenn-i Terbiye, which is the most important work on pedagogy by Sati' al-Husri, a significant educationalist of Ottoman educational system, and which was a basic pedagogic source at teaching schools in the Second Constitutionalist Period. Major similarities can be seen between the views of Sati' alHusri and bases of the constructivist theory. Except for all these similarities, certain views of Sati' al-Husri do not correspond to the constructivist theory but have different qualities. In line with the views analyzed, it is concluded that adaptation of the constructivist theory to our society by enriching the theory with particular aspects such as moral education, social interest as a matter of priority, physical education and love of truth will be beneficial as well as integration of all elements, which we regard as propelling factors for the future of our educational system, to educational environments instead of being strictly attached to teachings of a single theory

PDF

___

AKPINAR, E.,& ERGİN, Ö. (2005). Yapılandırmacı Kuramda Fen Öğretmeninin Rolü. İlköğretim- Online, 4(2), 55- 64.
ALESANDRİNİ, K.,LARSON, L. (2002). Teachers Bridge to Constructivism. The Clearing House, 75, 118- 122.
AYDIN, H. (2006). Eleştirel Aklın Işığında Postmodernizm, Temel Dayanakları ve Eğitim Felsefesi. Eğitimde Politika Analizleri ve Stratejik Araştırmalar Dergisi, 1(1).
BALOĞLU, N.,YÜKSEL, S. ve KARADAĞ, E. (2010). İlköğretim Okulu Öğretmenlerinin Yapılandırmacı Düşünme Stilleri ve Yaşam Çatışması. Kuramsal Eğitimbilim, 3 (2), 83-99.
BUCCİ, W. (1985). Dual coding: A cognitive model for psychoanalytic research. Journal of the American Psychoanalytic Association, 33(3), 571–607.
BROOKS, J.G. ( 1993). The case for constructivist classrooms. Virginya: ASCD Alexandria.
COŞKUN, E. (2005). İlköğretim 4. ve 5. sınıf öğretmen ve öğrencilerinin yeni Türkçe dersi öğretim programıyla ilgili görüşleri üzerine nitel bir araştırma. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 5(2), 421-476.
DEMİREL, Ö. ( 2012). Eğitimde program geliştirme: Kuramdan uygulamaya. Ankara: PegemAkademi.
DUCHARME, C. C. (1993). Historical roots of the projectapprach in the United States: 1850-1930. National Association For The Education Of Young Children, Anaheim, Ca.
EPSTEİN, S. (1994). Integration of the cognitive and the psychodynamic unconscious. American Psychologist, 49(8), 709–724.
ERGÜN, M. (2004). Eğitimin Felsefi Temelleri: Öğretmenlik Mesleğine Giriş. (Ed: Demirel, Ö. & Kaya, Z). Ankara: PegemA Yayıncılık.
EVREKLİ, E., ŞAŞMAZ-ÖREN, F., &İNEL, D. (2010). Öğretmen adaylarının yapılandırmacı yaklaşımı uygulamaya yönelik öz yeterliliklerinin cinsiyet, bölüm ve sınıf düzeyi değişkenleri açısından incelenmesi. In International Conference on New Trends in Education and Their Implications.
FER, S. (2009). Social constructivism and social constructivist curricula in Turkey for the needs of differences of young people: Overview in light of the PROMISE project. In T. Tajmel& S. Klaus (Eds.), Science education unlimited: Approaches to equal opportunity in learning science (pp. 179-199). Münster: Waxmann Verlagco. Publisher.
FER, S.,&CIRIK, İ. (2007). Yapılandırmacı öğrenme: Kuramdan uygulamaya. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
GÖMLEKSİZ, M. N. & ELALDI, Ş. (2011). Yapılandırmacı Yaklaşım Bağlamında Yabancı Dil Öğretimi. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic. 6(2) , p. 443-454.
GÜLER, D. S. ve ÖZTÜRK, F. (2003). Türkiye’de okul öncesi öğretmeni yetiştirmeye dönük ilk program ve uygulamalar. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 2(4), 261- 275.
GÜNDÜZ, M. (2012). Mustafa Satı Bey ve Eğitim Bilimi- Fenn-i Terbiye, Cilt 1 ve 2. Ankara: Otorite Yayınları.
GÜR, B. S. (2007). Eğitimde post-modern masallar: Yeni yaklaşımlar, yeni sorunlar. The Center for Open and Sustainable Learning, Utah State University.
HARLEN, W. (1998). TheTeaching of Science in Primary School (2nd ed.). London: David FultonPublishers
KARADÜZ, A. (2010). Dilbecerileri ve eleştirel düşünme. International Periodical For The Languages, Literature And History Of Turkish Or Turkic. 5(3),1566-1593.
KAYA, B., TOPÇU, E., KOP, Y. (2014). 7. Sınıf Sosyal Bilgiler Çalışma Kitaplarının Yapılandırmacı Öğrenme Yaklaşımı Açısından İncelenmesi. Turkish Studies International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic. 9(5), p. 1327-1340.
KILIÇ B., G. (2001). Oluşturmacı Fen Öğretimi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri,1(1), 7- 22.
KILIÇ, E., KARADENİZ, Ş. & KARATAŞ, S. (2003). İnternet destekli yapıcı öğrenme ortamları. Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 23(2). 149-160.
KORKMAZ, H. ve KAPTAN, F. (2001). Fen eğitimde proje tabanlı öğrenme yaklaşımı. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 20.
OĞUZKAN, A. F. (1985). Orta dereceli okullarda öğretim: Amaç ilke ve yöntemler. Ankara: Emel Matbaacılık.
ÖZDEMİR, Y. (2007). Sınıf öğretmenlerinin yapılandırmacı öğrenme kuramıyla ilgili bilgi düzeyleri. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ondokuzmayıs Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Samsun.
ÖZMEN, H. (2004). Fen öğretiminde öğrenme teorileri ve teknoloji destekli yapılandırmacı (constructivist) öğrenme. The Turkish Online Journal of Educational Technology, 3(1), 100-111.
SABAN, A. (2002). Öğrenme öğretme süreci. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
ŞİMŞEK, N. (2004). Yapılandırmacı öğrenme ve öğretime eleştirel bir yaklaşım. Eğitim Bilimleri ve Uygulama , 115-139.
TABER, K. S. (2000).ChemistryLessonsforUniversities: A Review of ConstructivistIdeas. UniversityChemistryEducation. 4(2). 63-72.
VERMETTE, P. &FOOTE, C. (2001). Constructivist philosophy and cooperative learning practice: Toward integration and reconciliation in secondary classrooms. American Secondary Education. 30(1). 26-37.
VİCTOR, E.,KELLOUGH, R.D. (2000). Science for the elementary and middle school (9th Ed.). Upper Saddle River,NJ: Prentice-Halll,Inc.
YAŞAR, Ş. (1998). Yapısalcı kuram ve öğrenme-öğretme süreci. VII. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi, Selçuk Üniversitesi, Konya.
YEŞİLYURT, E. (2011). Yapılandırmacı Öğrenme Temelli Bir Öğretim Programının Oluşturulmasına İlişkin Öğretmen Adaylarının Görüşlerinin Değerlendirilmesi. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic. 6(4), p. 865-885.