Twitter’da Korku Söylemi Kullanımı: Siyasi Liderlere Dair Karşılaştırmalı Bir Analiz

İnsanları “ben” olmaktan çıkararak “biz” olmaya iten korku, toplumsal yapının oluşmasında ve bu yapıdaki yöneten-yönetilen ilişkilerinde rol oynayan temel ve belki de en güçlü duygudur. Bu duygu yönetenler ve yönetmek isteyenler tarafından halkın desteğini ve rızasını alarak iktidar alanlarını kazanmak, bu alanları korumak ve genişletmek amacıyla kullanılmaktadır. Sağlık, ekonomi, terörizm, savaş, demokrasi ve benzeri konulardaki korku kaynakları özellikle seçim dönemlerinde insanların sevk ve idarelerini sağlamak amacıyla daha yoğun şekilde kullanılmaktadır. Çok kısa sürede geniş kitlelere erişilebilmesini sağlayan sosyal medya platformları ise belirli amaçlar doğrultusunda oluşturulan bu korkuların yayılımına hizmet etmektedir. Özellikle toplumsal hareketlerin ve siyasi konuların mecrası haline gelen Twitter, aynı zamanda söz konusu korkuların üretildiği, dağıtıldığı ve tüketildiği bir mecradır. Bu bağlamda çalışmada, korkunun siyasi çıkarlar doğrultusunda kullanılmasına açıklık getirmek amacıyla Cumhur ve Millet İttifakı’nda yer alan siyasi parti liderlerinin 2023 Türkiye Cumhurbaşkanlığı Seçimine hazırlık döneminde paylaştıkları tweetler içerik analizi tekniği ile incelenmiştir. İki haftalık zaman diliminde paylaşılan tweetlerle sınırlı olan bu çalışma, korkunun Twitter ve siyasetle bağdaştırılarak incelendiği nadir çalışmalardan bir tanesi olması nedeniyle önem taşımaktadır. Analizler sonucunda, makul oranda kullanılması halinde korkunun daha geniş kitlelere erişebilmeyi sağladığı, ancak korku kültürünün siyasi başarıda tek başına belirleyici bir role sahip olmadığı görülmüştür.

Anahtar Kelimeler:

Siyasal İletişim, Korku, Korku Dili, Korku Kaynağı, Twitter

The Use of Fear Discourse on Twitter: A Comparative Analysis of Political Leaders

The fear that pushes people to become “we” instead of “me” is the fundamental and perhaps the most powerful emotion that plays a role in forming social structure and the governing-governed relationships in this structure. This emotion is used by those who rule and those who want to rule it with the support and consent of the people to gain the areas of power, and protect and expand these areas. Sources of fear on health, economy, terrorism, war, democracy, and similar issues are used more intensively to provide the referrals and management of people, especially during election periods. Social media platforms, which enable access to large masses in a very short time, serve to spread these fears created for specific purposes. Twitter, which has become a medium for social movements and political issues, is also a medium where these fears are produced, distributed, and consumed. In this context, to clarify the use of fear in the direction of political interests, the tweets shared by leaders of political parties in the Cumhur and Millet Alliance during the preparation period for the 2023 Turkish Presidential Elections were analyzed using the content analysis method. This study, which is limited to tweets shared over a two-week period, is important as it is one of the rare studies analyzing fear in the context of Twitter and politics. As a result of the analyses, it was found that fear, if used in reasonable proportions, helps to reach wider audiences, but that the culture of fear alone does not play a decisive role in political success.

Keywords:

Political Communication, Fear, Language of Fear, Source of Fear, Twitter,

PDF

___

Akar, H. (2020). Siyasal bilgilenme, siyasal katılma ve kitle iletişim araçları. M. Akgül & M. Başarır (Ed.), Siyasal iletişim yazıları (ss. 131-148). Palet Yayınları.
Akdağ, M. (2020). Siyaset ve iletişim bağlamında siyasal iletişimin kavramsal çerçevesi. M. Akgül & M. Başarır (Ed.), Siyasal iletişim yazıları (ss. 9-28). Palet Yayınları.
Althusser, L. (2000). İdeoloji ve devletin ideolojik aygıtları. İletişim Yayınları.
Aristoteles. (2004). Retorik. Yapı Kredi Yayınları.
Arnhart, L. (2013). Platon'dan Rawls'a siyasi düşünce tarihi. Adres Yayınları.
Avşar, Z., & Balcı, A. U. (2021). Siyasal İletişim ve kavramlar. E. Karakoç & O. Taydaş (Ed.), Siyasal İletişim Teorik Tartışmalar Kavramlar, Kuramlar ve Stratejiler (ss. 5-25). Nobel.
Aziz, A. (2017). Siyasal iletişim. Nobel.
Baritci, Z. F. (2020). Gözetim bağlamında siyasal iktidarların denetim aracı olarak teknolojiyi kullanımı. M. Akgül & M. Başarır (Ed.), Siyasal iletişim yazıları (ss. 73-92). Palet Yayınları.
Baudrillard, J. (2022). Tüketim toplumu. Ayrıntı.
Bauman, Z. (2006). Liquid tear (1. Baskı). Polity.
Beck, U. (1992). Risk Society towards a new modernity. (1. Baskı). Sage Publications.
Bitirim, S. (2011). Postmodernizm perspektifinden halkla ilişkilerde etkinlikler ve imajlar: Halkla ilişkiler etiğinin değerlendirilmesi. S. Y. Becerikli (Ed.), Halkla ilişkiler ve reklamın anatomisi eleştirel bir kavrayış (ss. 119-148). Ütopya.
Castells, M. (2008). Ağ Toplumunun yükselişi / enformasyon çağı: Ekonomi, toplum ve kültür Cilt 1. İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Castles, S., & Miller, M. J. (1998). The age of migration international population movements in the modern world. Macmillan Press.
Çetin, H. (2012). Korku Siyaseti ve siyaset korkusu. İletişim Yayınları.
Çetinkaya, E. (2021). Covid-19 pandemisinin reklamlara yansıması. Selçuk İletişim Dergisi, 14(3), 1099-1125. https://doi.org/10.18094/ JOSC.940127
Değer, K. (2019). Siyasal aktörlerin korku iletilerini bir ikna aracı olarak kullanımı: 2002, 2007 ve 2011 genel seçimleri üzerinden bir inceleme. Global Media Journal TR Edition, 9(18), 71-107.
Folkman, S. (1984). Personal control and stress and coping processes: A theoretical analysis. Journal of Personality and Social Psychology, 46(4), 839-852. https://doi.org/10.1037//0022-3514.46.4.839
Folkman, S., & Lazarus, R. S. (1980). An analysis of coping in a middle-aged community sample. Journal of Health and Social Behavior, 21(3), 219-239. https://doi.org/10.2307/2136617
Gençgöz, T. (1998). Korku: Sebepleri, sonuçları ve başetme yolları. Kriz Dergisi, 6(2), 9-16. https://doi.org/10.1501/Kriz_0000000068
Göze, A. (2021). Siyasal düşünceler ve yönetimler. Beta.
Güçdemir, Y., & Göksu, O. (2015). Sosyal medyanın siyasal iletişim aracı olarak kullanımı: Barack Obama'nın 2012 başkanlık seçim kampanyası ile Recep Tayyip Erdoğan'ın 2014 cumhurbaşkanlığı seçim kampanyasının incelenmesi. F. Aydoğan (Ed.), İletişim çalışmaları (s. 45-61). Der'in Yayınları.
Halpin, H., & Henshaw-Plath, E. (2022). From indymedia to tahrir square the revolutionary origins of status updates on twitter. WWW '22: Proceedings of the ACM Web Conference 2022, 3465-3470. https://doi.org/10.1145/3485447.3512282
Hayden, M. V. (2016). Playing to the edge: American intelligence in the age of terror (Reprint ed.). Penguin Press.
Held, D., McGrew, A., Goldblatt, D., & Perraton, J. (1999). Global transformations: Politics, economics and culture. Stanford University Press.
Izard, C. E. (1978). Human emotions. Springer. https://doi.org/10.1007/978-1-4899-2209-0
Kırık, A. M. (2012). Arap Baharı Bağlamı’nda sosyal medya-birey etkileşimi ve toplumsal dönüşüm. 21. Yüzyılda Eğitim ve Toplum Eğitim Bilimleri ve Sosyal Araştırmalar Dergisi, 1(3), 87-98.
Krippendorff, K. (2004). Content analysis an introduction to its methodology. Sage Publication.
Lyon, D. (1994). The electronic eye the rise of surveillance society. University of Minnesota Press.
Machiavelli, N. (1955). Hükümdar. Yıldız Matbaası.
Manovich, L. (2001). The language of new media. The MIT Press.
Maslow, A. H. (1987). Motivation and personality. Longman.
Mayfield, A. (2008). What is social media. iCrossing. http://crmxchange.com/uploadedFiles/White_Papers/PDF/What_is_Social_Media_iCrossing_ebook.pdf
Mishra, P. (2017). Age of anger: A history of the present (1. Baskı). Farrar, Straus and Giroux.
Özçetin, B. (2018). Kitle iletişim kuramları kavramlar, okullar, modeller. İletişim Yayınları.
Reyes, A. (2011). Strategies of legitimization in political discourse: From words to actions. Discourse & Society, 22(6), 781–807. https://doi.org/10.1177/0957926511419927
Sağıroğlu, A. Z. (2021). Korku çağı: Terör, salgın ve mülteciler. İnsan ve Toplum, 11(4), 201-228. https://doi.org/10.12658/m0642
Scanfeld, D., Scanfeld, V., & Larson, E. L. (2010). Dissemination of health information through social networks: Twitter and antibiotics. American Journal of Infection Control, 38(3), 182-188. https://doi.org/10.1016/j.ajic.2009.11.004
Tokgöz, O. (2020). Siyasal iletişimi anlamak. İmge Kitabevi Yayınları.
Turan, E. (2013). Siyaset bilimine giriş. Palet Yayınları.
Twitter. (2020). Twitter 2020 global impact report. 11 Aralık 2022 tarihinde https://about.twitter.com/content/dam/about-twitter/en/company/global-impact-2020.pdf adresinden alındı
Twitter. (2022a). 2020 ABD seçimleri ve Twitter. Twitter, 11 Aralık 2022 tarihinde https://help.twitter.com/tr/using-twitter/us-elections adresinden alındı
Twitter. (2022b). Twitter. 11 Aralık 2022 tarihinde https://twitter.com/home adresinden alındı
Twitter. (2022c). Hakkında. Twitter, 11 Aralık 2022 tarihinde https://about.twitter.com/tr/who-we-are/twitter-for-good adresinden alındı
Twitter. (2022d). Twitter yardım merkezi. Twitter, 11 Aralık 2022 tarihinde https://help.twitter.com/tr adresinden alındı
Wild, B., Erb, M., & Bartels, M. (2001). Are emotions contagious? Evoked emotions while viewing emotionally expressive faces: quality, quantity, time course and gender differences. Psychiatry Research, 102(2), 109-124. https://doi.org/10.1016/s0165-1781(01)00225-6
Yıldırım, A. (2014). Bir halkla ilişkiler aracı olarak Twitter: T.C. Sağlık Bakanlığı örnek incelemesi. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi, 2(4), 234-253. https://doi.org/10.19145/guifd.88026
Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2016). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Seçkin.