Demokrasi, Katılım ve Teknoloji: Demokrasinin Teknoloji Paradoksları

Doğrudan demokrasi antik Yunan’dan miras kalmıştır ancak bugünün temsili demokrasisi Sanayi Devrimi’nin ürünüdür. Sanayi Devrimi’nden sonra gelen teknolojik yenilikler, temsili demokrasinin dünya coğrafyasına yayılmasına neden olmuştur. Yeni iletişim teknolojileri ile beraber temsili demokrasiden doğrudan demokrasiye tekrar geçilebileceği tartışmaları yapılmaya başlanmıştır. Yeni iletişim teknolojilerinin şüphesiz ki, kamuoyu oluşturma ve halkı bilinçlendirmede rolleri vardır. Ancak bu teknolojilerin toplumları bazı tehlikelerle yüz yüze getirdiği de bir gerçektir. Bu bağlamda, yeni iletişim teknolojilerinin demokrasiyi paradoksal bir sürece soktuğu açıkça görülmektedir. Demokrasi ve teknoloji ilişkisini açıklamakta tekno-septik ve tekno-optimist olmak üzere iki farklı yaklaşım bulunmaktadır. Burada özellikle tekno-septik yaklaşım merkezinde demokrasi ve teknoloji arasındaki ilişki incelenmiştir. Buradan hareketle teknolojinin demokrasiye yaptığı olumsuz katkılar mercek altına alınmış ve en nihayetinde bu olumsuz katkıların önüne geçilebilmesi için birtakım öneriler getirilmeye çalışılmıştır. Bu minvalde bu çalışmanın amacı, demokrasinin teknoloji paradokslarını ortaya koymak ve çözüm önerileri getirmeye çalışmaktır.

DEMOCRACY, PARTICIPATION AND TECHNOLOGY: THE PARADOXES OF DEMOCRACY IN TECHNOLOGY

Direct democracy was inherited from Ancient Greece while today's representative democracy is a by-product of the Industrial Revolution. The technological innovations of the post-industrial era led the representative democracy to spread worldwide. The introduction of new communication technologies initiated the arguments on the possibility of the re-employment of direct democracy. Undoubtedly, new communication technologies had the roles of moulding public opinion and raising public awareness. Nevertheless, the reality that these technologies pose some dangers to societies cannot be denied. In this sense, it was seen that new communication technologies put democracy into a paradoxical process. Two different approaches have been used to explain the relationship between democracy and technology: techno-septic and techno-optimist approaches. In this research, the relationship between democracy and technology was studied particularly with the techno-septic-centred approach. Starting from this point of view, the negative effects of technology on democracy were put under the scope and several solutions were offered in the study. Within this direction, the objective of endeavour in this study is to present the paradoxes of democracy within technology and solution proposals.

PDF

___

Adorno, T. W. (2008). Kültür Endüstrisi Kültür Yönetimi. İletişim yayınları.
Aksoy, A. (200?). İnternet ve demokrasi. Türk Demokrasi Vakfı Yayınları, 1.
Arıkboğa, E. (1998). Yerel Yönetimler Katılım ve Mahalle Muhtarlığı. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, marmara üniversitesi, sosyal bilimler enstitüsü.
Ashton, T.S. (1948). The Industrial Revolution 1760-1830. Oxford Univercity press.
Ateş, T. (1976). Demokrasi. Eser matbaası.
Aydın, M. (2002). Küreselleşmeye Genel Bir Bakış. Siyasi Ekonomik ve Kültürel Boyutlarıyla Küreselleşme. Ufuk kitapları.
Bimber, B. (2002). İnternet ve Siyasi Dönüşüm: Hızlandırılmış Çoğulculuk. Cogito, No:30. Yapı Kredi yayınları.
Buran, H. (2009). Siyasal rejim sınıflamalarının yeniden gözden geçirilmesi üzerine. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 14(1).
Connerton, P. (1999). Toplumlar Nasıl Anımsar (Çev. Alâeddin Şenel). Ayrıntı yayınları.
Dahl, R. A. (2001). Demokrasi Üstüne (Çev. Betül Kadıoğlu). Phoenix yayınevi.
Dahlgren, P. (2003). The internet, public spheres and political communication: dispersion and deliberation. Political Communication, 22.
DİE. (1995). İstatistik Göstergeler. 1923-1995, Yayın No: 1883.
Erdemir E. & Koç, U. (2009). Bilgiyi yönetmek mümkün mü? Eleştirel yönetim çalışmaları çerçevesinde bilgi yönetimi. Bilgi Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi, IV(2).
Ersöz, S. (2005). İnternet ve demokrasinin geleceği. Selçuk İletişim Dergisi.
Foucault, M. (1999). Bilginin Arkeolojisi (Çev. Veli Urhan). Birey yayıncılık.
Fucuyama, F. (2006). Tarihin Sonu ve Son İnsan (Çev. Zülfü Dicleli). Profil yayıncılık.
Habermas, J. (1997). Kamusallığın Yapısal Dönüşümü (Çev. Tanıl Bora & Mithat Sancar). İletişim yayınları.
Habermas, J. (2004). İdeoloji Olarak Teknik ve Bilim (Çev. Mustafa Tüzel). Yapı Kredi yayınları.
Heywood, A. (2006). Siyaset (Çev. Bekir Berat Özipek). Liberte yayınevi.
Homeros. (2011). Odysseia (Çev. Azra Erhat & A. Kadir). Can yayınları.
Karaçor, S. (2009). Yeni iletişim teknolojileri, siyasal katılım, demokrasi. Yönetim ve Ekonomi Dergisi, 16(2).
Keane, J. (2010). Şiddet ve Demokrasi (Çev. Meral Üst). İmge kitabevi.
Köker, L. (2008). Demokrasi, Eleştiri ve Türkiye. Dipnot yayınları.
Latouche, S. (1993). Dünyanın Batılılaşması. Ayrıntı yayınları.
Maalouf, A. (2009). Çivisi Çıkmış Dünya (Çev. O. Türkay). Yapı Kredi yayınları.
Maalouf, A. (2010). Ölümcül Kimlikler. Yapı Kredi yayınları.
Nancy, J. L. (2010). Demokrasinin Hakikati (Çev. M. Erşen). Monokl yayınları.
Norris, P. (2001). Digital Divide: Civic Engagment, Information Poverty and The Internet in Democratic Societies. Cambridge Univesity press.
Sartori, G. (1993). Demokrasi Teorisine Geri Dönüş (Çev. Tunçer Karamustafaoğlu & Mehmet Turhan). Türk Demokrasi Vakfı yayınları.
Stratton, J. (2000). Siber alan ve Kültürün Küreselleşmesi. İnternet: Üçüncü Devrim?Cogito, 30. Yapı Kredi yayınları.
Tannenbaum, D. & Schultz, D. (2007). Siyasi Düşünce Tarihi. Adres yayınları.
Timisi, N. (2002). Yeni İletişim Teknolojileri ve Demokrasi. Dost kitabevi.
Türköne, M. (2007). Siyaset. Lotus yayınları.
Oktay, C. (2003). Siyaset Bilimi. Alfa yayınları.
Öz, H. B. (2009). Modern Siyasal İdeolojiler. İstanbul Bilgi Üniversitesi.
Wilhelm, A. G. (2000). Democracy in The Digital Age. Routledge.