Geleneksel Türk Çalgı Müziği Üst Düzey İcracılarının Performans Gelişim Süreçleri Üzerine Bir Araştırma

Bu araştırmanın amacı, Türk çalgı müziği üst düzey icracılarının performans gelişimsüreçlerini ayrıntılı bir şekilde incelemek, onların bu süreç içerisinde kullandıkları çalışmayöntemlerinin, anlayış, uygulama ve durumların neler olduğunu belirlemektir. Araştırmanitel araştırma tekniklerinden derin görüşme tekniği ile yürütülmüştür. Çalışmanınevrenini, geleneksel Türk çalgı müziği üst düzey icracıları oluşturmaktadır. Ud, kanun,tanbur, ney, klasik kemençe çalgılarını çalan ve her birinden iki kişi olmak üzere belirlenentoplam 10 üst düzey icracı ise örneklemi teşkil etmektedir. Belirlenen icracılar: Ud; YurdalTokcan, Necati Çelik. Kanun; Göksel Baktagir, Taner Sayacıoğlu. Tanbur; MuratAydemir, Özer Özel. Ney; Ercan Irmak, Yavuz Akalın. Klasik Kemençe; Derya Türkan veSelim Güler’dir. Görüşmelerden elde edilen veriler içerik çözümlemesi yöntemiyleçözümlenmiştir. Çözümlenen veriler yerli ve yabancı kaynakları içeren bir literatürtaraması ile desteklenmiştir. Çalışma sonucunda, üst düzey icracıların performans gelişimsüreçlerinde kullandıkları yöntem, anlayış, uygulamalar ve içerisinde bulundukları geneldurum tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Geleneksel Türk çalgı müziği, çalgı eğitimi, üst düzey icracılar

PDF

___

Gedik, G. (2005). “Bekir Sıdkı Sezgin, Dinî Mûsikî ve Meşk Usûlü”. Musikişinas Dergisi, 7, 100–106. Kaçar, G. Y. (2012). Türk Mûsikîsi Üzerine Görüşler (Analiz ve Yorumlar) (2. Basım). Ankara: Maya Akademi. Karasar, N. (2005). Bilimsel Araştırma Yöntemi (15. Basım). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım. Özel, A. E. (2010). “Kemençe İle Eser İcralarından Hareketle Tanburi Cemil Bey’in Tavır Özellikleri”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 3, 283–298. Öztuna, Y. (2000). “Meşk”. Türk Mûsikîsi Kavram ve Terimleri Ansiklopedisi (1. Baskı) içinde. (250). Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayınları. Sezer, E. (2012). “Çeng ü Ney: Ahmed-i Da’i’nin Çengname Mesnevisinde ve İhsan Oktay Anar’ın Suskunlar Romanında Tasavvuf–Müzik İlişkisi”. Musikişinas Dergisi, 12, 175–185. Sezgin, K. (2005). “Bekir Sıdkı Sezgin/Babam”. Musikişinas Dergisi 7, 94-96. Tanrıkorur, C. (2003). Osmanlı Dönemi Türk Mûsikîsi (2. Basım). İstanbul: Dergâh Yayınları. Torun, M. (2000). Ud Metodu-Gelenekle Geleceğe (1. Basım). İstanbul: Çağlar Yayınları. Torun, M. (Tarihsiz). Eser Analizi Ders Notları. İstanbul. Yıldırım, A. ve H. Şimşek. (2005). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık. Weber, Robert Philip (1990). Basic Content Analysis (1. Basım). Londan: Sage Publications. Kişisel Görüşmeler Akalın, Yavuz. Kişisel Görüşme, 17.07.2012, İzmir. Aydemir, Murat. Kişisel Görüşme, 10.09.2012, İstanbul. Baktagir, Göksel. Kişisel Görüşme, 07.06.2012, İstanbul. Çelik, Necati. Kişisel Görüşme, 03.05.2012, İstanbul. Güler, Selim. Kişisel Görüşme, 02.05.2012, İstanbul. Irmak, Ercan. Kişisel Görüşme, 11.09.2012, İstanbul. Özel, Özer. Kişisel Görüşme, 12.09.2012, İstanbul. Sayacıoğlu. Taner. Kişisel Görüşme, 06.06.2012, İstanbul. Tokcan, Yurdal. Kişisel Görüşme, 02.05.2012, İstanbul. Türkan, Derya. Kişisel Görüşme, 04.05.2012, İstanbul. Aksoy, B. (1999). “Orta Doğu Klasik Musikîsinin Bir Merkezi: İstanbul”. Osmanlı Ansiklopedisi – Kültür ve Sanat (10). Ankara: Yeni Türkiye Yayınları. Aksoy, Bülent (2008). Geçmişin Musıki Mirasına Bakışlar (1. Basım). İstanbul: Pan Yayıncılık. Behar, C. (1993). Zaman, Mekân, Müzik Klâsik Türk Musıkisinde Eğitim (Meşk), İcra ve Aktarım (1. Basım). İstanbul: Afa Yayınları. Behar, C. (2006). Aşk Olmayınca Meşk Olmaz (3. Basım). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları. Bilgin, N. (2006). Sosyal Bilimlerde İçerik Analizi Teknikler ve Örnek Çalışmalar (2. Basım). Ankara: Siyasal Kitabevi. Demir, L. (2007). Geleneksel Türk Sanat Müziği Çalgılarından Udun Müzik Derslerinde Kullanılabilirliği Konusunda Öğretmen Görüşleri. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Güzel Sanatlar Eğitimi Anabilim Dalı. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara.