Tanzimat’tan bu yana kültür – sanat çevrelerinin gündeminden düşmeyen “ulusallık / evrensellik” tartışmaları, genellikle “batılılaşma / öze dönüş/ halka inmek” gibi söylemler etrafında ele alınmıştır. Kavramın içeriği, yüklendiği anlam; dönemlere, düşünürlerin / sanatçıların/ eleştirmen ve yazarların sosyo – kültürel, siyasi ve tarih anlayışlarına göre farklılıklar göstermiş, bir sanat yapıtının “ulusal” ya da “evrensel” oluşu belli değerlerle açıklanmaya çalışılmıştır Tartışmaların temelinde çoğu zaman sanat yapıtının özgünlüğü, çağcıllığı, kalıcılığı ve temsil gücü göz önünde bulundurulmuş, buna göre sanatçının bir yandan ulusal kimliğini koruması, bir yandan da evrensel olanı yakalaması beklenmiştir. Sorun, bu ikili durumun ön koşullarını / gerçekleşme olanaklarını belirleme ve ortak bir noktada buluşma güçlüğünde ortaya çıkmıştır.

Arguments related to “nationalism / universalism” that never fall down from cultural artistic areas’agenda since Reorganization have usually been taken into account around the expressions such as “westernization / returning to the core / reaching at society”. The introduction of concept and its meaning attributed have shown varieties according to periods, scholars, artists, critics and writers’ socio - cultural, political and historical understandings and a “national” or “universal” being of an art work has been explained with obvious values. In the basis of debates, mostly; the originality, modernness, permanence and representation power of an art work have been taken into consideration, so it has been expected from an artist to preserve its national identity on one hand and reach at the universal one on the other hand. The problem has occurred in determining and reaching at a common point of this double case’s preconditions / realization possibilities.