SOSYAL HİZMET MÜDAHALESİNİ ARAŞTIRMAK: UYGULAMA KANITLARLA NASIL GÜÇLENDİRİLEBİLİR?

Yarı-deneysel araştırma tasarımları (çıktı çalışmaları olarak da adlandırılır), belirli bir müracaatçı grubuna yönelik sosyal hizmet müdahalesinin etkisinin ölçülmesini ve değişimin yönünün belirlenmesini sağlar. Bu tasarımlar, sosyal hizmet mesleğinin hem bilimsel temellerinin korunmasına ve geliştirilmesine, hem de mesleğin toplumsal kabul düzeyinin ve prestijinin artmasına katkı sağlar. Uluslararası literatürde, yarı-deneysel çalışmaların nicelik ve nitelik bakımından sosyal hizmet araştırmaları arasında dikkate değer bir konumu vardır. Ne var ki Türkiye’deki sosyal hizmet araştırma literatüründe bu tasarımdaki çalışma sayısı çok azdır. Yüksek lisans ve doktora tezlerinin yanı sıra birincil odağı sosyal hizmet olan tek ulusal hakemli dergi, Toplum ve Sosyal Hizmet’teki araştırma makaleleri yöntem yönünden tarandığında, ağırlığı nicel gözlemsel-betimsel çalışmaların oluşturduğu görülmüştür. Bu makalenin amacı, yarı-deneysel araştırma tasarımlarını sosyal hizmet mesleğinin ve araştırmalarının kendine has özelliklerini dikkate alarak incelemektir. Makale yoluyla Türkiye’deki sosyal hizmet araştırmacılarının yarı-deneysel deseni daha çok tercih etmelerine –bilgi ve yüreklendirme sağlayarak– katkıda bulunulması ümit edilmiştir. Yarı-deneysel tasarımların daha sık kullanılmasıyla Türkiye’de sosyal hizmet uygulamalarının bilimsel temellerinin kanıtlarla güçlendirilmesi kolaylaşacaktır.

Anahtar Kelimeler:

Müdahale araştırması, sosyal hizmet araştırması, yarı-deneysel araştırma tasarımları, çıktı çalışması, kanıta-dayalı uygulama

Researching Social Work Intervention: How to Strengthen Practice with Evidences?

Quasi-experimental research designs (also known as outcome studies) are conducted to observe the effects of particular social work interventions in a specified client group so as to determine the direction of changes after interventions. These designs contribute to both strengthening the scientific basis of social work profession and increasing the profession’s social acceptance and prestige levels. In the international literature, quasi-experimental studies have a remarkable place in terms of quantity and quality among social work research. However, the number of these designs is scarce in the Turkish social work literature. Master's and doctoral theses and research papers in the Society and Social Work–as the only national refereed social work journal–were screened by looking at their methods sections. Most of the original research was found to be quantitative empirical-descriptive studies. This article aimed to examine the quasi-experimental research design by taking into account of the distinctive features of social work research and profession. By encouraging and informing them, we hope to contribute to the experiments of social work researchersto encourage them to favor quasi-experimental designs more often in Turkey. By producing evidences,more frequent use of the quasi-experimental design will facilitate the growth of scientific basis of social work practice in Turkey.

Keywords:

Intervention research, social work research, quasi-experimental research designs, outcome study, evidence-based practice,

PDF

___

Altınova, H. ve Adıgüzel, Ö. (2014). “Yaratıcı Drama Yönteminin Kadınların Cinsiyet Rolü Bilincine Etkililiği”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 25(1):35–60.
American Psychological Association. (2009). Publication Manual of the American Psychological Association (6th ed. ). Washington, DC: Author.
Anastas, J. W. (1999). Research Design for Social Work and the Human Services (2nd ed. ). New York: Columbia University Press. Cook, T. D. ve Shadish, W. R. (1994). “Social experiments: Some developments over the past 15 years”, Annual Review of Psychology, 45, 545–580.
Daşbaş, S. (2013). “Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezlerinde Ailelere Yönelik Sosyal Hizmet Uygulaması: Bir Değerlendirme Araştırması”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 24(1):101–114.
Duyan, V. ve Altınova, H. (2015). “Gruplarla Sosyal Hizmetin Sosyal Hizmet Öğrencilerinin Eleştirel Düşünme Becerisine Etkisi”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 26(1):7–22.
Duyan, V. ve Gökçearslan, E. (2004). “Sosyal Grup Çalışması Uygulamasının Psikolojik Gereksinimlere Etkisi”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 15(1):61–74.
Duyan, V. , Tuncay, T. , Sevin, Ç. ve Erbay, E. (2011). “Sosyal Hizmet Öğrencilerinin Eşcinselliğe Yönelik Tutumları: Bir Atölye Eğitiminin Etkileri”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 22(2):7-16.
Erkan, G. ve Duyan, V. (2000). “Sosyal Hizmette Mülakat Dersinin Öğrencilerin Empatik Anlayışına Etkisi”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 12(1):29–37.
Kirk, S. A. (1999). Social Work Research Methods: Building Knowledge for Practice. Washington, DC: NASW Press. Moore, A. ve McQuay, H. (2006). Bandolier’s Little Book of Making Sense of the Medical Evidence. New York: Oxford University Press.
Nunnally, J. C. (1978), Psychometric Theory, New York: McGraw-Hill Press.
Proctor, E. K. ve Rosen, A. (2008). “From knowledge production to implementation: Research challenges and imperatives”, Research on Social Work Practice, 18(4), 285-291.
Reçber, B. (2011). “Bir Özsaygı Geliştirme Programının Yetiştirme Yurdunda Yaşayan Ergenlerin Özsaygı Düzeylerine Etkililiği”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 22(1):115–132.
Rothman, J. ve Thomas, E. J. (1994). Intervention Research: Design and Development for Human Service. New York: Haworth Press
Rubin, A. ve Babbie, E. R. (2008). Research Methods for Social Work (6th ed. ). Belmont, CA: Thomson.
Rubin, A. ve Parrish, D. (2007). Problematic phrases in the conclusions of published outcome studies: Implications for evidence-based practice. Research on Social Work Practice, 17(3), 334–347.
Thyer, B. (2012). Quasi–Experimental Research Designs. New York: Oxford University Press.
Thyer, B. A. (2008). Preparing Research Articles. New York: Oxford University Press.
Tuncel, Z. A. ve Demirel, M. (2010). “İlköğretim Öğrencilerinin Sosyal Sorun Çözme Becerilerinin Geliştirilmesine İlişkin Bir Çalışma”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 21(1):25–44.
Zeren, Ş. G. (2007). “HIV/AIDS’e Yönelik Önleyici Bir Program: HIV/AIDS’e Yönelik Psiko–Eğitim Programı”, Toplum ve Sosyal Hizmet, 18(1):111–126.